Zo, dat was een tijdje geleden. Meer dan een maand zelfs, sinds mijn laatste blog. Ik had genoeg dingen op willen schrijven, maar wist niet hoe ik ze vorm moest geven. Mijn hoofd zat vol met allerlei dingen die ik niet eens kan benoemen. Ik had ook echt gewoon even geen zin om het te typen. Nu dan toch een poging wagen.

De afgelopen weken waren niet mijn beste weken. Ik dacht stappen te hebben gemaakt, maar eigenlijk bleek niets minder waar. Ik maak rare beslissingen of kan geen beslissingen maken. Ik reageer heftig op bepaalde situaties en kan daar vervolgens heel slecht mee omgaan. Schrik van mijn eigen reacties en gevoelens om vervolgens weer te gaan nadenken over waarom ik op bepaalde manieren handel. Het is al vermoeiend om dit te lezen, he? Laat staan hoe vermoeiend het is om het je allemaal te realiseren. Wauw, wat klinkt het allemaal vaag.

Een aantal weken terug had ik mijn allereerste EMDR-sessie. Laat ik daar eens wat over vertellen. EMDR is de afkorting voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Kort door de bocht gezegd: je hersenen opnieuw programmeren door middel van oogbewegingen. Het doel van EMDR is om de nare associaties die je bij een bepaalde gebeurtenis hebt, een plekje te geven zodat die gevoelens niet meer zoveel impact hebben op je leven en je denken. Ik was best zenuwachtig voor de eerste sessie. Ik moest tegenover een speciale EMDR-lamp gaan zitten, kreeg een koptelefoon op en twee trillende soort van stenen in mijn handen. Mijn ogen moesten het lampje van links naar rechts volgen, terwijl de koptelefoon links en rechts een tikkend geluid liet horen en de trillende stenen in mijn hand om de beurt gingen trillen. ?????????????. Precies.

Ondertussen werden mij vragen gesteld. Ik moest in de eerste ronde mijn lach inhouden. Ik dacht: hoe gaat een lamp, een tikkende koptelefoon en twee trillende dingen mij in hemelsnaam van mijn zogeheten trauma af helpen? Geen probleem. Nog een poging. Ze gaf me de opdracht een plaatje in mijn hoofd te nemen die voor mij de aller naarste herinneringen oproept. Daar moest ik me op bijven focussen, terwijl mijn ogen het lampje bleven volgen. Ik werd ineens ontzettend verdrietig. Dat gevoel moest ik vasthouden en in de volgende ronde maakte verdriet plaats voor boosheid. Vervolgens werd het weer afgewisseld door onmacht en onbegrip. Het was een rollercoaster van emoties. Het maffe was, en is eigenlijk nog, dat ik het plaatje niet meer zo helder kan zien als eerst. Er zit een soort donker vignet om heen, zo’n filter weet je wel. Het heeft blijkbaar dus toch iets gedaan.

Een week later zou mijn tweede sessie zijn, maar dat ging niet door. Ik had andere dingen die ik wilde bespreken die me hoog zaten en dus geen tijd voor EMDR. Na mijn afspraak bij de psycholoog kwam ik op het fantastische idee om terug te gaan naar Amsterdam om op het terras te gaan zitten met mijn collega’s. Wie bedenkt zoiets? Ik dus. Dat terwijl er later die week nog een borrel met collega’s gepland stond. Ik was dan ook van plan om die avond gewoon terug naar huis te gaan, maar het was zo gezellig dat ik last minute toch besloot te blijven. Die week had ik dus twee borrels waarbij het twee keer laat werd. Resultaat: ik stortte dat weekend volledig in. Niet eens fysiek, dat ging nog wel. Maar mentaal kreeg ik mezelf niet bij elkaar geraapt. Ik kreeg mezelf niet rustig en werd helemaal gek van mezelf. Het was 13 uur eer dat ik eindelijk iets at en dronk en besloot daarna te gaan hardlopen. Dat heeft me goed gedaan, maar het was niet mijn beste weekend. Die week erop was ik nog steeds niet helemaal ok. Labiel, kun je best zeggen.

Inmiddels zijn we twee weken verder en gaat weer wat beter. Er is nog veel te winnen, maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Mijn EMDR-therapie gaat pas na de vakantie weer verder, want blijkbaar kwam dat gewoon iets te vroeg. Ik moet leren mijn hoofd uit te zetten, maar dat is soms gewoon moeilijk. Hoe hard ik het ook wil en probeer, soms lukt het niet. Heb je je dat wel eens gerealiseerd? Hoe oncontroleerbaar je gedachten zijn? In mijn hoofd resulteert de ene gedachte in de andere enzovoorts, enzovoorts. Ik ben koningin in mezelf gek maken. Ik geloof dat ze dat piekeren noemen. Vage blog dit, he?

Er is één ding dat mijn piekeren sowieso stopt en de foto bovenaan het artikel en het bovenstaande gifje verraden het natuurlijk al: Friends. Ik ben inmiddels weer opnieuw begonnen, voor de 2832e keer. Heerlijk vind ik het, ik kan het blijven kijken. Gewoon kijken en lachen. En mee praten. En dan weer hard lachen. Sommige mensen snappen niet dat ik die serie kan blijven kijken. Die mensen hebben denk ik dan nog nooit alle afleveringen gezien. Of die mensen zijn gewoon niet mijn mensen, dat kan ook. Het biedt me afleiding wanneer rennen dat even niet doet omdat mijn hoofd weer eens overloopt. Dikke tip dus: loopt je hoofd over en gaat ‘ie niet uit? Give it a try en ga Friends kijken. Of misschien heb je wel je eigen manier om je hoofd op te ruimen, dat kan natuurlijk ook 😉