Over het algemeen ben ik niet per se te spreken over mijn lichaam. Het kan altijd beter, mooier, langer, dunner, strakker, sterker… blablabla. Toen ik gediagnostiseerd werd met Crohn, baalde ik ontzettend van mijn lijf. Ik baalde ineens niet meer voornamelijk van hoe het eruit zag. Wat me meer frustreerde was dat het zo zwak was. Blijkbaar zwak genoeg om chronisch ziek te worden. Te zwak om tegen pijn en vermoeidheid te vechten. Het kon niet meer fatsoenlijk zonder medicijnen functioneren.
