Begin april raakte ik geblesseerd. Een oude blessure speelde weer op en sindsdien ben ik alleen maar aan het tobben geweest. Na veertien fysio-afspraken, meerdere dry-needle behandelingen, enkele pijnlijke kuitmassages en zo’n vier maanden rust mag ik dan eindelijk weer gaan opbouwen.
Categorie: Sport
Raceverslag Marikenloop 2018
Gisteren liep ik ‘m dan eindelijk: de Marikenloop in Nijmegen. De afgelopen dagen had ik er al heel erg naartoe geleefd. De avond van te voren sliep ik voor geen meter. Of dat te maken had met de koffie die ik om 23:00 nog naar binnen had zitten werken of met de zenuwen weet ik niet.
Lees verder
7 x waarom ik van hardlopen hou
Dat ik sporten fijn vind, is inmiddels wel bekend. Voor sommige mensen is sporten meer moeten dan mogen. Dat was bij mij in het begin ook echt het geval, het duurde bij mij heel lang voordat ik echt van hardlopen ging houden. Inmiddels is dat wel anders: het is voor mij meer dan alleen bewegen. In deze blog vertel ik meer over waarom ik zo van hardlopen ben gaan houden. Lees verder
Minder is meer
Ooit van shin splints gehoord? Shin splints is een blessure door overbelasting en is een scheenbeenirritatie. Vaak voel je het net boven je enkel aan de binnenkant van je been. Het voelt alsof het echt op de zijkant van je bot zit. Super irritante pijn. De blessure wordt veroorzaakt door overbelasting door bijvoorbeeld een slechte trainingsopbouw of teveel lopen op harde ondergrond of niet de juiste schoenen. Als de blessure niet behandeld wordt en erger wordt, kan het zelfs gaan ontsteken. Moet je niet willen.
Ik heb koorts. En wat voor één…
De laatste paar dagen voelt mijn lijf anders. Bewegen voelt lichter, mijn bovenlijf voelt sterker. Er zit meer energie in mijn lijf. Als ik denk aan waar ik momenteel echt heel gelukkig van word is het bewegen. Het werkt zo ontspannend voor mijn lichaam en mijn geest. Ik wil alleen maar bewegen, bewegen en nog eens bewegen. Ik heb denk ik sportkoorts.
De Olympische Spelen als motivatie
Sven Kramer heeft vandaag laten zien wat een enorme sportman hij is. Vandaag moest het gebeuren. Hij zou de 10.000 meter op zijn naam schrijven. Hij zou met gouden medaille voor deze afstand naar huis gaan. Ik was samen met mijn collega onderweg naar een afspraak in het oosten van het land en heb alle ritten op mijn telefoon gekeken. Na de dweil begon het nagelbijten. Bergsma reed hard, Bloemen nog harder. Kramer aan de start. Zou het dan echt gebeuren? Het gebeurde niet. Kramer eindigde zesde. Toch verdient Kramer na deze race een absolute gouden medaille. En medaille voor allergrootste sportman ooit.
Ik vind deze reactie zo mooi. Groots winnen is prachtig, maar groots verliezen is ontzettend knap. “Het is gewoon slecht”, als je dat kan zeggen na de voor jou belangrijkste race ooit ben je toch een geweldenaar?
Dit blogje gaat over hoe de Olympische Spelen mij motiveren om met sport bezig te zijn. Om fit te worden. Maar ik had toen ik vanochtend bedacht een blogje te schrijven na de 10 kilometer wel verwacht dat ik ‘m anders zou beginnen. Namelijk met een gouden medaille voor Sven. Dat zat er helaas niet in, maar alsnog schrijf ik hier nu dit blogje. Als ode aan een groots sportman en om alsnog te vertellen hoe de Olympische Spelen mij motiveren om lekker aan de bak te gaan.
Van sporten krijg ik energie. Ik vind het heerlijk om hard te lopen of te trainen met gewichten. Ik heb alleen weinig energie om te sporten. Lastig uit te leggen he? Als ik thuis ben en heb gegeten heb ik vaak weinig energie meer over om te gaan lopen of trainen en ga ik liever vroeg naar bed. Misschien komt dat nu omdat het wat minder gaat, maar ik heb ook zo’n idee dat het een beetje aan de winter ligt. Zodra het straks wat langer licht blijft hoop ik meer de deur uit te kunnen en lekker te trainen. Zo wil ik in mei 7,5 km lopen op de Marikenloop in plaats van 5. Een mooi doel om naar toe te werken. Ook wil ik in de zomer lekker gaan fietsen en skeeleren. Lekker de buitenlucht in en fitter worden. Toch jammer dat mijn moeder me vroeger niet de schaatsen onder heeft gebonden en me het ijs op heeft geduwd…
Na carnaval wilde ik het sowieso allemaal anders gaan doen. Er voor gaan, volle bak. Maar de Olympische Spelen motiveren mij iedere dag weer om dat ook echt te gaan doen. Ik vind het zo machtig mooi om schaatsen te kijken. Die explosiviteit, het uithoudingsvermogen, het pushen to the limit, er helemaal helemaal helemaal voor gaan. Een topprestatie neerzetten. Sport is prachtig, sport is hard. Je daagt jezelf uit, iedere keer weer. Je wordt beter en sterker, fitter. Ik zal nooit zo’n topsportniveau bereiken, maar het is wel mooi om een motivatie te hebben toch? Ik moet er tegelijkertijd wel voor waken me niet all the way ergens in te gooien, want voor je het weet doe ik weer teveel. Langzaam opbouwen, rustig aan.
Carnaval is altijd een aanslag op je lichaam, logisch. Maar ik heb er uiteraard even een flinke verkoudheid aan overgehouden. Die verkoudheid is gedurende de dag alleen maar erger geworden. Balen, want ik had vanavond een training op het programma staan waarin ik even zou laten zien hoe gemotiveerd ik was. Helaas kan ik amper normaal ademhalen dus even rusten is noodzakelijk. Zodra mijn lijf het toelaat ga ik ervoor, met de motivatie die ik krijg van de OS in mijn achterhoofd. Fit de zomer in. Die 7,5 kilometer knallen in mei. Fietstochtjes maken. Ik heb nog niet eens een geschikte fiets maar hey, dromen mag?
Crossfit crohnfit
Ai ai ai, ik heb het ook. Het crossfit-virus heeft mij te pakken. Ik had mezelf voorgenomen om na Amerika weer lekker aan de bak te gaan met sporten. Ik besloot deze keer serieus aan de bak te gaan en niet een lame goedkoop abonnementje te nemen bij de grote ketens om vervolgens nooit te gaan sporten omdat het toch maar vijftien euro per maand kost. Nope, ik wilde een stok achter de deur hebben zodat ik ECHT aan de slag ging. Dan kan je een fancy fitnessabonnement nemen en dan alsnog drie keer per week op de crosstrainer staan, maar dat vind ik nou niet echt uitdagend. Dat werd ‘m dus niet. Mijn super lieve, favoriete, sportieve, desondanks-ook-net-als-ik-met-de-pot-nutella-op-de-bank-zittende, motiverende vriendin Nikki deed al een tijdje crossfit en dus dacht ik: dat ga ik ook lekker doen.
En hoe ging dat dan?
5KM knallen op de Marikenloop
Ik had altijd een hekel aan hardlopen. Vreselijk vond ik het. Ik kreeg het niet voor elkaar en was na één minuut hardlopen al kapot. Echt trainen deed ik dan ook niet. Zo af en toe gaf ik het weer eens een kans en had dan meteen spijt. Vervolgens belandde de hardloopschoenen weer voor een halfjaar of langer in de kast. Op een gegeven moment besloot ik daar toch maar eens verandering in te brengen. Drie keer per week. Dertig minuten. En dan het liefst vijf kilometer.
Dat ging natuurlijk niet aan één stuk. Maar ik probeerde het op te bouwen door middel van mijn eigen intervaltraining. Bij mij was interval altijd anders. Eén minuut hardlopen en dan weer twee wandelen. Twee hardlopen, vier wandelen. Tien hardlopen, één wandelen. Nou goed, sloeg nergens op dus.