Gisteren liep ik ‘m dan eindelijk: de Marikenloop in Nijmegen. De afgelopen dagen had ik er al heel erg naartoe geleefd. De avond van te voren sliep ik voor geen meter. Of dat te maken had met de koffie die ik om 23:00 nog naar binnen had zitten werken of met de zenuwen weet ik niet. Er was bloedje heet weer voorspeld dus de nodige ‘kijk uit en doe voorzichtig’ appjes en telefoontjes kwamen al vroeg mijn kant op. Wel lief! Rond tien uur liep ik eens rustig naar het station waar ik me bij Veerle zou aansluiten richting Nijmegen. Eenmaal daar volgden we stoet richting het terrein. First things first: Asics-stand leegkopen, want nooit genoeg sportkleren. Ik kocht er twee shirtjes en een broekje, alles met 40% korting. Wie wordt daar nou niet blij van? We liepen verder nog wat rond, propte nog wat fruit naar binnen en wachtte tot ons metgezel Nikki zou arriveren.

Ik kreeg mijn zenuwen niet onder controle. Het was ook een hoop gezonde spanning omdat ik er gewoon super veel zin in had, maar ik maakte me ook een beetje druk. Wat nou als die schenen vervelend gaan doen? Moet ik dan stoppen? Moet ik wandelen? Uitstappen? Wat als het echt te heet is? Wat als ik te snel van start ga? Ik wilde aanvankelijk met mijn hartslagband gaan lopen om die in de gaten te houden. Toen ik die om deed terwijl we op Nikki aan het wachten waren, gaf mijn Polar onmogelijke dingen aan. Mijn hartslag ging van 133 naar 162, naar 188, terug naar 145, naar 192 en zelfs 205. Hij was dus een beetje van slag. Ik heb mijn band denk ik wel drie keer opnieuw omgedaan en geprobeerd mijn hartslag naar beneden te brengen, maar het werkte alleen maar averechts en dus besloot ik gewoon zonder band te lopen. En ik vond dat dus echt een super goede beslissing van mezelf. 😌

Toen Nikki ook EINDELIJK (grapje love you Nik) aan was gekomen leverde we onze tassen in en liepen richting het opwarmingsveld. Ondanks dat dit door super enthousiaste dames werd verzorgd, keken we toe hoe de rest van het veld allemaal een opwarmingsdansje deed. Na de opwarming liepen we richting de start. Het duurde even voordat we van start mochten, maar om 13:23 waren ook wij los.

Ik had met mezelf afgesproken een pace te lopen van rond de 7 minuut/kilometer. Dit vanwege de hitte, maar ook omdat ik in de afgelopen vier weken niet tot nauwelijks heb getraind. Ik heb in aanloop van de Marikenloop twee testrondjes kunnen doen, maar dat is het dan ook. Dit tempo konden we goed aanhouden en daarbij konden we dan ook nog gewoon met elkaar kletsen. Wel zo leuk. Een PR zat er toch sowieso niet in, dus why bother?

Het parcours van de Marikenloop gaat grotendeels door het bos. Je begint een stukje in een woonwijk, maar al snel loop je door het groen. Zaaaalig. Doordat het vrij bewolkt was, vond ik de temperatuur uiteindelijk best wel meevallen. Benauwd was het wel en dat merkte ik al snel. De eerste drinkpost kwam dan ook geen meter te vroeg. Twee slokken water en de rest over mijn hoofd.

De kilometers gingen vlot voorbij. Ergens rond de drie kregen we een keus voorgeschoteld: makkelijk of moeilijk (maar wel leuk). Die keus was snel gemaakt. Hatseflats, linksaf voor moeilijk. Uiteindelijk bleek het een heuvel te zijn, wat verder niet per se heel moeilijk was maar inderdaad wel leuk. We huppelde vrolijk verder en het ging eigenlijk gewoon lekker. Tussendoor kwam er nog een verfrissend buitje langs, niets aan de hand.

Totdat ik ineens ging nadenken. Met nog een kilometer of anderhalf te gaan werd ik ineens bang. Gaan mijn schenen het volhouden? Rare vraag ook om te stellen wanneer je er al ruim zes kilometer op hebt zitten. Ik raakte in een negatieve gedachtespiraal waarin ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik niet meer kon. Dat 7,5 kilometer te hoog gegrepen was en dat ik echt super stom ben geweest om aan die start te gaan staan. Dit resulteerde in dat ik echt twintig meter voor de finish richting een kliko moest duiken omdat ik dacht dat ik over mijn nek zou gaan. Was niet. Ik liep door, schreeuwde heel hard NEE tegen Nikki toen ze zei dat ik een sprintje moest trekken (sorry) en finishte de 7,5 kilometer in 51 minuten en 37 seconden. Drie slokken water later kon ik de wereld weer aan en had ik nog makkelijk door gekund.

Ik baalde. Ik baalde van het feit dat ik de laatste kilometer zo’n psychologisch spelletje had gespeeld. Het zit dan zo tussen mijn oren. Maar ik werd op mijn vingers getikt: “WAAG het niet om te balen! 😠” En terecht ook. Ik heb me aan mijn afspraken gehouden en bijna de hele race gewoon lekker gelopen. Ik hem ‘m uitgelopen. Zonder pijn in mijn schenen en met vrijwel geen training. Daar mag ik niet om balen, daar mag ik gewoon hartstikke tevreden mee zijn. Ik ben trots dat mijn lichaam me 7,5 kilometer heeft voortgesleept.

Vanochtend was ik zachtjes aan het sterven bij de fysio tijdens de behandeling, omdat de spanning toch voelbaar was. Bepaalde plekjes waren behoorlijk gevoelig en ik voel nu meer van de dry needling behandeling dan voorheen. Maar in principe is dat ook niet zo heel gek. Goed herstellen en vervolgens weer langzaam gaan opbouwen.

Vorig jaar liep ik deze loop voor het eerst. Ik liep überhaupt voor het eerst een evenement. Ik had daar flink voor getraind en liep mijn eerste 5 kilometer met veel moeite. Onderweg naar die eerste loop ooit is het idee voor mijn blog ontstaan. We zijn nu precies een jaar verder. Mijn blog heeft me al mooie dingen gebracht, maar hardlopen ook absoluut. Bij de Marikenloop kreeg ik nog meer liefde voor het lopen en besloot ik dat ik daar beter in wilde worden. Een jaar later loop ik 2,5 kilometer en 20 minuten langer. Met een aanzienlijk betere conditie en nog veel meer hardloopliefde. 💕Nikki en Veerle, bedankt voor de laatste meters. Jullie hebben me de finish over getrokken. Ik ben trots op jullie! 🏅

Dat ik sporten fijn vind, is inmiddels wel bekend. Voor sommige mensen is sporten meer moeten dan mogen. Dat was bij mij in het begin ook echt het geval, het duurde bij mij heel lang voordat ik echt van hardlopen ging houden. Inmiddels is dat wel anders: het is voor mij meer dan alleen bewegen. In deze blog vertel ik meer over waarom ik zo van hardlopen ben gaan houden.

1. Tijd voor mezelf
Na een dag werken of voor of na een druk weekend, vind ik niets lekkerder dan een rondje lopen om even tijd voor mezelf te nemen. Natuurlijk ben ik ook graag thuis bij mijn vriend en mijn twee katten, maar even alleen zijn is soms ook wel eens lekker. En alleen rennen vind ik heerlijk! Ik heb dan alle tijd om mijn gedachten de vrije loop te laten, om alles op een rijtje proberen te zetten of om juist gewoon helemaal niets te denken en gewoon te rennen. Stap voor stap. Ontspannen. Het werkt voor mij heel goed en therapeutisch om de chaos in mijn hoofd om te zetten naar energie in mijn benen. Of het nu een kort rondje of wat langer is, de stress van de dag (of van de langer termijn) kan ik tijdens een run even links laten liggen.

2. Op avontuur
We wonen nog niet zo lang in Den Bosch, dus hardlopen is voor mij echt een perfecte manier om de stad beter te leren kennen. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk te variëren in routes. Nu het wat langer licht blijft is dat ook wat makkelijker. In de donkere winterdagen blijf ik graag wat dichterbij huis en loop ik eigenlijk alleen routes die ik ken. Alleen lopen kan in de winter namelijk dan best wel weer spannend zijn 😶. Afgelopen maandag fietste ik bijvoorbeeld naar de Bossche Broek om al rennend het gebied een klein beetje te verkennen en dat beviel me meer dan prima. De Moerputten staat ook nog op mijn lijstje. En waarschijnlijk zijn er nog veel meer leuke routes te ontdekken.

3. Uitdaging
Hardlopen is uitdagend en dat maakt het interessant. Voor ieder lichaam is het uitdagend, maar ik vind het vooral interessant om te kijken want mijn lichaam als crohnpatient allemaal aankan. Want hoe hard ik soms ook baal van een chronisch ziek lichaam, met hardlopen heeft mijn lichaam me op crohngebied nog nooit in de steek gelaten. Het beweegt, het rent, het hersteld. Ik ben benieuwd hoever ik nog kan komen.

4. Progressie
In de afgelopen paar maanden is mijn conditie aanzienlijk verbeterd. Ik merk dat voornamelijk doordat ik minder snel buiten adem raak, een stuk sneller kan fietsen en makkelijker de trap op en af loop. Daarnaast zie ik het natuurlijk ook terug in mijn loopprestaties. Ik kan bijvoorbeeld meer kilometers lopen dan vier maanden terug (ok, ik heb die kilometers dan ook te snel opgebouwd 🙈). Hardlopen is een sport waarbij je – vooral in het begin – vrij snel progressie boekt en dat vind ik er fijn aan.

5. Doelen stellen
Er zijn zoveel toffe hardloopevenementen die ik ooit nog eens wil lopen. Binnen die evenementen zijn er natuurlijk ook weer eindeloos veel verschillende mogelijkheden. Vijf, tien, vijftien kilometer of een halve marathon. Of de afstand der afstanden: een hele marathon. Je kunt eindeloos doelen blijven stellen. En als je die doelen dan vervolgens weet te behalen, weet je waar je het voor doet. Mijn volgende doel is om eind dit jaar een 10 kilometer te lopen met een mooie tijd die bij mijn niveau past.

6. Energiegever
Rennen geeft mij bakken met energie! Dat merk ik heel goed wanneer ik aan het begin van de dag heb gelopen. Daar profiteer ik de hele dag van. Daarnaast kan het ook een goede manier zijn om juist energie kwijt te raken. Win win, toch? 🤓

7. De beste antidepressiva
Dit is misschien wel de belangrijkste. Hardlopen helpt me. Wanneer je sport komt er endorfine vrij in je hersenen. Een stofje dat gevoel van geluk en euforie veroorzaakt en pijngevoelens vermindert. Als je dit nu leest en denkt: mens waar heb je het over? 🧐 Sommige mensen herkennen dit effect totaal niet. Maar goed. Ik herken dit effect wel en daarom maakt hardlopen mij blij. Mijn psychotherapeut raadde mij aan het dan ook vooral lekker te blijven doen. Iemand kan dus inderdaad verslaafd zijn aan sport door dit stofje. Endorfine is de meest natuurlijke feel good drug die er bestaat.