De datum komt dichterbij

Het is lekker weer en dat is fijn. Normaal geniet ik daar altijd enorm van, goed voor mijn mentale gezondheid. Ik geniet nog steeds wel van het zonnetje, maar sinds zo’n week of twee dwaalt mijn gedachte dagelijks af. De datum komt dichterbij.

Vorig jaar was er op deze dag nog niets aan de hand. De ellende begon na Koningsdag. Phoebe werd ziek en we weten allemaal hoe het afgelopen is. Op 3 mei kreeg ik te horen dat ze was overleden. Alleen deze zin typen maakt me al emotioneel. Ik denk dagelijks aan haar, maar nu valt het extra op. Telkens denk ik ‘één jaar terug was ze er nog. Als ik toen had geweten dat het haar laatste dagen waren geweest, had ik haar iedere dag van de week, vierentwintig uur lang vastgehouden.

Ik merk dat ik haar nog steeds enorm mis en dat het verdriet ook nog steeds groot is. Maar zoals ik destijds in het boek van Antoinette Scheuldermann heb gelezen: daar ben ik niet alleen in. Het verdriet blijft, maar je leert er mee omgaan. Ik weet niet wanneer dat moment precies komt, dat je er zeg maar echt goed mee om kunt gaan. Maar ik wacht geduldig af.

Voordat ik aan deze blog begon, probeerde ik die van vorig jaar te lezen. Lukte niet. Doet gewoon pijn en ik wil niet terug naar die herinneringen. Maar toch kan ik niet anders, ze spoken door mijn hoofd. Ik weet nog dat ik haar bij de dierenarts vasthield en dat ze dicht tegen me aan kroop. Ik weet nog dat ik hoop hield dat het allemaal goed zou komen. Ik weet nog dat ik huilend door de stad fietste omdat ik zo ontzettend bang was om haar te verliezen. Ik weet nog dat ik in elkaar zakte toen ik de harde woorden hoorde die mijn allergrootste angst bevestigden. En zo herinner ik me nog honderdduizend andere dingen als de dag van gisteren.

Maar gelukkig weet ik ook nog hoe ze voelde.
Hoe ze geluidloos miauwde.
Hoe mooi en lief ze was.
Hoe zacht.

Gelukkig weet ik nog hoeveel ik van haar hou.

En gelukkig hebben we Pepper en Trix, die haar liefde voortzetten. Die mij opvrolijken en troosten als ik verdrietig ben, die me warmte geven en knuffels. Die mij eraan herinneren hoe belangrijk dieren voor mij zijn. Of die het bloed onder mijn nagels vandaan halen.

Nee, ik vind deze weken stom. Ik heb er moeite mee. De zon vind ik leuk, dat wel. Het helpt niet mee dat we thuiszitten waardoor ik minder afleiding heb, maar misschien is het ook een goede oefening. Gewoon soms even heel hard brullen en dan weer door. Dat heet verwerking, toch?

Ik mis haar. Elke dag. Maar nu een beetje meer.

Hou van je Pheebs ♡
Hopelijk steel je de show in de kattenhemel.