Sven Kramer heeft vandaag laten zien wat een enorme sportman hij is. Vandaag moest het gebeuren. Hij zou de 10.000 meter op zijn naam schrijven. Hij zou met gouden medaille voor deze afstand naar huis gaan. Ik was samen met mijn collega onderweg naar een afspraak in het oosten van het land en heb alle ritten op mijn telefoon gekeken. Na de dweil begon het nagelbijten. Bergsma reed hard, Bloemen nog harder. Kramer aan de start. Zou het dan echt gebeuren? Het gebeurde niet. Kramer eindigde zesde. Toch verdient Kramer na deze race een absolute gouden medaille. En medaille voor allergrootste sportman ooit.
Ik vind deze reactie zo mooi. Groots winnen is prachtig, maar groots verliezen is ontzettend knap. “Het is gewoon slecht”, als je dat kan zeggen na de voor jou belangrijkste race ooit ben je toch een geweldenaar?
Dit blogje gaat over hoe de Olympische Spelen mij motiveren om met sport bezig te zijn. Om fit te worden. Maar ik had toen ik vanochtend bedacht een blogje te schrijven na de 10 kilometer wel verwacht dat ik ‘m anders zou beginnen. Namelijk met een gouden medaille voor Sven. Dat zat er helaas niet in, maar alsnog schrijf ik hier nu dit blogje. Als ode aan een groots sportman en om alsnog te vertellen hoe de Olympische Spelen mij motiveren om lekker aan de bak te gaan.
Van sporten krijg ik energie. Ik vind het heerlijk om hard te lopen of te trainen met gewichten. Ik heb alleen weinig energie om te sporten. Lastig uit te leggen he? Als ik thuis ben en heb gegeten heb ik vaak weinig energie meer over om te gaan lopen of trainen en ga ik liever vroeg naar bed. Misschien komt dat nu omdat het wat minder gaat, maar ik heb ook zo’n idee dat het een beetje aan de winter ligt. Zodra het straks wat langer licht blijft hoop ik meer de deur uit te kunnen en lekker te trainen. Zo wil ik in mei 7,5 km lopen op de Marikenloop in plaats van 5. Een mooi doel om naar toe te werken. Ook wil ik in de zomer lekker gaan fietsen en skeeleren. Lekker de buitenlucht in en fitter worden. Toch jammer dat mijn moeder me vroeger niet de schaatsen onder heeft gebonden en me het ijs op heeft geduwd…
Na carnaval wilde ik het sowieso allemaal anders gaan doen. Er voor gaan, volle bak. Maar de Olympische Spelen motiveren mij iedere dag weer om dat ook echt te gaan doen. Ik vind het zo machtig mooi om schaatsen te kijken. Die explosiviteit, het uithoudingsvermogen, het pushen to the limit, er helemaal helemaal helemaal voor gaan. Een topprestatie neerzetten. Sport is prachtig, sport is hard. Je daagt jezelf uit, iedere keer weer. Je wordt beter en sterker, fitter. Ik zal nooit zo’n topsportniveau bereiken, maar het is wel mooi om een motivatie te hebben toch? Ik moet er tegelijkertijd wel voor waken me niet all the way ergens in te gooien, want voor je het weet doe ik weer teveel. Langzaam opbouwen, rustig aan.
Carnaval is altijd een aanslag op je lichaam, logisch. Maar ik heb er uiteraard even een flinke verkoudheid aan overgehouden. Die verkoudheid is gedurende de dag alleen maar erger geworden. Balen, want ik had vanavond een training op het programma staan waarin ik even zou laten zien hoe gemotiveerd ik was. Helaas kan ik amper normaal ademhalen dus even rusten is noodzakelijk. Zodra mijn lijf het toelaat ga ik ervoor, met de motivatie die ik krijg van de OS in mijn achterhoofd. Fit de zomer in. Die 7,5 kilometer knallen in mei. Fietstochtjes maken. Ik heb nog niet eens een geschikte fiets maar hey, dromen mag?
