Dromen, durven, doen

Het was maandagavond. Ik zat op het terras met een aantal collega’s en kreeg van twee vrienden hetzelfde appje doorgestuurd. Een link naar een vacature voor redacteur/producer bij RTL Nieuws New York. Een droombaan voor mij. Ik scande snel de vacature door en dacht: niet geschoten altijd mis. Spoiler alert: ik ben het niet geworden, maar heb enorm veel gewonnen.

Ik heb het ontzettend naar mijn zin bij NPO Radio 1, dus er is geen reden om te vertrekken. Mijn ambitie ligt echter bij het buitenlandse nieuws, met als stip aan de horizon het correspondentschap. Dus als er dan zo’n vacature op je pad komt, kun je die eigenlijk niet aan je voorbij laten gaan. Het is dan wel niet een baan als correspondent, maar het is op z’n minst een hele grote stap in de goede richting. Dat ik ging reageren stond dus buiten kijf. Ik wilde er alleen voldoende tijd voor nemen zodat ik een goede motivatiebrief kon schrijven en eventueel een filmpje op kon nemen.

Een dag later werd Peter R. de Vries neergeschoten in het centrum van Amsterdam. Een gebeurtenis waar ik veel last van heb gehad en veel mee bezig ben geweest. Ik bleef het schrijven van de brief dan ook maar uitstellen, laat staan een filmpje maken. Maar een week later begon ik te tikken, nam ik m’n voorstelvideo op, monteerde de hele handel en stuurde m’n sollicitatie op. Zonder al te veel te hopen op een reactie of uitnodiging, want het leek mij een nogal populaire vacature.

Weer een week later werd ik gebeld door een onbekend nummer. RTL. Het telefoontje kwam zo onverwachts dat ik er helemaal zenuwachtig van werd. Maar de boodschap was duidelijk: ik mocht op gesprek komen. Het gesprek zou onder andere met Erik Mouthaan zelf zijn. Prima, no pressure verder. 👀

Fast forward naar opnieuw een week later. Het gesprek ging via Teams, met Erik vanuit NYC en RTL. Ik had een paar onderwerpen voorbereid voor potentiële reportages of producties voor het geval dat en ik was stikzenuwachtig. Dat probeerde ik natuurlijk te verbergen, maar ik weet niet zeker of dat echt is gelukt. Anyway, het was het pittigste sollicitatiegesprek uit m’n leven. Er werd me een casus voorgelegd waarna ik moest gaan vertellen hoe ik daar redactioneel en productioneel op zou reageren. Beetje vaag zo, maar trust me, was zweten.

Toen het gesprek was afgelopen, kon het voor mijn gevoel alle kanten op gaan. Ik had mezelf voorgenomen tevreden te zijn met een afwijzing, omdat dit gesprek voor mij al zo’n enorme winst was. Daarnaast hield ik sterk rekening met een afwijzing, al was het alleen al om de reden dat ik in oktober geopereerd word en zij per september iemand nodig hebben. Dus dat werd sowieso lastig.

De volgende dag kwam het verlossende woord. Ik was dus inderdaad niet aangenomen. Ze kozen voor iemand met net iets meer journalistieke ervaring, buitenlandervaring en beeldervaring. Heel begrijpelijk. Ik vertelde RTL dat ik enorm dankbaar was voor deze ervaring, dat ik er van heb geleerd en dat ik het vooral blijf proberen. Op welke manier en bij welke organisatie dan ook.

Terugkijkend op die week ben ik – ondanks de afwijzing – stiekem enorm trots. Van de 32 kandidaten heb ik het tot de laatste 5 geschopt en mocht ik op gesprek komen. Dat was zo tof en leerzaam! En daarnaast een bevestiging dat dromen wel degelijk werkelijkheid kunnen worden, als je er maar in gelooft. If you can dream it, you can do it. En dat dus ECHT zo! Soms heb je (lees: ik) daar alleen een beetje bevestiging voor nodig om dat te realiseren. En die bevestiging heb ik door dat gesprek toch een beetje gehad.

Nogmaals, ik heb het dus enorm naar mijn zin bij Radio 1. Ik heb leuke collega’s, leuk werk en ik kan hier nog heel veel leren. Het liefst zou ik hier doorstromen naar de buitenlandredactie, om maar eens mee te beginnen. En dan blijf ik verder dromen over een toekomst in het buitenland. 😉