Durf te vragen

Er is niemand die jouw lichaam beter kent dan jij. Alleen jij voelt wat je voelt. Wanneer je merkt dat er iets mankeert, ga je naar de huisarts om te checken hoe dat nou precies komt. Vervolgens krijg je en ditje of een datje en ben je binnen de kortste keren van de ellende af. Of je mag zonder recept naar huis, omdat het gewoon vanzelf weer over gaat. Maar wat doe je wanneer de klachten dan toch niet minder worden? Of zelfs toenemen? Leg je je dan braaf neer bij het verdict van de dokter of maak je een nieuwe afspraak?

Toen ik voor het eerst bij de huisarts kwam met mijn klachten, kreeg ik het advies om op te passen met kruidig voedsel en uien. Dat zou al een hele hoop moeten schelen. Maanden later had ik nog steeds vaak last van buikpijn, dus ging ik maar weer terug. Dit keer kreeg ik zakjes mee met poeder dat ik moest oplossen in water. Iedere dag een zakje en het zou beter moeten gaan. Ik merkte geen verschil, dus trok niet veel later weer aan de bel. ‘Twee zakjes mag ook.’ Ook dat hielp niet. Mij werd verteld dat ik een prikkelbare darm had. Verder kon er niet zoveel aan gedaan worden. Nadat ik uiteindelijk in het ziekenhuis was beland en daaraan voorafgaand nog twee keer een huisarts had gezien, kwam ik terecht bij een MDL-arts. Dat vond ik al een hele opluchting, want na anderhalf jaar met deze problemen te hebben rondgelopen zou er eindelijk iets gaan veranderen. Dacht ik. Maar ook daar werd mij verteld dat ik een prikkelbare darm had. En ik moest echt niet denken dat ik de enige was in Nederland die daardoor ‘zo nu en dan’ eens buikpijn had.

Nee, dacht ik. Ik liep met die buikpijn rond en ik voelde dat het niet goed zat. Ik wilde op z’n minst dat er bloed afgenomen werd om te kijken of daar niet iets geks in te zien was. Prima als daar dan uit zou komen dat het inderdaad om een prikkelbare darm zou gaan, maar dan konden andere dingen in ieder geval uitgesloten worden. Met veel moeite kreeg ik dan toch een bloedonderzoek. Nog geen week later hing de arts aan de telefoon en de rest van het verhaal kennen we allemaal.

Ik hoor wel eens dat mensen bang zijn om vragen aan hun arts te stellen wanneer het niet helemaal duidelijk is. Of dat ze alles maar voor waarheid aannemen, terwijl de uitslagen helemaal niet corresponderen met hoe ze zich voelen. Als ik één ding heb geleerd de afgelopen jaren is dat je nooit, maar dan ook nooit, je bezwaard hoeft te voelen wanneer je een arts of verpleegkundige om extra uitleg vraagt. Waarom zou je ook? Het gaat om jouw lijf en jouw gezondheid. Als iets je niet duidelijk is, vraag je of iemand het duidelijk voor je wil maken. En als je het daarna nog niet begrijpt, vraag je het nog een keer. Je hebt alle recht om vragen te stellen, zoveel je wilt. En als jij toch voelt dat het niet in orde is terwijl een arts iets anders zegt, vraag dan of er toch bloed geprikt kan worden. Met zoiets simpels kan al een hele hoop uitgesloten worden. Het heeft mij een stoma bespaard 😉

Tijdens de mijn infusen wordt er altijd in mijn hand geprikt. Ik ben vrij lastig te prikken en in mijn hand vind ik enorm pijnlijk. Vaak vraag ik daarom of ze er een warmtecompres op willen leggen voordat de naald erin gaat, ook al is mijn hand al warm. Het maakt het prikken iets minder akelig. In mijn vorige ziekenhuis werd de infuusnaald in mijn elleboog geplaatst. Daar zit een heel duidelijk vat en het ging dan, op een enkele keer na, in één keer goed. Daarnaast is het daar ook stukken minder pijnlijk. Toen ik naar Den Bosch verhuisde was dat feest helaas voorbij, want in het JBZ zijn ze niet zo’n fan van prikken in de elleboog. Afgelopen dagopname werd ik er op gewezen dat als ik dat fijn vind, omdat daar het prikken nou eenmaal een stuk makkelijker gaat, ik daar gewoon nogmaals om moet vragen. De volgende keer gaat die naald dus mooi in mijn elleboog in plaats van in mijn hand.

Wees niet bang en luister naar je lijf. Je hebt er maar ééntje.