Wat een supergezellige zaterdag had moeten worden, eindigde in een zaterdag op de bank. Met tranen, in pijn, in angst en lichte moedeloosheid. Het klinkt zeer dramatisch, maar dat was het voor mij ook. Om wel te zeggen een regelrechte hel. In deze blog vertel ik er meer over. Crohn op zijn best.
Vrijdagavond leek er nog niet zoveel aan de hand. Nietsvermoedend genoot ik van de vegetarische curry en een rood wijntje. Op een korte, lichte kramp vlak na het avondeten merkte ik niets. Het deed even pijn, maar ik keek er niet raar van op. Dat komt wel eens vaker voor. Het zakte weer weg en ik zocht er verder niets achter. ’s Avonds kwam Stef langs voor wijn en gezelligheid, nog steeds niets aan de hand. Nadat ik op de bank in slaap was gevallen, verkaste ik naar bed en viel als een blok in slaap.
De volgende morgen was het raak. Meteen. Ik werd wakker met hele heftige buikpijn. Zo erg dat ik geen comfortabele houding kon vinden. Hoe ik ook ging liggen. het bleef pijn doen. Ik besloot uit bed te gaan, maar rechtop staan was ook vrij onmogelijk. Aangezien Stef bij ons had geslapen, probeerde ik me een beetje groot te houden. Maar ik voelde dat iedere handeling eigenlijk al teveel energie kostte. Thee zetten, stofzuigen, kattenbakken verschonen. Het kostte enorm veel kracht. Op zo’n moment is echt alles te veel. Roy ging boodschappen doen en ik had beloofd de was op te vouwen. Omdat ik hem niet alles wilde laten doen deed ik het, maar stortte om de paar minuten in van pijn. De krampen en steken waren zo heftig dat ik er misselijk van werd. Ik moest een paar keer naar de wc rennen omdat ik dacht dat ik moest overgeven.
De pijn werd alleen maar heftiger. Ik raakte er van in paniek en moest er van huilen. Waarom? Waarom gebeurt dit? Waarom moet het zoveel pijn doen? Laat het stoppen, alsjeblieft. Dacht ik alleen maar. Ik plofte op de bank neer met een dekentje en een kruik tegen m’n buik. De pijn zakte weer naar de achtergrond, maar helaas niet voor lang. De aanvallen kwamen zo om de tien minuten. Elke keer weer even heftig.
Ik had wel vaker heftige buikpijn gehad na mijn diagnose en telkens dacht ik dat het nog nooit zo heftig was geweest. Maar zaterdag bleek niets minder waar. Dit was absoluut de heftigste dag sinds ik Crohn heb. Het voelde echt weer als de laatste week voordat ik op de prednison werd gezet. Ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik het zoeken moest. Eigenlijk zou ik die dag naar Nikki gaan. Iets waar ik super naar uit had gekeken. Ik hoopte dan ook dat de pijn zou zakken, maar helaas. Ik zocht nog naar manieren waardoor ik die afspraak toch door kon laten gaan, maar zelfs zij verplichtte mij tot absolute rust. Mijn katten kwamen bij me op de bank liggen. Alsof ze wisten wat me mankeerde, lagen ze om de beurt tegen mijn buik aan voor support. Dit, in combinatie met een kruik en twee paracetamol, zorgde ervoor dat ik even in slaap kon vallen. Ik deed voor mijn gevoel nog honderd dutjes op deze manier. Helemaal ingestort door de buikpijn. ’s Avond trokken de aanvallen pas weg en ik kon alleen maar hopen dat het de volgende dag beter zou gaan.
Gelukkig was dat het geval. Maar de nasleep van zaterdag voelde ik zondag en vandaag nog. Vermoeid en zo nu en dan buikpijn op de achtergrond. Naast dat ik op een gegeven moment bijna wanhopig werd van de pijn, maakte het me ook ontzettend bang. Met mijn recente calprotectine waarde in mijn achterhoofd, vroeg ik me af of ik niet toch tegen een opvlamming aan zat. Ben ik niet gewoon weer terug bij af? Uitgerekend deze week wordt er opnieuw gekeken naar die waarde. Het zal je niet verbazen dat ik daar niet heel goed nieuws van verwacht…
Het klinkt misschien allemaal ontzettend dramatisch, maar zo voelde het ook. De heftigheid van de pijn is amper te beschrijven. Over het algemeen, zo lees je ook in mijn blogs, gaat het vrij goed met mijn Crohn. Maar dit is de andere kant. Gewoon een dag volledig uitgeschakeld zijn. Het hoort erbij. Dat ik toch nog probeerde mijn afspraak met Nikki door te laten gaan, op wat voor manier dan ook, laat zien dat ik dit stukje van de ziekte nog niet helemaal heb geaccepteerd. Ik had ’s ochtends al meteen moeten denken: dit gaat ‘m vandaag niet worden, ik blijf thuis. Maar op zo’n moment wil ik dan toch nog sterker zijn en me niet uit het veld laten slaan. Zo zie je maar, ook ik leer nog steeds… 😉
One Comment
Pingback: