Een ode aan mijn littekens

Ik heb mijn buik altijd gehaat. Dat heb ik op mijn middelbare school leren doen en dat is altijd zo gebleven. De onzekerheid die ik voelde over mijn lichaam, beïnvloedde mijn mentale gezondheid dusdanig dat ik er uiteindelijk voor in therapie ben gegaan. In 2015 kreeg ik de diagnose Crohn. Precies dat deel van mijn lichaam waar ik zo onzeker over was, zag er naar mijn inziens van de buitenkant niet uit en functioneerde daarnaast van binnen ook nog eens niet naar behoren. Mijn ziekte heeft mijn onzekerheid over mijn lijf onbewust nog groter gemaakt.

Een van de eerste gedachtes die in mij opkwam toen ik wist dat ik geopereerd ging worden was dan ook: oh, littekens. Littekens op een plek die ik nog niet eens heb geaccepteerd zonder littekens. Laat staan met. Ik baalde dan ook extra toen de chirurg mij vertelde dat hij een grotere snee had moeten maken. Kan er óók nog wel bij, dacht ik.

Elke dag zie ik ze. De littekens. En ik ben er nog steeds niet aan gewend. Ik weet niet of dat ooit komen gaat. Hoe moet dat straks in de zomer op het strand? Verkleuren ze mee als ik bruin word van de zon? Blijven ze roze? Zullen ze opvallen?

Vorige week werd ik gebeld door mijn MDL-arts over de uitslagen van het eerste bloed- en ontlastingsonderzoek na mijn operatie. Ik kon wel huilen. Mijn waardes zijn nog nooit zo goed geweest. Ze zijn vergelijkbaar met die van een gezond persoon. Wát een opluchting en wát een goed nieuws. Een bevestiging dat de keuze voor een operatie de goede is geweest.

Misschien hoef ik wel nooit te wennen aan de littekens. Misschien mogen zij mij er wel dagelijks aan herinneren dat het een goede keus is geweest om bewust te kiezen voor littekens. Misschien moeten zij mij er wel dagelijks aan herinneren hoe dapper dat eigenlijk is. En misschien moeten zij mij er wel dagelijks aan herinneren aan waar ik vandaan kom.

Mijn littekens zijn mij dierbaar, hoe onwennig en stom ik ze ook vind.