Een rollercoaster aan emoties

De afgelopen week is in een waas voorbij gegaan. Alsof ik half op een andere planeet zat. Geleefd werd. Ik ontving twee keer slecht nieuws, maar ook één van de mooiste nieuwtjes dit jaar. Ups en downs, dus. In dit blogje vertel ik er meer over.

Mijn arts belde me deze week op met het nieuws dat mijn spiegel te laag is en dus mijn medicatie moet worden verhoogd. Een spiegelmeting is een meting waarin wordt gekeken hoeveel medicatie er na acht weken nog in je bloed zit. Nou, te weinig dus. Van 400ml ga ik naar 450ml, en hoewel dat misschien niet een big deal lijkt is het voor mij weer een stapje verwijderd van ooit überhaupt zonder medicatie te leven. Weer een teken dat het dus eigenlijk helemaal niet zo lekker gaat en al helemaal niet naar mijn zin. Ik baal er enorm van. Over twee weken wordt mijn calprotectine weer gemeten. In ben benieuwd wat daar uitkomt en of ik er iets aan kan veranderen.

Het lichtpuntje in de afgelopen week was het feit dat Paul McCartney weer naar Nederland komt voor een concert. Toen ik het hoorde stond ik in de Intratuin en maakte ik een sprongetje van geluk. Ik kon wel janken van blijdschap. De levende legende komt naar het Goffertpark en ik kan niet wachten tot het zover is. De kaarten hebben we al, nu is het aftellen. Paul is echt mijn aller, aller, allergrootste held en dit nieuws kon ik goed gebruiken.

Het wordt een beetje een raar blogje zo, van slecht nieuws, naar goed nieuws, naar het volgende verhaal. Maar goed, het is mijn blog dus wie maakt me wat?

Al zolang als ik weet is ’tante’ Lijnie in mijn leven. Ze is niet echt mijn tante, maar een vriendin van mijn moeder. Al voelt het wel als een echte tante. Nou goed. Ik zag haar een aantal weken terug. Samen met mijn moeder bezocht ik haar in het ziekenhuis. Ze lag hier al een aantal weken nadat ze een hartaanval had gehad. Naar aanleiding van het bezoek aan haar schreef ik dit blogje, omdat ze me inspireerde. Ze was namelijk ontzettend bang om vragen te stellen aan de arts of cardioloog. Samen schreven we alle vragen die ze had op een briefje, zodat ze ze alleen maar hoefde voor te lezen.

Dit is de laatste keer dat ik haar zag. Vorige week is ze overleden. Een hartoperatie mocht niet baten. Het nieuws kreeg ik vorige week, vandaag is de begrafenis. Ik heb in mijn leven nog maar heel weinig begrafenissen of sterfgevallen meegemaakt. Gelukkig, natuurlijk. Maar tegelijkertijd weet ik daardoor helemaal niet hoe ik er het beste mee om kan gaan. Of misschien is daar wel helemaal geen maniertje voor. Het is raar wanneer iemand ineens wegvalt. Alles lijkt anders, en dat is ook misschien wel zo. Iedereen verwerkt op zijn eigen manier, maar ik heb de mijne denk ik nog niet gevonden. Al een week lang heb ik hoofdpijn, ben ik versleten en duizelig of misselijk.

Ik heb veel mooie herinneringen aan haar. Van vroeger, maar vooral ook van de afgelopen jaren. Zeker rond de kerstperiode. Lijnie was namelijk standaard Eerste Kerstdag bij ons. Altijd. Ze nam dan haar zelfgemaakte, door iedereen geliefde kruidenboter mee. Serieus een van de fijnste herinneringen aan alle kerstmissen ooit. In de aanloop naar kerst ging ik vaak samen met haar en mijn moeder naar verschillende tuincentra om te kijken welke de mooiste kerstversieringen had. De oliebol achteraf kon dan natuurlijk ook niet ontbreken. Ik ga haar missen.

And look how far we’ve come
So far from where we used to be
But not so far that we’ve forgotten
How it was before