Eerste gesprek medische psycholoog

Gisteren had ik mijn eerste gesprek bij de medische psycholoog in Den Bosch. Laat ik meteen met de deur in huis vallen: ik vond het spannend. Naar de psycholoog gaan is toch nog, voor mijn gevoel, een soort van taboe. Ik denk dat dat gevoel ook vooral uit mezelf komt. Wat gek is, want ik ben heel open over het feit dat ik iemand met gezond verstand nodig heb om mijn problemen mee te bespreken. Het is helemaal niet iets om je voor te schamen. Sterker nog: ik vind het goed van mezelf dat ik deze stap heb genomen. Maar tòch, ergens daar in mijn achterhoofd, was er die gedachte. Ik ben mentaal niet in orde. Ik kan mijn eigen problemen niet oplossen. Ik heb daar hulp bij nodig. Ik ben een gekkie. Dat is raar om te denken. Als je fysieke problemen hebt die je zelf niet kan oplossen omdat je geen geneeskunde hebt gestudeerd vraag je ook hulp van een arts. Zonder schaamte. Waarom je er dan voor schamen als je hulp vraagt aan een psycholoog? Die er voor geleerd heeft je psychische problemen op te lossen? Nou precies, daar hoef je je dus niet voor te schamen. Mooi, schaamte uit te weg. Niet meer over praten.

Toen ik in de wachtkamer zat, kwam de volgende vraag in me op. Wat nou als ik geen klik heb met die persoon die mij moet gaan helpen? Een ontzettend belangrijk ding. Als jij de dokter niet mag is dat heel jammer, maar hij kan je prima medicijnen voorschrijven of je arm in het gips zetten. Als je je psych niet mag, hoe leg je dan je verhaal op tafel? Kijk naar jezelf. Je vertelt eerder je problemen of je zorgen aan mensen die je liefhebt dan aan mensen die je niet mag. Toch? Dus het is belangrijk om een klik te hebben met diegene die jou moet helpen je bovenkamer op te ruimen. Maar, wat als ik wel een klik heb maar zij niet de juiste persoon is om mij te helpen? Ze is medisch psycholoog, gespecialiseerd in mensen helpen met de acceptatie van een ziekte. Wat nou als ze niets voor me kan doen? Zou ze daar snel genoeg achterkomen? Lekker piekeren. Ondanks dat ik het spannend vond, had ik er ook naar uit gekeken. Eíndelijk gaat er iets gebeuren. Het is dan weliswaar een intake, maar het begin is er. 

Bij ieder nieuw nummertje dat op het oproepbord verscheen schrok ik een beetje. Ben ik? Kan ik al? Drie schrikmomenten verder was ik aan de beurt. Ik liep een beetje schaapachtig naar de kamer waar ik zou moeten zijn en om de hoek kwam de psychologe mij al tegemoet gelopen. Ik zag meteen dat het dik in orde zou komen met haar. We gingen naar binnen, ze stelde zichzelf voor, gaf me thee en pakte haar notitieblok. Haar eerste vraag: ‘Waarom ben je hier? Wat is er aan de hand?” Haha. Huilie huilie! Ik begon een onsamenhangend verhaal over dat ik het zelf ook niet wist maar wel zo hoog in mijn emotie zat dat als iemand ook maar vroeg hoe het ging ik dus al volschoot. Dat ik één ding zeker wist en dat was dat ik me niet meer zo wilde voelen als de afgelopen weken. Ze knikte instemmend maar onderbrak me op een gegeven moment. “Mijn eerste idee: je loopt over. Vind je het een goed idee is als ik je vragen stel om te kijken of we er achter kunnen komen wat er aan de hand is?” Relief. JA. 

Ze stelde vragen, soms moeilijke vragen, maar sloeg vaak de spijker op zijn kop. Wat een verademing deze vrouw! Ik herkende de klachten waar ze naar vroeg. Het was zo’n fijn gevoel om toch een soort van bevestiging te krijgen dat bepaalde dingen of acties en reacties inderdaad een voortvloeisel zijn uit het feit dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ben je perfectionistisch? Leg je de lat hoog? Ben je een pleaser? PING PING PING PING!!!! Aan het eind van het gesprek schreef ze haar bevindingen op het bord en verbond een aantal punten met elkaar. Perfectionisme, lat hoog leggen leidt tot hoge prestatiedrang/werkdruk leidt tot vermoeidheid. Ziekte van Crohn staat in verband met vermoeidheid, kan leiden tot perfectionisme, lat hoog leggen. Klinkt vrij logisch. Ze vroeg mij wat ik wilde bereiken met gesprekken. Ik wil me weer beter voelen! Lekker happy en vrolijk enzo.  ‘Wat moet er volgens jou gebeuren om je weer beter te voelen?’ Minder moe zijn en dus leren grenzen aan te geven, minder te moeten van mezelf? Daar was ze het wel mee eens en dus concludeerde ze iets waar ik echt erg blij mee was: zij was op dit exacte moment niet de juiste persoon om mij te helpen. We waren het er allebei over eens dat de prioriteit niet ligt bij het accepteren van mijn ziekte, maar bij het verhelpen van mijn andere klachten.

Vanmiddag belde ze mij terug. Ze had met het team overlegd over wat nu de beste oplossing zou zijn. Ik heb een paar opties:
1: Ik start mijn traject bij haar, heb twee of drie gesprekken over leren doseren en grenzen aangeven en als dat genoeg is gaan we het hebben over de acceptatie van Crohn.
2: Ze verwijst me door naar een ‘gewone’ psycholoog (inclusief de wachttijd die daarbij komt kijken).
3: All of the above. Ik word doorverwezen naar een andere psycholoog maar in the meantime start ik alvast bij haar voor die twee of drie gesprekken.

Het zal niet als een verrassing komen dat ik voor die derde optie ga. Mijn eerste ervaring met een psycholoog vanuit het Jeroen Bosch Ziekenhuis is dus ontzettend fijn geweest, ondanks dat ik niet meteen aan het juiste adres ben. Een goeie psycholoog weet wanneer hij of zij iemand kan helpen. Daar hoef je dus niet bang voor te zijn. En je hoeft je er al helemaal niet voor te schamen, want het is hartstikke prettig om met iemand te praten die weet hoe het allemaal werkt! Er is werk aan de winkel, maar dit gaat goed komen. Cheers!