Als je mij een beetje volgt, weet je inmiddels wel dat ik ga verhuizen naar Den Bosch. Vanaf het begin van mijn Crohncarriere heb ik mijn behandelingen in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordrecht gehad. Een vertrouwde omgeving, maar logistiek volstrekt onlogisch. Zeker als ik alleen maar even moest bloedprikken. Het kostte veel tijd en moeite om dan even op en neer te reizen naar Dordrecht. Met het oog op de nieuwe woonplaats dacht ik er al langer aan om mijn hele medische hebben en houwen te verplaatsen naar Den Bosch, maar mijn laatste communicatieve akkefietje met het ABZ gaf de doorslag.
Afgelopen vrijdag was het dan zover: ik had een afspraak met mijn nieuwe MDL-arts. Stelt op zich niet zoveel voor toch? Een nieuwe arts en een ander ziekenhuis? Dacht ik ook. Maar ik merkte aan alles die dag dat mijn onderbewustzijn daar toch iets anders over dacht. To begin with werd ik wakker met een mega hoofdpijn, die helaas verder die dag alleen maar erger zou worden. Mijn moeder zou me komen ophalen in Tilburg zodat we samen naar Den Bosch konden rijden. Nadat we bij ons nieuwe huis langs waren geweest en ergens even snel een broodje hadden gegeten, was er eigenlijk vrij weinig tijd meer voor de geplande boodschappen of de bouwmarkt. Nou goed, dat moest daarna dan maar. De afspraak stond gepland om twee uur. Omdat de weg volgens mijn navigatie was afgesloten, moesten we omrijden. Via de polder. In een mega plensbui. Toen die weg ook ergens afgesloten bleek te zijn werd ik een beetje mad.
Ik moest rechts. Ik zag het ziekenhuis. Beetje jammer: kon niet rechts. Links was fietspad. Terug was vijftien minuten rijden. Het was 13.50. Perniek. Wat nu? Terug via de polder en te laat komen? Auto laten staan en lopen? Auto verbranden? Zou je rustig blijven of zou je perrrniek hebben? Waarschijnlijk dat eerste. Nou. Ik zal je vertellen wat ik deed: ik raakte volledig in paniek en dacht krijg allemaal wat ik ga over het fietspad. Hingggg hingggg. Ik vond het allemaal wel welletjes. Uiteindelijk kwamen we op de juiste weg. We reden de parkeergarage in, ik zette de auto schots en scheef neer, werd in één minuut drie keer gebeld en had nog 6 minuten om een patiëntenpas te laten maken en de weg naar de MDL-poli te vinden. Uiteraard waren er meer mensen die een patiëntenpas moesten laten maken, dus ik kon achteraan aansluiten. Ik kan toch niet te laat komen op mijn eerste afspraak? Dat dacht ik he. De hele tijd. Het is niet dat ik ga solliciteren om aangenomen te moeten worden als crohnpatient. Nee, ik ben daar gewoon nieuw en besides spreekuren lopen toch altijd uit dus wat maakt het uit.
De patiëntenpasprinter nam zijn tijd en mijn klok sloeg 14.01 uur. Ik stond stijf van de stress en was er al helemaal van overtuigd dat mijn eerste indruk van het ziekenhuis vreselijk was en bepalend voor de rest van mijn bezoeken. We haastten ons naar de juiste afdeling waar ik vervolgens schaapachtig binnenstapte. Geen idee hoe dat hier werkt? Ik moest blijkbaar mijn vers geperste pas scannen bij de grote gele zuil en een nummertje trekken. High tech. Met smart wachtte ik op mijn nieuwe arts. Een vrouw dit keer, weer eens wat anders. Na een kleine tien minuten verscheen mijn nummertje op het scherm. Kamer 197.
Ze vroeg me naar het verloop van mijn ziekte. Het Albert Schweitzer had al een hoop informatie doorgestuurd. Ze waren bij het doorsturen van alle info wel even vergeten te vermelden hoeveel mg Infliximab ik iedere acht weken krijg. Grappig. Anyway, na het controleren van alle feitjes legde ze uit hoe het contact in het JBZ verloopt. Afspraak met de arts, drie maanden later met de verpleegkundige, drie maanden later weer naar de arts en vervolgens weer naar de verpleegkundige. Fijn! Daarna vroeg ze me naar de verwijzing voor de medische psycholoog. Toen ik begon te vertellen kreeg ik natuurlijk weer meteen tranen. Het zit me nou eenmaal hoog. Wat moet ze wel gedacht hebben? Nieuwe patiënt, projectje hoor. Ik vertelde haar dat het probleem waarschijnlijk dieper ligt dan alleen het accepteren van mijn ziekte en dat dát momenteel niet mijn prioriteit is. Mijn prio ligt voornamelijk bij alles op een rijtje krijgen in die bovenkamer voordat ik ook maar überhaupt kan gaan nadenken over het accepteren van Crohn. “Maar waar zit dan precies het probleem?”, vroeg ze zich af. Ik heb geen idee. Echt niet. En daar wil ik achter zien te komen, want ik ben gewoon een beetje in de war.
Ik bedoel: wie raakt er nou overstuur door omrijden, regen en 1 minuut te laat op je afspraak komen? Waarom schiet ik in de stress als ik drie telefoontjes krijg? Toen ik met mijn moeder nieuwe plakplastic op de planken uit de kelder wilde doen en dit niet lukte, werd ik ook nog eens bloedchagrijnig. Waarom? Het zijn planken in de kelder. Je hele huis staat op zijn kop en je maakt je druk om plakplastic in de kelder? Dat is niet goed hoor. Gaat nergens over. Hoe in de war kun je zijn dat je om dit soort dingen uitgeput raakt en hoofdpijn krijgt? Dat je niet meer helder kan nadenken over wat nou echt belangrijk is?
Ik had het plan om mijn eerste bezoek te gaan vloggen, maar zoals je misschien begrijpt had ik daar naar mijn polderavontuur niet veel behoefte meer aan. Volgende keer beter. Ik ben blij dat ik nog wel kan relativeren. Weliswaar achteraf, maar ik begrijp wel dat dit niet helemaal is zoals het zou moeten gaan. Daarom ben ik blij dat ik eindelijk mijn eerste afspraak in het Jeroen Bosch Ziekenhuis heb gehad. Vanaf nu gaan er dingen veranderen. Ga ik veranderen. Beter en sterker worden. Er is werk aan de winkel en ik heb nog een lange weg te gaan, maar het begin is gemaakt en dat is wat telt. Jeroen Bosch Ziekenhuis, we got off to a rough start, but I’ve got a feeling that this will turn out just fine.
