Gezond maar toch ziek?

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, zijn mijn ontstekingswaarden als gevolg van de operatie heel goed. Sterker nog: sinds dat ik Crohn heb, zijn ze nog nooit zo laag geweest. Mijn waarden zijn vergelijkbaar met die van een gezond persoon en eerlijk: daar moet ik nog een beetje aan wennen.

Het is alsof ik het me nog niet helemaal besef. Ruim zes jaar lang was ik geregeld in het ziekenhuis te vinden voor controles of voor mijn infuus. Nu mijn de uitslagen van mijn meest recente bloed- en ontlastingonderzoek zo goed zijn, verandert dat schema. Ik blijf onder controle, maar het voelt allemaal veel minder zwaar dan voorheen.

Het voelt als een soort vrijheid, waarvan ik nog niet zo goed weet hoe ik er mee om moet gaan. Ondanks dat ik nu ‘gezond’ ben, ben ik nog steeds ziek. Dat is een gegeven en ook iets waar ik mezelf af en toe aan moet herinneren. Ik ben in de loop der jaren wel gewend geraakt aan het idee dat ik nooit meer van Crohn genees, maar de status van mijn ziekte was altijd onzeker. Bij iedere controle hoopte ik dat mijn waarden waren gedaald, om vervolgens vaker een teleurstelling te ontvangen dan goed nieuws.

Die onzekerheid blijft, want ik ben er nooit zeker van dat het nu goed blijft gaan. Het kan altijd weer terugkomen en dan begint de ellende weer van vooraf aan. Maar voor nu is er geen reden om te denken dat dat snel zal gebeuren, omdat alle actieve ontsteking uit mijn lijf verwijderd is. En dus moet ik, hoe gek (maar ontzettend fijn!) ook, wennen aan het feit dat ik me iets minder zorgen hoef te maken over mijn gezondheid.

Ik probeer er dan ook regelmatig even bij stil te staan. Tegen mezelf te zeggen: ‘Hallo, realiseer je je wel hoe goed dit nieuws is?!’ Het is toch een soort overwinning. En overwinningen mag je vieren, hoe groot of klein ze dan ook zijn!