16 augustus 1977. Ginger Alden vindt Elvis Presley dood op de badkamervloer. The King is niet meer. Gelukkig is zijn muziek nooit verdwenen. Elvis is altijd The King gebleven en zal dat ook altijd blijven. Mijn platenkast zou niet compleet zijn zonder zijn platen. Ik hou van Elvis. Voor mij was het dan ook een droom die uitkwam toen ik in 2017 Graceland mocht bezoeken. Ik heb daar echter nooit iets over geschreven. Vandaag is het 42 jaar geleden dat Elvis overleed en dus vond ik het een mooie aanleiding om dat nu wel te doen. En ook om gewoon over Elvis te schrijven.
Ik moest al bijna huilen van geluk toen ik op de navigatie ‘Elvis Presley Blvd’ zag staan. Het besef dat we écht naar Graceland gingen kwam maar niet. Ook niet toen de TomTom zelfs besefte dat we waren gearriveerd en dat liet zien op het scherm. Toen ik uitstapte, realiseerde ik me dat ik op het punt stond iets van mijn bucketlist af te strepen. En niet zomaar iets. Iets dat al jarenlang heel hoog op die lijst stond.
We liepen door de gigantische poorten door het terrein op en kwamen bij de receptie. Vervolgens werden we naar een busje begeleid waar we een audiotour kregen. Graceland zelf ligt aan de overkant van de straat en dus werden we in het busje naar het landgoed gereden. Ik kan nauwelijks omschrijven hoe het voelt om dat terrein op te rijden. Nog moeilijker is het om te beschrijven hoe het voelt wanneer je voor de voordeur wordt afgezet.
Het voelde zo onwerkelijk. Daar stonden we dan. Voor het huis van Elvis Presley. Ik had nooit gedacht dat dit moment echt zou komen en nu was het er! Het zag er prachtig uit, zo immens groot. We werden bij elkaar geroepen op de porch, waar ons werd uitgelegd wat ons te wachten stond. Eh, duh. Elvis. Eén ding was heel duidelijk: we mochten absoluut niet naar boven. Wist je dat de dood van Elvis wordt door sommigen nog in twijfel getrokken? Eén van de theorieën is dat hij op de bovenverdieping van Graceland woont. Spannend he?
We liepen de drempel over (ik kon alleen maar denken omg hier heeft Elvis dus ook gelopen) en iedereen was even stil. Alsof even een momentje voor zichzelf had en inderdaad dacht: ‘Ik. Sta. In. Het. Huis. Van. The. King.’ Het eerste wat je ziet wanneer je binnenstapt is de trap. Die trap die naar de eerste verdieping gaat en die je absoluut niet op mag. Meer dan de overloop kun je niet zien, maar toch stond een enkeling ietwat nieuwsgierig naar boven te turen. Misschien toch in de hoop dat Elvis uit nieuwsgierigheid even snel naar beneden zou gluren.
Meteen links was de (of eigenlijk één van de) woonkamer(s), gevuld met crème kleurig tapijt en idem dito kleurige banken. Grote glas in lood ramen scheidde de woonkamer van een bijkamer, waar een vleugel stond en waarom ook niet: nog een bank. Het interieur is wat dat betreft precies wat je verwacht: kitscherig. Naast deze woonkamer is een slaapkamer wat meer iets weghad van een guestroom gezien de grootte van de ruimte. Nadat iedereen een foto heeft genomen liepen we naar de linkerkant van de hal: de eetkamer en keuken.
Via dia audiotour hoorde ik geluidsfragmenten en kon ik filmpjes bekijken. Filmpjes die in deze ruimte zijn opgenomen waarop Elvis te zien is, bijvoorbeeld tijdens kerst. Het maakte het levendig en speciaal, dichterbij hem ga je nooit meer komen. Tot dusver is Graceland eigenlijk nog een redelijk normaal huis. Geen gekke dingen of overdreven kamers, maar daar kwam snel verandering in.
De kamer die na de keuken kwam, was The Jungle Room. Je kent het wel, van het liedje. Walkin’ in Memphis. Nou, goed. The Jungle Room is exact wat je nu denkt. Natuur kleuren zoals groen en bruin, veel hout, veel planten en hier en daar camouflage. Een ruime kamer waarvan de bank- en stoelbekleding bestaat uit iets wat makkelijk van een dier had kunnen zijn. Vachtachtig in ieder geval. Deze kamer is pas in 1965 bijgebouwd en was een van Elvis’ favoriete kamers. Een soort man cave. En alsof deze kamer nog niet speciaal genoeg was: in deze kamer vonden ook de laatste opnamesessies plaats.
Vanuit The Jungle Room liep er een trap naar beneden, waar uiteraard nog meer kamers op ons wachtte. Zoals een pool room, en een aparte tv room. Voornamelijk die laatste vond ik heel cool. Een kamer met een enorme zwarte bank, gevuld met gele kussens. Ook de muren zijn geel met zwart. Het plafond is een spiegel en er zijn maar liefst drie televisies in de muur gebouwd. Want wat nou als je drie films tegelijk wil kijken?
Buiten is mogelijk net zo indrukwekkend als binnen. Een gigantische weide voor paarden, een kantoor en een prachtig zwembad met een poolhouse. Waarvan de ramen overigens geblindeerd zijn, want hier schijnt Elvis dus ook te wonen. Grenzend aan het zwembad ligt The Meditation Garden, waar Elvis, zijn ouders en zijn grootmoeder begraven liggen. Uit respect, en wellicht ook gewoon uit sadness, bleef iedereen hier stil.
The Experience stopte echter niet bij alleen het huis. Elvis’ gigantische collectie aan auto’s, pakken, platen en twee private jets staan namelijk ook allemaal tentoongesteld, maar daarvoor werden we weer teruggebracht naar de overkant. Nadat we eerst door één van de vele giftshops heen moesten, kwamen we in een grote loods waar we de auto’s konden bewonderen. Elvis had auto’s in ongeveer elke mogelijke kleur, met als hoogtepunt een prachtige roze Cadillac Fleetwood uit 1955. Ik keek mijn ogen uit en kon wel uren rondwandelen in de verschillende loodsen.
We dronken nog een colaatje in de supermega Amerikaanse diner voordat ik voor de laatste keer alle giftshops in wilde waar ze uiteraard overal hetzelfde verkopen, maar je weet maar nooit, toch?! Ik móést iets kopen, dus kocht Elvis-sokken, een paar sleutelhangers als cadeautjes, een shirt en twee mokken (die ik later kapot zou laten vallen en opnieuw moest laten verschepen vanuit Memphis). Daarna was het toch echt tijd om Graceland te verlaten.
Met name het tweede gedeelte van de tour is natuurlijk erg commercieel, maar het maakte me niets uit. Ik was op Graceland. Sacred ground voor mij. Een droom kwam uit en dichterbij mijn held The King ging ik niet meer komen. De dagen daarna besefte ik nog steeds niet dat ik er toch echt geweest was. En nog steeds, bijna twee jaar later, herinner ik mezelf er nog wel eens aan.
Tweeënveertig jaar geleden overleed hij. Pas 42 jaar jong. Veel te jong, uiteraard. Gelukkig mogen we nog steeds van zijn prachtige muziek genieten en van alles wat hij en zijn muziek teweeg hebben gebracht. Ik doe dat in ieder geval, misschien vind jij het wel helemaal niks (shame on you). Hoe zou het zijn als hij nu nog zou leven? Stel je voor je zou Elvis in levende lijve kunnen ontmoeten, of kunnen zien spelen. Wauw…
Vandaag draai ik Elvis. De hele dag. En denk ik terug aan de dag dat ik in zijn huis mocht rondlopen. En daarna draai ik nog meer Elvis. En nog meer. ❤️ The King.
