Heb ik wel de juiste opleiding gevolgd?

Toen ik studeerde zag ik veel studenten vroegtijdig met hun opleiding stoppen om iets anders te gaan doen. Journalistiek was toch niet helemaal hun ding, dus gingen ze opzoek naar iets anders. Ik riep altijd heel hard dat ik zo blij was meteen de juiste keuze te hebben gemaakt. Ik voelde me namelijk helemaal op mijn plek op de opleiding. Naarmate ik ouder word (god, dat klinkt volwassen) twijfel ik echter steeds vaker of ik wel echt de juiste opleiding heb gevolgd…

Tijdens mijn opleiding heb ik daar geen moment over getwijfeld. Ik wist heel goed wat ik wilde en daarom wist ik zeker dat ik was waar ik zijn moest. Maar nu ik 25 ben, vraag ik me soms af of ik andere dingen niet nóg leuker had gevonden dan journalistiek en werken in televisie. De ene keer denk ik: had ik niet American Studies moeten studeren? Of misschien had ik fysiotherapeut moeten worden. Of had ik niet gewoon, gezien mijn enorme liefde voor dieren (daarom deze foto, waar ik die liefde probeer uit te drukken), de opleiding biologie moeten gaan doen en het gedrag van dieren moeten gaan bestuderen? Had ik geen dierenarts moeten worden?

Het is dus ook niet dat ik de illusie heb dat er echt één ding is dat beter bij me zou passen en dat het een kwestie is van gemiste kans. Er zijn enorm veel dingen die me boeien en interesseren en heel eerlijk, dat is ontzettend vervelend. Het zorgt er namelijk voor dat ik dus eigenlijk nooit weet of ik de juiste keuze heb gemaakt. De vraag ‘wat als je het over mocht doen?’, moet je dus ook echt niet aan mij stellen. Daar kan ik niet een eenduidig antwoord op geven. Eigenlijk weet ik dus nog steeds niet wat ik later wil worden.

Een quater life crisis noemen ze het ook wel eens toch? Nadenken over dit soort dingen. ‘Moet ik niet gewoon vrijwilligerswerk gaan doen in Afrika en leeuwen helpen?’ Of: ‘wanneer ga ik nou eindelijk eens een aantal maanden in Samos werken?’ Of: ‘hoe krijg ik het voor elkaar dat ik in New York kan wonen?’. Het zijn dus niet alleen andere studies of beroepen die mij bezig houden. Allerlei andere hersenspinsels komen ook voorbij. Of ja, noem het dromen. Ik wil heel graag al mijn dromen laten uitkomen, maar dat kan nou eenmaal niet allemaal tegelijk. Het lijkt wel alsof mijn brein maar een jaar of vijf vooruit kan kijken en denkt dat ik alles voor mijn dertigste gedaan moet hebben, omdat dan het leven af is. Dat is natuurlijk onzin, althans dat hoop ik toch van harte. Daarna kan ik ook nog een hoop doen, toch? Geduld hebben dus. Maar dat is niet per se mijn allersterkste eigenschap.

Vervelend, zei ik net. Maar aan de andere kant ook niet. Het blijft je leergierigheid wel prikkelen. Is het erg als je op je 25e niet weet wat je wilt worden? Is het niet gewoon iets goeds dat je op veel vlakken interesse hebt en daar dus ook veel van zou willen leren? Ik geloof dat zoiets nieuwsgierigheid heet. En laat dat nou juist een goede eigenschap zijn voor het vak waar ik nu in zit. Maar alsnog zou ik ook graag bioloog, zoöloog, fysiotherapeut, Amerika-deskundige, dierenarts, of weet ik het wat willen worden. Wie weet, als ik later groot ben. Voor nu kan ik vanaf de bank het gedrag van mijn katten bestuderen en zit ik vast gewoon goed op mijn plek ?