Hoe is mijn operatie verlopen?

Vorige week donderdag was het dan echt zover. Tijd voor de operatie. Een ileocoecaal resectie waarbij het laatste stukje van mijn dunne darm, een klein stukje van mijn dikke darm en mijn blinde darm worden verwijderd. Inmiddels zijn we anderhalve week verder. In deze blog vertel ik jullie graag hoe het is gegaan en over mijn ervaringen voor en na de operatie.

Donderdag: dag van operatie

Om 7:10 moest ik me melden bij de ontvangstbalie van het ziekenhuis. Ik moest eerst nog even bloedprikken voordat ik naar de afdeling mocht waar ik de komende dagen zal doorbrengen. Het bloedprikken ging razendsnel, want op dit onooglijke tijdstip was het ontzettend rustig. Binnen vijf minuten konden we door naar afdeling A7 Noord – Chirurgie op de bovenste verdieping van het ziekenhuis.

Kamer 62 werd mij toegewezen. Een éénpersoonskamer, gelukkig. Ik had me van tevoren druk gemaakt over de mogelijkheid dat ik met meerdere mensen op een kamer moest liggen, maar dat bleek nergens voor nodig. Op het bed lagen wat informatiefolders, mijn operatiehemd en een menukaart. Die laatste viel niets tegen, zeker niet gezien ziekenhuisvoedsel nou niet per se de beste naam heeft.

Ik was alvast mijn spulletjes aan het uitpakken toen twee verpleegkundige de kamer binnenkwamen. Amber en Amber. Ze legden ons wat uit over de informatiefolders, deden een aantal controles en vertelden dat ik rond half 10 op de planning stond om geopereerd te worden. Nadat ik mijn operatiehemd vast had aangetrokken kon het wachten beginnen.

Op de OK

Toen ik rond 09.15 uur naar de OK werd gebracht, sloegen de zenuwen en de angst in als een bom. Angst voor wat komen gaat na de operatie. Het onwetende. Het mocht van mij allemaal zo snel mogelijk weer voorbij zijn. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met de gedachte dat ik hoe dan ook in goede handen ben in het ziekenhuis en dat er genoeg pijnstilling voorradig zou zijn om de pijn onder controle te brengen.

Op de voorbereidingskamer werd de infuusnaald vast in mijn hand gebracht en kreeg ik plakkertjes op mijn lijf die tijdens de operatie van alles in de gaten houden. Ik heb geen idee meer hoe lang ik daar heb gelegen. Wat ik wel weet is dat de chirurg nog even langskwam om een praatje te maken. Hij vroeg zich af of ik nog vragen voor hem had. ‘Niet per se, maar ik ben vooral angstig voor de tijd daarna omdat ik niet weet wat me te wachten staat.’ Ik weet niet op welk antwoord ik hoopte toen ik deze vraag stelde. Maar ik weet wel dat ‘De eerste twee dagen ga je echt denken ‘what the hell, wat een pijn’, niet per se op mijn lijstje stond. En ook niet ‘Ja, de darmen zijn nou eenmaal niet gemaakt om geopereerd te worden.’

Niet het fijnste antwoord, wel het eerlijkste. En dat kan ik dan ook wel weer waarderen. Deze chirurg is vanaf het begin erg terughoudend geweest over deze operatie. Hoewel dat natuurlijk niet de fijnste gedachte is, stel ik zijn eerlijkheid wel op prijs. Ook als hij luttele minuten voordat hij mij open gaat snijden dit soort antwoorden geeft.

Op de OK zelf was ik gespannen, maar deed het personeel er alles aan om de het mij zo ontspannen mogelijk te maken. De afleidende praatjes, grapjes etc, het werkt allemaal goed. Ik zou wakker worden met in mijn andere hand ook een infuusnaald, voor het geval er extra medicijnen moet worden gegeven. Via het eerste infuusnaaldje kwam het slaapmiddel en toen ik het mondkapje opkreeg moest ik aan iets leuks denken. ‘Samos, Samos, Samos…’

Na de operatie

Ik werd stoned wakker op de uitslaapkamer (die overigens hetzelfde is als de voorbereidingskamer). Hoe lang ik hier heb gelegen weet ik eigenlijk ook niet. Alles is daar een beetje een waas. Ik ben hier nog wel een keer gekatheteriseerd en goddank dat ik zo stoned was, want ik denk niet dat ik dat per se helemaal helder had willen meemaken. De chirurg kwam ook na afloop nog even aan mijn bed en leek toen 180 graden gedraaid. Hij vertelde dat de operatie goed was gegaan, maar dat hij wel een grotere snee had moeten maken om het er allemaal uit te krijgen. En dat de darm wel zo vernauwd was dat het met medicatie nooit had goed gekomen én dat ik hier binnen tien jaar alsnog had gelegen.

De rest van die dag voelde ik me naar omstandigheden goed. Heel moe, dat wel. De pijn voelde als heftige maagkrampen, maar was met pijnstilling prima te doen. De verpleegkundige kwamen om de zoveel tijd pillen brengen en ik slikte alles zonder er bij na te denken: paracetamol, kort- en langdurige morfine. Ook kreeg ik pijnstilling via het infuus.

Vrijdag: één dag na de operatie

Ik had ’s nachts redelijk, voornamelijk omdat ik nog erg moe was van de narcose. ’s Ochtends had ik nog niet echt eetlust, maar er werd me aangeraden toch wat te eten om alles weer op gang te brengen. Ik kreeg een banaan, maar na twee hapjes had ik er al genoeg van. Ik wilde een serie te kijken op mijn laptop, maar na twintig minuten werd ik misselijk van het kijken naar het scherm en stopte ik er weer mee. Ik merkte dat ik lichte hoofdpijn had en besloot nog maar even te slapen in de hoop dat het zou wegtrekken.

Het werd echter alleen maar erger. En mijn misselijkheid ook. Via het infuus kreeg ik iets tegen de misselijkheid en de pijnstilling bleef ook maar komen. Mijn hoofdpijn zakte voor geen meter en de misselijkheid trok ook niet weg. Het was de bedoeling dat ik vandaag uit bed zou komen om te kijken of ik een stukje zou kunnen lopen, maar bij de gedachte alleen al voelde ik me nog ellendiger. De fysio kwam langs om ademhalings- en beweegoefeningen te geven en zei dat zijn collega de volgende dag mij zou komen helpen met mobiliteit.

Het ging van kwaad tot erger. Toen ’s avonds mijn schoonvader en Roy op bezoek kwamen, kon ik amper meer praten. De pijn in mijn buik voelde ik niet eens meer, omdat mijn hoofd echt uit elkaar klapte. Ik wilde alleen maar slapen. Eten en drinken was al teveel, al moest ik dat van de verpleging (logisch ook) wel blijven proberen.

Zaterdag: twee dagen na de operatie

Zaterdagochtend was de hoofdpijn er nog steeds. Evenals de misselijkheid. Ik kreeg lieve berichtjes van mensen, maar ze lezen – laat staan beantwoorden – was onmogelijk zonder meer pijn of misselijkheid. Alles wat ik at kwam er 30 minuten later weer uit. Het was pas tegen de middag dat ik me realiseerde dat mijn hoofdpijn niet zomaar een hoofdpijn was. Ik had gewoon migraine.

Ik weet niet of je ooit migraine hebt gehad, maar het is vreselijk. Alles is teveel. Kleuren of licht is te fel, geluid te hard, bewegen te zwaar, drinken en eten is als het lopen van een marathon. Als kind heb ik er veel last van gehad en hoe ouder ik werd, hoe minder aanvallen ik kreeg. Mijn laatste migraine aanval was in 2013. De enige reden die ik kon bedenken voor deze aanval, en het feit dat ‘ie zo lang standhield en erger werd, was de morfine. Mijn moeder heeft ook migraine gehad na zware pijnstilling, dus voor mij was het zo klaar als een klontje. Vanaf die realisatie ben ik gestopt met het innemen van de morfine, in de hoop dat het beter zou gaan.

Met flinke tegenzin liep ik die dag toch een rondje over de afdeling, omdat ik er alles aan wilde doen om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Ik probeerde te eten, maar tevergeefs. Toen mijn moeder, m’n nicht en Roy ’s middags op bezoek kwamen, stortte ik even helemaal in. Ik lag mezelf in de weg, kon niets en niets hielp om het beter te maken. Algehele malaise.

Zondag: drie dagen na de operatie

De migraine leek zondag als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik voelde me 100% beter ten opzichte van die dagen daarvoor. Ik kon weer wat eten en drinken, mijn hoofd voelde niet meer alsof iemand er een trein continu overheen walste en ook mijn misselijkheid was verdwenen. De pijn in mijn buik was onder controle te houden met paracetamol en inmiddels kon ik weer zachtjes op mijn zij liggen. Ik vond het zelf hoogtijd om naar huis te gaan.

Ik wachtte dan ook met smart op de zaalarts die me datzelfde ging vertellen. En gelukkig deed ze dat. Roy kwam mij zo snel mogelijk ophalen en rond 13u was ik thuis.

Doordat ik lang stil heb gelegen en niet mijn ademhalingsoefeningen van de fysio heb kunnen doen door de migraine (zelfs ademhalen is een opgave), hebben mijn longen het zwaar te verduren gehad. Ik moest regelmatig hoesten en dat deed aardig zeer aan mijn buik. Maar met tegendruk van een kussentje probeerde ik het zo goed mogelijk te doen om er ook weer zo snel mogelijk van af te zijn.

Hoe is het nu?

Inmiddels gaat het steeds beter. Ik kan elke dag een beetje meer, maar merk wel dat mijn conditie nog ergens ver weg is. Het is schipperen tussen voldoende bewegen om het herstel te bevorderen en goed naar je lijf luisteren en op tijd en voldoende rust nemen. Ik probeer elke dag een klein rondje buiten te lopen, maar een meter of 400 is wel de max. Lang rechtop zitten is ook nog niet echt aangenaam, dat moet ik opbouwen. En zelfs veel praten is vermoeiend. De pijn zakt steeds verder weg en ik slik geen paracetamol meer.

Al met al heb ik dus, denk ik, een vertekende ervaring van deze operatie. Door mijn migraine heb ik in het ziekenhuis amper pijn gevoeld in mijn buik, omdat de pijn in mijn hoofd heftiger was. Het herstel gaat voor mijn gevoel best snel, zeker als ik kijk naar hoe de wond zich herstelt en hoe snel de pijn zakt. Qua conditie en energie durf ik het nog niet te zeggen. In totaal staat er 6-8 weken voor het herstel, dus ik moet ook niet te snel willen.

Er is in totaal 25 centimeter verwijderd waarvan zeker 7 centimeter serieus vernauwd was. Ik ben, ondanks die migraine, echt blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Alle ontsteking is uit mijn lijf en het is gek, maar ik voel me ook gezonder. Misschien is dat wel een placebo, misschien niet. Ik hoop dat ik over een paar weken aanzienlijk verschil merk tussen voor en na de operatie. Ik heb zin om weer lekker te gaan hardlopen en fit te worden. Maar, daar moet ik nog even mee wachten. Tot die tijd hang ik op de bank, kijk ik series, speel ik Animal Crossing, loop ik af en toe een rondje en doe ik vooral rustig aan ❤️‍🩹