Een paar weken terug schreef ik dat ik even gas terug moest nemen. Ik nam te veel hooi op mijn vork en merkte dat het gewoon niet goed ging op deze manier. Ondanks dat ik probeer bewust om te gaan met het indelen van mijn tijd en het verdelen van de dingen die ik ‘moet’ van mezelf, blijf ik ontzettend in de stress zitten. Het gaat gewoon nog niet helemaal lekker. Dat heeft natuurlijk tijd nodig, maar het zorgt er voor dat ik niet optimaal kan ontspannen en kan genieten van leuke dingen. Dat resulteert in ups en downs en daar wordt natuurlijk niemand blij van. En dus besloot ik maar eens stappen te gaan ondernemen.
Ik dacht dat het vanzelf wel goed zou komen als ik gewoon rust zou pakken, mijn tijd goed zou indelen. Verantwoordelijkheden of dingen waar ik stress van kreeg zo af en toe van mij af te laten glijden. Ondanks dat ik daar nog zo hard mijn best voor doe, merk ik dat mijn stressniveau niet daalt. Pieken en dalen zijn het gevolg. Zelfs toen ik in Liverpool was – voor mij een paradijs – had ik een gigantische down en dat sloeg natuurlijk nergens op. Ik voelde me daar zo rot over. We waren gezellig samen een weekend weg en dan ging ik daar een potje lopen mokken terwijl ik niet kon zeggen wat er aan de hand was. Ik wist gewoon oprecht niet waarom ik chagrijnig en verdrietig was. Wat ik wel wist was dat ik me niet meer zo wilde voelen en dat ik gewoon weer lekker in mijn vel wilde zitten. Ik ging me ook meteen zorgen maken dat mijn Crohn zou verslechteren als ik me zo slecht en energieloos voelde.
De laatste tijd kom ik ook ontzettend slecht mijn bed uit. Ik blijf denk ik wel een halfuur liggen voordat ik eindelijk een keer de moed bij elkaar heb geraapt om op te staan. Niet echt iets wat ik in mezelf herken. Het spookt al een tijdje door mijn hoofd dat ik misschien een keertje met iemand moet gaan praten. En dan niet met familieleden of vrienden – wat ook kan helpen – maar gewoon iemand die er voor opgeleid is. Misschien dat diegene mij wel kan vertellen wat er aan de hand is? Ik weet het zelf namelijk niet.
Eén keer in de zoveel tijd heb ik contact met de MDL-verpleegkundige. Normaal gesproken doe ik dit telefonisch, omdat het anders een halve werkdag kwijt ben. Maar dit keer wilde ik gewoon even langs. Vorige week moest ik laten bloedprikken en die uitslagen zouden ook besproken worden. Dinsdagochtend had ik een afspraak. Meestal duurt dit gesprek niet langer dan een minuut of tien. Gewoon even kijken hoe het gaat, kijken of het bloed goed is en zo ja sta je binnen tien minuten weer op de bus te wachten. Ik wist dat het deze keer wel iets langer ging duren. Ik had namelijk bedacht mijn gevoel even op tafel te leggen, want als ze ergens moeten weten dat het niet helemaal goed gaat is het wel in het ziekenhuis.
Het MDL-verpleegteam van het Albert Schweitzer ziekenhuis kent een aantal verpleegkundigen. Met de een klinkt het beter dan de andere. Degene die ik tijdens dit gesprek had vond ik helemaal top. Ze was jong (das fijn want dan zit je toch een beetje op een lijn), lief, begripvol en nam de tijd. Ik gooide namelijk al vrij snel mijn hele verhaal eruit en dat gebeurde uiteraard niet zonder emoties. Ben een beetje wankel at the moment, dat heb je vast begrepen. Ik vertelde dat ik niet weet wat er precies is, maar dat het moet stoppen want ik word er gek van. Ik wil me weer goed voelen, van dingen kunnen genieten en vooral geen stress meer hebben.
Tijdens het gesprek kwam ik zelf tot de conclusie dat de acceptatie van het chronisch ziek zijn lang op zich laat wachten. Crohn heeft gewoon nog niet echt een plekje gekregen bij mij en dat is grotendeels onderdeel van het probleem. Ze was enorm begripvol en ik kon me lekker laten gaan, voelde me totaal op mijn gemak. Ze zei dat het helemaal niet gek was dat ik me rot voelde. “Je bent jong, moet nadenken over je toekomstperspectief en bent daarbij chronisch ziek. Daar moet je mee leren omgaan en dat kan behoorlijk lastig zijn,” zei ze.
Mijn bloed was goed, dus dat was een geruststelling. Ik vroeg haar naar mijn vitamine B12-gehalte omdat ik dus geen vlees meer eet. Ze besloot dat het verstandig was om al mijn bloedwaarden gewoon eens opnieuw te testen. Alle vitaminen en mijn ontstekingswaarde. Misschien kwam daar ook wel iets uit wat van belang zou kunnen zijn. Daarnaast kwamen we tot de ontdekking dat ik sinds mei 2016 niet meer bij mijn arts ben geweest, dus daar werd ook even werk van gemaakt.
Ze vertelde over de mogelijkheid om met een medisch psycholoog te gaan praten. Iemand die mij kan leren of tips kan geven om goed op te gaan met een chronische ziekte. Iemand die mij kan helpen het een plekje te geven. Ik herinnerde mij dat deze begeleiding mij in het begin ook is aangeboden, maar dat ik toen dacht dat ik het wel even in mijn eentje ging doen. Haha. Niet dus. Bijna twee jaar later kom ik mezelf dan toch tegen. Ik kan niet alles alleen. En ondanks dat ik fantastische mensen om me heen heb, kunnen zij ook niet alles voor mij oplossen.
Over drie weken moet ik weer voor mijn medicatie en dan laat ik meteen mijn bloed testen. Tien dagen later kan ik naar de arts. Komende dagen wordt er contact met me opgenomen om een afspraak te maken met een medisch psycholoog. Ook al leer ik mezelf nog steeds kennen, dit alles was voor mij een teken dat ik goed naar mijn lijf en hoofd heb geluisterd.
Om nóg beter naar mezelf te leren luisteren. Het is zo belangrijk om signalen van je hoofd en lijf niet te negeren en er op tijd over te praten. Bij veel mensen rust er een soort taboe op het feit dat er zoiets bestaat als psychische hulp. Maar je bent niet per definitie niet goed bij je hoofd als je hulp krijgt om je hoofd op orde te krijgen en niet zelf kan uitvinden hoe je met dingen moet omgaan. Zoiets is doodnormaal. Ik denk dat dit nieuwe medische traject voor mij uitkomst kan bieden om goed om te gaan met Crohn. Hulde aan de verpleegkundige, die mijn klachten direct serieus neemt. En ook een beetje hulde aan mij voor het serieus nemen van mezelf. ♥
2 Comments
Pingback:
Pingback: