De laatste paar dagen voelt mijn lijf anders. Bewegen voelt lichter, mijn bovenlijf voelt sterker. Er zit meer energie in mijn lijf. Als ik denk aan waar ik momenteel echt heel gelukkig van word is het bewegen. Het werkt zo ontspannend voor mijn lichaam en mijn geest. Ik wil alleen maar bewegen, bewegen en nog eens bewegen. Ik heb denk ik sportkoorts.
Vroegâh begreep ik nooit dat mensen zo vaak konden sporten en dat dan ook nog eens leuk konden vinden. Maar nu ik de laatste paar maanden veel sport, vind ik het zo heerlijk en doet het met zo ontzettend goed. Na iedere work out voel ik me een stukje beter. Ook als ik van te voren echt helemaal geen zin had. Ik ben nog nooit van een rondje hardlopen of een training thuis gekomen met het idee van: dit had ik niet moeten doen. Het sporten is al een lange tijd geen moeten meer, maar genieten. Gewoon gaan wanneer ik zin heb, hoofd leegmaken, lijf uitdagen. Ik ben dan wel niet de snelste hardloopster en ook al helemaal niet de sterkte in de crossfit box, maar who cares? Ik doe wat ik kan en daar voel ik me goed bij. Zo word ik iedere keer een stukje beter.
Met crossfit heb ik niet eens tijd om na te denken. Dat is gewoon knallen en nadenken komt daarna wel. Het is zwaar, maar dat maakt het ook leuk. Je leert je lijf goed kennen. Wat zijn je zwakke punten en waar heb je juist meer kracht dan je dacht? Ik ga iedere donderdagavond en ik kijk er telkens weer naar uit. Met hardlopen heb ik wel tijd om na te denken, maar vaak gebeurt dat niet eens. Ik ben gewoon bezig met het lopen en hoe mijn lichaam daar op reageert. De ene keer gaat het beter dan de andere keer, maar dat mag ook. Laatst liep ik voor het allereerst een tien kilometer. Ik vond het zo cool dat ik dat had gedaan en het gaf me zoveel motivatie!
Ik word blij en rustig van lopen. Leuke georganiseerde lopen zoeken en deelnemen daaraan is een nieuwe hobby. Aanstaande zondag staat er weer eentje op de planning: de City Run in Oss. Ik ben daar al dagen naar uit aan het kijken. De andere die al vast staat is de Marikenloop in Nijmegen. Dit keer niet de 5 kilometer zoals vorig jaar, maar de 7,5. Yaaaas! Zoveel zin in.
Natuurlijk moet ik oppassen dat ik niet te veel ga doen. Ik moet mijn eigen grens op tijd herkennen en daar zeker niet overheen gaan. Dat is lastig, omdat ik merk dat het sporten me zo goed doet en energie geeft. Daardoor wil ik graag alleen maar door en door. Maar ik weet ook dat als ik alleen maar door en door ga, ik straks geen kracht meer heb om te sporten en mijn Crohn zijn rust gaat opeisen. Dus die rust moet ik nu ook inplannen en mezelf vooral gunnen. Niet alleen voor Crohn, maar ook voor betere sportprestaties want rust is super belangrijk voor je spierherstel.
Zoveel uit mijn lichaam kunnen halen voelt gewoon als een soort van winnen. Winnen van Crohn. Beter zijn dan die chronische ziekte die mij het de afgelopen maanden lastig heeft gemaakt qua energie. Sporten geeft mij het gevoel de beste versie van mezelf te kunnen zijn, ook met een chronische ziekte. Overwinning op overwinning. Maar wel door goed te luisteren naar wat er van mijn lijf gevraagd wordt. Wil mijn lijf rust? Dan moet ik het dat geven. Heeft het behoefte aan beweging, dan lekker gaan. Zo leer ik stukje bij beetje mijn Crohn beter kennen. Ik vind sporten heerlijk, omdat ik win van Crohn. Beetje competitie op zijn tijd kan geen kwaad, toch? 😉
