Ik mag weer!

Begin april raakte ik geblesseerd. Een oude blessure speelde weer op en sindsdien ben ik alleen maar aan het tobben geweest. Na veertien fysio-afspraken, meerdere dry-needle behandelingen, enkele pijnlijke kuitmassages en zo’n vier maanden rust mag ik dan eindelijk weer gaan opbouwen.

Het zat niet mee de afgelopen maanden. Vanaf augustus heb ik niet meer kunnen hardlopen door een aanhoudende blessure. De pijn in mijn schenen ging maar niet weg en dus was volledige rust de enige juiste keus.

In april liep ik de blessure al op. Ik had mijn kilometers veel te snel uitgebreid. In al mijn enthousiasme liep ik in tweeënhalve week van 5 naar 10 kilometer. Hartstikke niet verantwoord. Mijn conditie ging zo hard vooruit dat ik het gemakkelijk volhield om langer dan een halfuur hard te lopen. Mijn benen waren daar alleen nog helemáál niet klaar voor. Ook al is je conditie nog zo goed, afstand opbouwen kost tijd en die moet je nemen. De één doet er iets langer over dan de ander, maar in tweeënhalve week je afstand verdubbelen is natuurlijk niet heel handig. Dat vonden mijn benen ook en dus kreeg ik er gratis shin splints voor terug.

Inmiddels zijn we acht maanden verder. In die acht maanden ben ik regelmatig bij de fysio op bezoek geweest, waar ik kennis maakte met dry needling. Dat is een vorm van fysiotherapie waarbij er kleine naaldjes in knelpunten worden geplaatst, waardoor de spier spant en je een soort krampgevoel krijgt. Wanneer het naaldjes eruit gehaald wordt ontspant de spier weer. Naast dry needling kreeg ik ook normale massage behandelingen, die ook niet altijd even pijnloos waren.

De Marikenloop in mei liep ik vrijwel pijnvrij. Toch heb ik daarna rust gepakt om vervolgens heel rustig weer op te bouwen met een minutenschema. Omdat een minutenschema conditioneel makkelijk is om vol te houden, ging ik steeds sneller lopen. Eigenlijk veel sneller dat dat mijn benen me dragen konden. Die snelheid zat gewoon nog niet in mijn benen en dus knalde de blessure er weer terug in. Balen, want lopen hielp me ook om rust in mijn hoofd te krijgen. Met andere sporten lukt dat ook, maar lopen is toch het allerlekkerst.

Ik was dan ook DOLGELUKKIG toen ik deze week weer twee keer moest lopen. Voornamelijk als test voor mijn schenen, om te kijken hoe die zouden reageren. Geheel volgens schema liep ik 12 x 1 minuut hard, 2 minuten wandelen. Ik was een beetje bang dat ik de liefde voor lopen ergens was verloren maar niets bleek minder waar. Wat had ik het gemist! En wat was het heerlijk om in de kou te lopen.

Gisteren ging ik weer langs bij de fysio om de benen even los te gooien en te voelen hoe het met de spanning in mijn kuiten was na twee korte trainingen. Het viel hem alles mee en dus goed nieuws: ik mag weer! Ik ben zo blij! Uiteraard volgens een opbouwschema die ik dit keer heel precies ga volgen. En dit keer ga ik ook zeker niet te snel lopen, want nog een keer vier maanden niet lopen gaat me niet meer overkomen.