Kan dromen pijn doen?

Het antwoord is ja en ik ben er een wandelend voorbeeld van. Vandaag was ik een emotioneel wrak en alleen maar vanwege een LinkedIn-melding. Een ‘feliciteer die en die met deze baan’, mail. Je kent ze vast. Volledig gefrustreerd, verdrietig en zonder zelfvertrouwen stapte ik mijn bed uit.

Ik kan je vertellen, het is niet altijd feest om mij te zijn. High highs, deep lows, zeg maar. Ik kan intens genieten van hele kleine dingen, met echt tranen van blijdschap. Maar ik kan ook enorm verdrietig worden van kleine dingen, met irrationele huilbuien als gevolg. Vandaag was zo’n dag dus.

Om dit te begrijpen moet je weten dat ik gemiddeld iedere twee, drie maanden van toekomstplan wissel. Vaak afhankelijk van een gebeurtenis, nieuwe hobby of plaats waar ik ben geweest. Het is dan ook niet dat ik denk: ‘oh, dat zou ik leuk vinden om later te worden of te doen, wie weet lukt me dat wel.’ Nee, het is alles of niets. Het moet en zal gebeuren en alle keuzes die ik vanaf dat moment maak zullen in teken staan van mijn stip aan de horizon.

Fuik van gedachten

Dat is dan nog tot daaraan toe. Ambitie is goed en het is logisch om bezig te zijn met je toekomstdroom. Maar de immense onzekerheid die het met zich meebrengt en de teleurstelling die ik op voorhand al heb omdat ik er met alles wat ik in me heb van overtuigd ben dat het niet gaat lukken? Dood- en doodvermoeiend. Om nog maar te zwijgen over welke gedachtes er dan bij komen kijken. ‘Wie hou ik ook voor de gek?’, ‘zoiets is toch nooit voor mij weggelegd?’, ‘heb ik wel voldoende kwaliteiten om mijn doel ooit te kunnen behalen?’ of de mooiste: ‘Als het niet lukt, faal ik.’

Je zou zeggen dat je je hier makkelijk overheen kan zetten. Bijvoorbeeld door stil te staan bij wat je wel hebt bereikt. Maar dat is in mijn hoofd helaas makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil iets dan zo intens graag, dat het bijna zeer doet. Ik vergelijk me met mensen die dit al eerder hebben bereikt en concludeer vervolgens wederom dat mij dat niet gaat lukken.

Ik zal je een paar voorbeelden geven: presenteren, nieuwslezen, Griekenland correspondent (je raadt het al wanneer die droom om de hoek komt kijken), of Amerika correspondent. Deze vier dromen wisselen zich af. Afhankelijk dus van waar ik me mee bezig houd. Het zal je dan ook niet verbazen dat na een week voor CNN te hebben gehangen, mijn huidige stip aan de horizon Amerika correspondent is. Of überhaupt iets journalistiek gerelateerd aan en vooral in Amerika. Want het land en haar politiek fascineert en boeit me zo enorm, dat het me fantastisch lijkt om daar mijn geld mee te verdienen.

Zeg me waar ik over tien jaar ben

Op papier geen onhaalbaar doel. Ik ben journalist, dus op de goeie weg. Maar die onzekerheid, dus. Ben ik slim genoeg? Ben ik in staat om verslaggeving te doen? Weet ik genoeg van Amerika? Snap ik de wereld wel? En vooral de vraag: gaat het me ooit lukken? Dat weet je natuurlijk nooit van tevoren. En waar iedereen zich lijkt neer te kunnen leggen bij de onvoorspelbaarheid die het leven geeft, lukt dat mij maar al te moeilijk. Ik wil gewoon weten wat ik over tien jaar doe.

Maar ook weer niet, want what’s the fun of it? Eigenlijk zou ik dus gewoon er van overtuigd willen zijn dat ik het kan. En om daar te komen ben ik er dan weer van overtuigd dat ik zoveel mogelijk over Amerika moet leren als mogelijk is. Zo heb ik een boek gekocht over Joe Biden, om maar eens mee te beginnen. Maar het gaat verder dan alleen een boek lezen. Wat ik net al zei: alles of niets. Ineens bevind ik me op de website van de Universiteit van Amsterdam, waar ik kijk naar de masterstudie Amerikanistiek en vraag me af of ik dat parttime kan doen om het te combineren met werk. Niet alleen omdat ik het zelf razend interessant vind om de geschiedenis van het land te leren kennen, ook om een stapje dichter bij dat doel te komen. Terwijl ik echt wel weet dat het niet een vereiste is. Ik vind het gewoon boeiend en mooi meegenomen.

Vanochtend kwamen al deze onzekerheden en vragen in één klap mijn hoofd binnengedrongen, met als grote hoofdvraag: gaat het allemaal ooit gebeuren? En als grote hoofdconclusie: nee, want ik ben niet goed genoeg. Doordat mijn hoofd dan zo overloopt van al deze negatieve gedachtes en vragen, kan ik maar één ding doen: huilen. Dus dat heb ik dan ook maar gedaan. En het duurde even voordat ik de tranen weer onder controle had.

Kamala & Joe

Dit alles staat enorm in contrast met het gevoel dat ik had toen ik vice-president elect Kamala Harris zaterdagnacht hoorde speechen. Toen zij sprak dacht ik: alles is mogelijk. Elk doel is bereikbaar. Nou, je ziet het. Dat gevoel was van korte duur. In een paar dagen tijd ben ik 180 graden gedraaid.

Feit blijft dat niemand weet hoe het leven loopt. Je kunt je levensloop niet voorspellen en eigenlijk weet niemand wat hij later wordt als hij groot is. Of misschien weet je het wel, maar niet wanneer. Sommige dromen worden sneller verwezenlijkt dan andere. Om even in Amerikaanse sferen te blijven: Joe Biden was nog maar net in de twintig toen hij wist dat hij president van de Verenigde Staten wilde worden. Hij is nu 77. Ik moet zeggen dat ik hoop eerder mijn stip aan de horizon te behalen dan Joe Biden, maar om maar aan te geven dat het soms lang kan duren.

Voor nu is mijn doel dus heel helder. Voor hoelang is de vraag. En wisselende doelen is misschien ook niet erg. Ambitie is goed, maar het is dus wel vervelend als het zulke intense gevoelens met zich meebrengt. Dat is lastig en frustrerend. Het gevoel dat het nooit goed genoeg is. Dat ik nooit goed genoeg zal zijn voor deze ambities. Ik kan daar slecht mee om gaan en het gebeurt te vaak. Daarom heb ik een mailtje gestuurd naar de psycholoog. Na mijn laatste sessie in maart was het plan om door te gaan naar schematherapie, maar dat is er nooit van gekomen. Ik heb haar nu opnieuw gevraagd of er misschien toch plek is, zodat zij mij kan helpen hier eens grip op te krijgen.

Tot die tijd neem ik die heftige emoties maar voor lief. Laat ik ze er zijn, praat ik er tot vervelens toe over. Probeer ik te herinneren wat ik wél heb en wat ik al heb bereikt. Lees ik het boek van Joe Biden en kijk ik nog eens naar Kamala Harris.

Liefs