Van het kastje naar de muur en terug

Oke, ff een paar dagen terug. Weet je nog dat ik een afspraak wilde maken met een medisch psycholoog? Ik had bedacht dat ik dat in Tilburg wilde doen, aangezien ik daar (nu nog) woon. Maar overstappen blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Ik heb de hele middag aan de telefoon gehangen. Uiteindelijk was ik bloedchagrijnig en nog geen stap verder.

Na het gesprek met mijn verpleegkundige maakte ze een verwijzing. Binnen enkele dagen zou ik worden opgeroepen voor een afspraak. Afgelopen woensdag kreeg ik een telefoontje van de afdeling. Of ik de volgende dag al kon komen, want er was een afspraak vervallen. Dat was een beetje te kortdag voor mij helaas. Ik vroeg haar of ik met de verwijzing ook terecht kon in Tilburg. Logistiek gezien veel makkelijker voor mij dan een aantal keer in de maand op en neer naar Dordrecht. Ze durfde het niet met zekerheid te zeggen maar adviseerde mij mijn vraag neer te leggen bij de MDL-poli. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik legde mijn verhaal uit aan de receptioniste. Dat ik graag in Tilburg het traject wilde starten omdat dat voor mij veel logischer is dan telkens op en neer naar het Albert Schweitzer. Ze reageerde alsof ik vroeg of ze de Chinese Muur opnieuw wilde bouwen. Het was allemaal maar moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ze ging het toch maar even navragen. Na een paar minuten belde ze me terug. Ik moest het ziekenhuis in Tilburg bellen om uit te leggen waarom ik daar het traject wilde starten en om een afspraak te maken. Vervolgens zou ik het faxnummer (FAX!) aan het Albert Schweitzer ziekenhuis moeten doorgeven, zodat zij de verwijzing konden doorsturen.Hm. Ik vertelde aan de receptioniste in Tilburg wat het geval was en waarom ik in Tilburg behandeld wilde worden. “Maar dat kan niet, want u bent hier niet onder behandeling”, kreeg ik te horen. Een ander verhaal dan dat ik zojuist had gehoord. Ik verloor helaas hier al mijn geduld, dus uitte mijn frustratie. Die begreep ze. “Een verwijzing voor een medisch psycholoog kan alleen gemaakt worden door een specialist in ons eigen ziekenhuis. Heeft u hier een specialist?” Ik ben begin dit jaar geopereerd aan mijn trommelvlies. Ze vertelde me dat in uitzonderlijke gevallen een KNO-arts de brief zou kunnen opstellen, zodat ik intern kon worden doorverwezen. Maar, ik moest wel rekening houden met een wachttijd van vier maanden. Dan woon ik inmiddels alweer in Den Bosch dus Tilburg had geen zin.

Ik was er toch al over na aan het denken om mijn behandelingen te verplaatsen naar het ziekenhuis in Den Bosch, aangezien ik daar straks toch woon. Omdat het in het Albert Schweitzer zo vertrouwd is was ik er een beetje huiverig voor, maar nu besloot ik toch maar die stap te nemen. Ik belde het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ) op en legde opnieuw mijn verhaal uit. Ik wilde na mijn afspraken begin juli worden overgenomen door het ziekenhuis in Den Bosch zodat ik het traject vast in gang kon zetten. Ik liet me registreren en werd daarna doorverbonden met de MDL-afdeling. Opnieuw deed ik mijn verhaal, dat steeds compacter werd. Voordat ik daar geholpen kon worden door een medisch psycholoog, moest ik eerst contact hebben gehad met een MDL-arts. Helaas kon ik daar niet zomaar een afspraak mee maken. Op zich logisch, want niemand kan zomaar direct een afspraak maken met een specialist. Ik moest aan mijn huidige MDL-poli vragen of ze een brief van overname wilde e-mailen. Lijkt mij een makkelijk iets om te doen.

Niet dus. Ik belde de MDL van het Albert Schweitzer terug. Legde de situatie uit en vroeg of het mogelijk was dat dit geregeld werd. “Is het niet handiger als je dat doet wanneer je hier bent? Op 13 juli?” Vond ik niet, omdat er dan drie weken overheen zouden gaan voordat ik überhaupt verder kon. Ik vroeg haar of de brief mij misschien gemaild zou kunnen worden. Dat was lastig. “Maar dan moet ik nu naar de dokter lopen om te vragen of hij een brief schrijft?” Toen ik daar slechts ja op antwoordde bleef het even stil. Het was toch echt handiger als ik het deed wanneer ik de afspraak had, want ik zou ook een formulier in moeten vullen. Die kon ook niet gemaild worden. Ik legde haar uit dat als ik tot 13 juli zou wachten we drie weken verder zouden zijn. Vervolgens zou ik een week moeten wachten op de brief. Daarna zou er tijd overheen gaan voordat ik in Den Bosch terecht kon, zou ik opnieuw moeten wachten tot ik werd opgeroepen en daarnaast is de wachttijd acht weken. Het leek haar vrij weinig te doen. Toen ik duidelijk liet merken dat ik er eigenlijk wel klaar mee was, zei ze slechts en uiterst vriendelijk: “oke, bedankt.” Ik hing op.

Noem me een zeikerd maar ik vind dit niet echt normaal. Ik snap best dat het lastig is om in een ander ziekenhuis behandelingen te krijgen, maar er moet toch een manier zijn? Daarnaast vind ik de hele zoek-het-zelf-maar-uit-toon nou ook niet echt gepast. Je zoekt hulp, wil dat graag zo makkelijk mogelijk maken voor jezelf maar wordt daar niet in ondersteund. Ik vind dat best gek. Van het kastje naar de muur en terug. Keer op keer.