Liverpool: home of The Fab Four

Ik sta in de slaapkamer van Paul McCartney. Gitaar in de hoek van het bed. Oh. My. God. Droompje dat uitkomt dit hoor. Traantje erbij. – Why the f*ck droom je ervan om in de slaapkamer van een 74-jarige ouwe vent te staan? – Nee, niet die ouwe. Dat zou gek zijn. Zorgwekkend ook. Ik sta in de slaapkamer van het huis waar Paul in opgroeide. En dat was erg speciaal.

Ik ben daar natuurlijk niet zomaar even naar binnen gelopen. Voor wie het onopgemerkt is gebleven: ik was in Liverpool dit weekend en dat was fantastisch. Het bezoek aan Pauls ouderlijk huis was onderdeel van de National Trust tour die we deden. Daarover later meer.

The Beatles: wie kent ze niet? Vier lads uit Liverpool die een muziekgroepje begonnen en uitgroeiden tot een van de meest invloedrijke bands uit de geschiedenis. Van het swingende I Saw Her Standing There tot het psychedelische Lucy in the Sky With Diamonds. Allemaal fantastisch als je het mij vraagt. The Beatles en ik gaan way back. Mijn liefde voor die vier is groot. Waar die liefde precies vandaan komt? Geen idee, ik ben niet grootgebracht met hun muziek. Het eerste nummer dat ik hoorde was Ob-la-di, Ob-la-da. Blijkbaar vond ik in dat nummer genoeg redenen om meer te gaan luisteren. Ik ben al jaren enorm Beatle-fan, maar ik was nog nooit in de geboortestad van The Fab Four geweest. Shame! Het moest er toch een keer van komen. And so it did, finally.

Liverpool, een van de belangrijkste en meest nostalgische muzieksteden ter wereld. Je bent er al in vijf kwartier vanaf Schiphol. Meteen bij aankomst word je in het Beatle-walhalla gestort. Je komt namelijk aan op John Lennon Airport (omg ♥) en om extra duidelijk te maken dat je toch echt in dé geboortestad van The Beatles bent, hebben ze ook nog een mega yellow submarine voor je neergezet. Fantastisch toch?

Na een busritje van een halfuur kwamen we aan in het centrum van de stad. Vanaf daar moesten we nog een klein stukje lopen naar ons hotel aan Castle Street – een straat vol mooie oude gebouwen met aan de kop het stadhuis. We mochten onze koffers vast dumpen en konden na een halfuurtje terug komen om in te checken, dus gingen we maar even ontbijten. Toen we onze koffers op de kamer hadden gebracht kon het avontuur beginnen: de stad verkennen. Of ja, Mathew Street vooral. In die straat kan ik denk ik uren spenderen. Aan het begin van de straat bevindt zich het Hard Days Night Hotel met op de gevel vier gigantische stenen Beatles. Meteen daaronder een Sgt. Peppers pop-up store met allerlei (veel te dure) prullaria, t-shirts en truien maar ook dit fantastische spijkerjack. Helaas iets te duur, maar liefst 230 pond.

Na de winkel werd het alleen maar beter. Een Sgt. Peppers bar, een standbeeld van John Lennon en niet te vergeten The Cavern Club. Dé plek waar het allemaal begon. The Beatles speelden hier 292 keer en ondanks dat The Cavern niet meer helemaal in de originele staat is, hangt er nog steeds een fijne en indrukwekkende sfeer. Het is zo gaaf om op die plek te zijn. Maar ook bij The Cavern houdt het niet op. Rubber Soul Cafe, Lennon’s Bar, The Beatles Shop… Ik keek mijn ogen uit. Op de eerste dag zijn we ook meteen naar The Beatles Story geweest. Hier wordt het hele verhaal van A tot Z verteld doormiddel van een uitgebreide tentoonstelling. Nadat we ’s avonds wat hadden gegeten, doken we weer The Cavern in. Het album Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band bestaat dit jaar vijftig jaar (01/06/1967) en dus hadden we geluk. Er trad een tribute band op! Ontzettend cool. Helemaal in mijn sas. Dolletjes.

Blijkbaar hebben ze ook nog zoiets als voetbal in Liverpool. We zijn op zaterdag namelijk naar het Anfield stadion geweest. Daar over later niets meer. In de avond hebben we Pirates of the Caribbean gekeken, want hey: Paul McCartney heeft een rolletje.

En dan zondag. De bijzonderste dag als je het mij vraagt. De childhood homes van John Lennon en Paul McCartney zijn onderdeel van de National Trust (for Places of Historic Interest or Natural Beauty) en die konden we natuurlijk niet overslaan. Met een klein groepje vertrokken we vanuit het centrum naar 251 Menlove Avanue  (Mendips) in de suburb Woolton waar John opgroeide bij zijn tante Mimi en oom George. Na John hebben hier slechts twee andere families gewoond totdat Yoko het in 2002 kocht en aan National Trust schonk. Op de keuken en een herbouwde muur na is alles in het huis nog hetzelfde als toen. Lichtschakelaars, ingebouwde boekenkasten, deuren… Het was ontzettend bijzonder om daar rond te lopen. Call me craycray maar ik moest een klein beetje huilen van geluk toen ik in Johns slaapkamer stond. Na Mendips was het tijd voor 20 Forthlin Road. Je raadt het al: McCartneys huis. Paul is mijn favoriete Beatle en dus raakte ik overspoeld door enthousiasme. Ik voelde me net een zestienjarige fangirl. HET HUIS WAAR PAUL MCCARTNEY IS OPGEGROEID HALLO!!!! EN IK MOCHT DAAR NAAR BINNEN!! HALLOOOHOOO!!!!! Hier zijn minder dingen authentiek, maar dat maakte het niet minder speciaal. In de kamer waar we zaten werden ontelbaar veel hits geschreven. Legendarische nummers, stuk voor stuk. De foto’s die Pauls broer Mike van hem heeft gemaakt toen ze daar woonden sierden de muren. Paul voor de openhaard, Paul en John in de keuken, Paul in de tuin. Het maakte het echt levendig. In de woonkamer stond een replica van de piano die destijds ook de kamer vulde. Toen we boven alles gezien hadden, kroop een man er achter en begon Let It Be te spelen. En ja, ook toen werd er ff gejankt. Fangirl zijn van twee doden en twee bejaarden. Mag dat? Anyway, het was zo bijzonder om door die huizen te lopen. Wetende dat mijn vier grootste helden hier allemaal over de vloer zijn geweest. The feeeeels. En hoe kun je nou het beste zo’n dag afsluiten? In The Cavern, indeed. Onder het genot van een coverbandje dronken we wat drankjes en waagden we wat dansjes voordat we op huis aan gingen.

Maandag was alweer de laatste dag. Sad! In de ochtend hebben we nog de Magical Mystery Tour gedaan die je langs een hoop Beatle-highlights brengt: Strawberry Fields, Penny Lane, de huizen (nu ook die van George en Ringo), Pauls middelbare school en de St. Peter’s Church waar John en Paul elkaar voor het eerst ontmoette. De tour eindigde in The Cavern en na daar een laatste voet binnen te hebben gezet, was het echt tijd om naar huis te gaan.

Dit blogje heeft werkelijk waar helemaal niets met Crohn te maken, maar dat hoeft ook niet. Want zoals ik al eerder uitlegde: mijn leven is niet alleen mijn ziekte. Mijn leven is ook genieten. En dat deed ik dit weekend. Het was een geweldig weekend in een geweldige stad met een fantastische en fabuleuze geschiedenis. Je voelt de nostalgie. Althans, ik voel de nostalgie.  Misschien als The Beatles je net zoveel interesseren als voetbal mij interesseert, voel je wel helemaal niets bij Liverpool. Kan. Maar zou gek zijn. Want wie heeft er nou niets met The Beatles? ♥