Het jaar 2015 was het jaar waarin ik zou afstuderen. Ik moest nog een stage lopen en daarna kon ik aan mijn scriptie en portfolio beginnen. Mijn zoektocht naar de juiste stage was een avontuur. Ik ging op gesprek bij TelegraafTV en werd aangenomen, maar wist dat dit niet helemaal was wat ik zocht. Via mediavacatures kwam ik een stageplek tegen bij BNN-VARA, hét bedrijf waar ik al vanaf het begin van mijn opleiding voor wilde werken. Ik mocht op gesprek komen en alleen dat vond ik al fantastisch. Helaas voor mij werd ik niet uitgekozen, maar uiteindelijk heb ik alsnog een van de tofste stages ooit gehad en wel bij productiemaatschappij Skyhigh TV.
Ik werkte mee aan het NPO3-programma Hufterproef en maakte en pilot met Danny Ghosen. Alles aan mijn stage vond ik fantastisch. Het was de eerste keer dat ik een kijkje mocht nemen in de wereld van televisie en het beviel me meer dan prima. Het redactiewerk, locaties zoeken en regelen, researchen… maar vooral de draaidagen. Hufterproef was een verborgen camera-programma waarin nietsvermoedende mensen werden geconfronteerd met een ongewone en asociale situatie. De draaidagen voor dit programma waren ontzettend gezellig en hilarisch, maar ook heel hard werken.
Omdat ik mijn stage zo geweldig vond, ging ik helemaal voor. Ik wilde er alles aan doen om te laten zien dat ik hier goed in was. Ik wilde opvallen, een goede stagiaire zijn. Ik deed alles wat me gevraagd werd, ook al wist ik soms niet eens hoe ik iets moest doen. Alle stress die dat met zich meebracht nam ik voor lief. Ik maakte lange dagen en daarbij reisde ik iedere dag op en neer van Tilburg naar Hilversum. Iets wat ik totaal geen probleem vond, ondanks dat het mijn nachtrust niet ten goede kwam. Maar het ging goed en ik had het naar mijn zin.
Ik stond buiten met een collega een sigaretje te roken (jaja, sowieso dom) toen ik ineens een mega pijnlijke kramp in mijn onderbuik voelde. Het was alsof alles binnenin in elkaar kromp. Ik had zoiets nog nooit eerder gevoeld en schrok er zelfs een beetje van. Vermoeidheid was in mijn ogen een heel logische verklaring. En roken, dat moest ik ook maar eens niet meer in iedere koffiepauze doen (of gewoon helemaal niet meer). Verder dacht ik dat wanneer mijn stage voorbij zou zijn en ik lekker op vakantie zou gaan, alles vanzelf wel goed zou komen. Ik had twee vakanties ik het verschiet, dus die rust die kwam er wel. Maar op een gegeven moment kwamen die steken steeds vaker en ze werden ook steeds heftiger. Zo heftig dat ik niet meer rechtop kon staan van de pijn. Nog altijd gingen er geen alarmbellen af.
Zelfs niet toen ik op de dag van de eerste uitzending van Hufterproef een hyperventilatieaanval kreeg. Wtf. We zouden met het hele Hufterproefteam eten en vervolgens de eerste aflevering kijken. Terwijl we op ons eten aan het wachten waren voelde ik dat ik niet helemaal lekker was. Ik liep even naar buiten en kreeg het ineens super koud. Toen ik weer achter mijn bureau zat begon ik te bibberen. Maar zou koud had ik het toch niet? Het trillen werd erger en op een gegeven moment had ik mijn lichaam niet meer onder controle. Ik kon niet meer stoppen met trillen en raakte in paniek waardoor vervolgens mijn ademhaling ook hele rare dingen ging doen. Mijn collega bracht me naar boven waar andere collega’s mij probeerden te kalmeren. Ik denk dat dit wel twintig minuten heeft geduurd. Twintig minuten duren erg lang als je géén idee hebt wat er met je aan de hand is. Uiteindelijk heeft mijn collega me zo goed als thuis gebracht. Ik was inmiddels al wel weer kalm, maar m’n lichaam was nog wel een beetje van streek. Niet zo gek ook dat ik de volgende dag wakker werd met een fikse koorts.
Ookal was ik geschrokken van wat me was overkomen, er ging nog steeds geen belletje rinkelen. Na een rustig weekend zat ik maandag gewoon weer lekker op kantoor, vastberaden om deze stage eens ff rocken. Little did I know dat ik alle signalen gewoon keihard aan het negeren was.