Natuurlijk kun je signalen niet leren negeren, maar het rijmt. Anyway, zelfs een paniekaanval was voor mij niet genoeg om mijn klachten serieus te nemen en dus ging ik vrolijk verder met alles wat ik deed.
Mijn stage werd met een maand verlengd zodat ik het programma kon afmaken. Dat vond ik natuurlijk ontzettend tof, want ik mocht nog een maand langer het leukste werk dat er bestaat doen. Mijn beoordeling kreeg ik wel alvast. Ik zat in de trein toen ik een mailtje van mijn eindredactrice voorbij zag komen. Toen ik het opende en mijn eindcijfer zag dacht ik ff dat ik droomde. Ik had een negen gescoord. Een NEGEN!! Ik had gehoopt dat ik een goed cijfer zou krijgen maar een negen kon ik alleen maar van dromen. Het harde werken wierp dus wel zijn vruchten af. Vlak voor het einde van mijn extra maand stage werd ik gevraagd of ik kandidatenbegeleiding wilde doen bij De Slechtste Chauffeur van Nederland. Ik zou meehelpen in de productie en de kandidaten van en naar de opnames brengen. De opnames vonden plaats in de buurt van Enschede, waar het hele team ook zou overnachten. Enig!
Ik kwam aan op zondagavond en de sfeer binnen het team was meteen gezellig. Zij kenden elkaar al omdat de opnames al langer bezig waren, maar ze waren allemaal even spontaan en aardig. Ondanks dat vond ik het toch best spannend. Ik kwam namelijk in een productie terecht waar iedereen al op elkaar ingespeeld was en ik nog geen idee had wat er precies van me verwacht werd. Al snel had ik een klik met Renger. Een hilarische droogkloot waar ik nog steeds goed bevriend mee ben. Samen begeleidden we de kandidaten en deden we productionele taken. Maandag en dinsdag waren ontzettend leuke en gezellige dagen met het team. Er werd veel lol getrapt, gezwommen, weinig geslapen, hard gewerkt. Op woensdag vertrok Renger en zou ik de rest van de kandidatenbegeleiding op mij nemen.
Ik had die dag al een beetje last van mijn buik, maar probeerde die pijn een beetje te laten voor wat het was. Gewoon gaan en niet zeiken. Ik knalde er een ibuporfennetje in en hield me verder een beetje op de achtergrond. Ibuprofen werkte meestal snel bij mij, maar ik merkte deze keer geen verschil. Rond etenstijd zou ik de kandidaten terugrijden naar het hotel. Onderweg moest er even gestopt worden bij de KFC, want de groep had honger. Ikzelf kon niet aan eten denken en voelde me niet lekker, dus wachtte bij de bus. Toen begon het. Ineens voelde ik dat ik moest overgeven. Er zat alleen weinig in mijn maag, dus veel kwam er niet uit. Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen tijdens te terugrit naar het hotel en besloot op mijn kamer maar even in bad te gaan. Misschien dat dat zou helpen. Voor de zekerheid nam ik een emmertje mee, toch handig. Ik belde mijn moeder en vertelde wat er aan de hand was. Ze adviseerde me om na het bad gewoon lekker in bed te gaan liggen en proberen wat bij te slapen. Hoewel ik steeds wel wat wegdommelde, kon ik niet doorslapen en werd mijn buikpijn alleen maar erger en bleef ik overgeven. Ik dacht dat als ik uiteindelijk in slaap zou vallen en de nacht zou doorslapen het de volgende dag wel beter zou zijn. Maar het lukte gewoon niet.
Rond een uur of twaalf trok ik het niet meer en belde mijn collega op. Samen met nog iemand kwamen ze naar mijn kamer. Ik vertelde wat er aan de hand was en het leek haar toch wel een goed idee om een huisarts te bellen. Na allemaal standaard vragen te beantwoorden mochten we langskomen. Ik voelde me zo bezwaard dat ik mijn twee collega’s hiermee lastig viel, maar tegelijkertijd was ik zo ontzettend blij met hun hulp. Eenmaal bij de huisarts duurden het wachten uiteraard lang. Het overgeven stopte niet en inmiddels werd ik ook een beetje angstig. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? De verklaring van de huisarts was dat mijn maag van streek was geraakt door de ibuprofen die ik had ingenomen eerder die dag. Ik kreeg maagtabletten mee die alles weer wat rustiger moesten maken waardoor ik hopelijk kon gaan slapen.
En dat lukte gelukkig. De volgende dag werd ik wakker met nog steeds veel pijn in mijn buik. Of maag, hoe je het noemen wil. Ik baalde als een stekker dat ik de wrap party zou missen die die avond zou plaatsvinden. Ik appte Renger om mede te delen dat ik vanavond geen biertjes ging drinken en niet op de bar ging dansen. Hij baalde. Toen ging de bel van mijn kamer en ik dacht dat mijn collega even kwam controleren of ik überhaupt nog in leven was na de oh zo charmante nacht die we achter de rug hadden. Ik zweer het: hoe ik er die nacht bij zat, de Exorcist is er niks bij. Ik deed de deur open en het was Renger. Maar die had ik net geappt, dus ik snapte niet helemaal wat er gebeurde. Mijn collega’s hadden hem gevraagd toch maar terug te komen. Zij waren blijkbaar al verder dan ik en hadden het idee dat ik die week nog terug zou komen al laten varen. Ik kroop weer terug in bed en vertelde Renger wat er allemaal gebeurd was. Hij haalde wat fruit van beneden zodat ik tenminste wel iets binnen kreeg en ging aan het werk. Troel, als je dit leest: ik ben je eeuwig dankbaar voor dat ontbijtje.
Het duurde helaas niet lang voordat hetgeen wat ik net naar binnen had zitten werken er helaas weer uitkwam. Toen had ik toch inmiddels ook wel bedacht dat ik niet meer terug ging en eigenlijk gewoon naar huis wilde. Mijn moeder en mijn beste vriendinnetje zouden me komen ophalen. Voor hen een reis van tweeënhalf uur heen en tweeënhalf uur terug. Ook in de auto stopte het niet en dus reden we regelrecht door naar de huisartsenpost.