De pijn kwam met vlagen maar was intens. Eenmaal aangekomen bij de huisartsenpost hoopte ik dat er dan eindelijk een einde aan zou komen. Ik kreeg wéér een maagbeschermer mee, dit keer een soort drankje. Het verzachtte de pijn, maar het overgeven stopte niet. Ik moest wel eten dus nam zo nu en dan een beetje vla, maar dat had niet zoveel zin.
Ik wilde dat het stopte, want ik kon alleen maar in bed liggen en verder niets. Niet echt mijn ding. Inmiddels was ik wel een beetje klaar met dat kotsen en de pijn. Dus ja, dan maar weer ff naar de dokter I guess? Zo gezegd, zo gedaan. En daar gebeurde eindelijk waar ik op hoopte: ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Dat je daar op kan hopen, gek he? Ik was blij want waarschijnlijk konden ze daar dan eindelijk zien wat er nou allemaal voor gekkigheid aan de hand was. In het ziekenhuis werden allerlei testen gedaan. Uiteraard werd er bloed geprikt, maar er werd ook een hartfilmpje gemaakt. Dat is waarschijnlijk protocol, maar toch vond ik dat een beetje eng. Ook werd er een echo gemaakt. Ik werd naar een kamer gebracht waar ik mocht wachten op nieuws. Ik weet niet of jullie vaak in ziekenhuizen komen, maar wachten duurt daar altijd ontzettend lang.
Daar lag ik dan, in een ziekenhuisbed. Wel chille bedden trouwens. Inmiddels flink vermoeid van al het gedoe en het weinig slapen. Ik wilde het ook helemaal niet. Wat moet ik in een ziekenhuisbed? Los het gewoon ff op en laat me weer gaan. Maak me beter. Na lang wachten kwam de arts binnen. Hij vertelde aan mij en mijn moeder dat ik een maaginfectie had en wat vocht in mijn darmen. Omdat ik zoveel vocht was verloren en niets binnenhield, kreeg ik een infuus en wilden ze me voor de zekerheid een nachtje houden. En omdat je dan zogenaamd volwassen bent mag er niemand bij je blijven. Zelfs niet als je zegt dat je op je eenentwintigste nog steeds een knuffel hebt. Balen! Ik was helemaal niet voorbereid op een overnachting. Mijn moeder reed op en neer om wat spullen voor mij te halen. Ondertussen was mijn telefoon er ook nog eens mee gekapt – ideaal – dus ik kon niemand vertellen over mijn fantastische avontuur. Mijn nicht zou ’s avonds op bezoek komen en nam gelukkig ook een telefoontje mee. Ik kan niet zonder mijn telefoon, ook niet als ik doodziek in een ziekenhuisbed lig. Kom op, je moet wel bijblijven.
Ik was weer bereikbaar en vertelde mijn vrienden over de gekke fratsen die ik had uitgehaald. Die schrokken zich uiteraard een hoedje, maar ze hoefden zich geen zorgen te maken want ik kon weer lachen en ik redde me wel. Hetgeen wat hen wel zorgen maakte was het feit dat ik die maandag (we zitten nu op zaterdag) voor een week naar Zakynthos zou vliegen. Zou dat wel doorgaan? En zo niet, wat dan? Even voor jullie: als je Griekenland van me afpakt, kun je me opvegen. Dat land is mijn tempel. Nu was er niet veel meer om op te vegen, maar alsnog. Ik knapte op van het infuus en de morfine die ik toegediend kreeg. Ik leek wel high. Enfin, ik bracht de nacht alleen door en heb toen echt goed bij kunnen slapen. De volgende morgen kreeg mocht ik weer vast voedsel eten en werd me verteld dat ik naar huis mocht. En belangrijker nog: ik mocht op vakantie! Ik besloot meteen een nieuwe telefoon te gaan halen, want ik kon immers de wereld weer aan maar had nog steeds geen goed werkende telefoon. Helaas ging het niet zo soepel als ik hoopte en kreeg ik na lang lopen en staan weer buikpijn. Het trok gelukkig vrij snel weg, maar er bleef een onrustig gevoel zoals ik die al kende. Ik keek er niet raar van op, mijn buik had het tenslotte zwaar te verduren gehad de afgelopen dagen. Zou op vakantie vast goed komen.
Maandag was het zo ver. Lekker naar Zakynthos. Tien dagen lang lekker aan het strand, scooter rijden, zwemmen en spelletjes spelen in goed gezelschap. Ik had met mezelf afgesproken zo min mogelijk alcohol te drinken, dat leek me namelijk geen goed idee. Ik durfde het ook eigenlijk niet, omdat ik angstig was om op vakantie een buikpijn-aanval te krijgen. Zo nu en dan ging er natuurlijk graag een cocktailtje in en dat ging gelukkig goed. In Griekenland heb ik de nare gewoonte om Muratti-sigaretten te roken. Zo ook op Zakynthos. Dat deed ik gewoon. Ik had net een nacht in het ziekenhuis gelegen maar het ging toch weer goed? Vakantiesigaretje hier en daar kon best. Ook al rookte ik er niet veel per dag, het is natuurlijk gewoon belachelijk dat je denkt dat zoiets kan als je zoveel last hebt gehad en in het ziekenhuis bent beland. Maar oke, ik deed het toch. Op een paar kleine aanvallen na ging het de hele vakantie eigenlijk erg goed. Geen gekke of onbekende reacties op bepaalde dranken of voeding, alles was prima.
Na mijn vakantie stond een controle-afspraak gepland in het ziekenhuis op de Maag-, Darm- en leverziekte (MDL) afdeling. Nadat ik in het ziekenhuis had gelegen was ik natuurlijk zelf al op onderzoek uitgegaan naar wat er nou aan de hand zou kunnen zijn. Dat moet je dus nooit doen. Als je je symptomen Googelt, kun je ook alvast je uitvaartverzekering gaan afsluiten. Je gaat namelijk altijd dood. Daar was ik dus al vrij snel mee gestopt, maar het liet me toch niet los. Er was meer aan de hand dan een prikkelbare darm of een maaginfectie. Dat kon niet anders. Daar dacht mijn arts anders over. Ook hij kwam weer met het prachtige verhaal over een prikkelbare darm en ‘ik was echt niet de enige in Nederland die daar wat vaker last van had’. Ja, dikke doei. Ik wilde gewoon weten waarom ik al anderhalf jaar aan het tobben was. Waar zoveel pijn vandaan kon komen en waarom ik uiteindelijk een nacht in het ziekenhuis heb gelegen. Ik wilde uitsluitsel van ernstige dingen. Als er dan niets uit de onderzoeken zou komen wist ik dat ook weer en kon ik weer verder met mijn fantastische prikkelbare darm.
Ik vergeet deze dag nooit meer en ik zie mezelf en mijn – op den duur toch wel aardige – arts nog zitten. Hij wilde me in eerste instantie naar huis sturen met dezelfde informatie die ik al anderhalf jaar hoorde en ik had daar echt geen boodschap aan. Hoeveel moeite kan het zijn om gewoon even bloed te laten prikken? Formuliertje uitprinten en aan mij meegeven en klaar. Dat had ik natuurlijk voor mijn opname ook al gedaan, maar dat er toen iets geks uitkwam was logisch. Nu ik na mijn vakantie weer wat uitgerust was en minder last had wilde ik ook gewoon weten hoe mijn bloed eruit zag. Ik heb echt op mijn strepen moeten staan om dat bloedprikforumlier in handen te krijgen. En ik geloof dat mijn arts daar achteraf ook blij mee is geweest.