Het darmonderzoek was achter de rug en de volgende stond voor de deur: de MRI. Uiteraard moest ik hiervoor nuchter zijn. In het ziekenhuis moest ik een kan water opdrinken waar een of ander contrastvloeistofje doorheen zat. Op die manier kunnen bloedvaten en organen beter onderscheiden worden op een scan. Het lukte me niet om die kan helemaal leeg te drinken, het was namelijk ontzettend vies. Ik had in een ver verleden al wel eens eerder een MRI-scan gehad, dus zo spannend vond ik het niet. De assistente kwam me halen zodat ik me kon voorbereiden op het onderzoek. Oftewel: sierraden af, piercings uit (dat ging niet, dus die heb ik lekker laten zitten) en die mooie blauwe ziekenhuisbroek aantrekken.
Voordat het onderzoek echt kon starten moest er eerst nog extra contrastvloeistof worden ingespoten. Ik was nooit bang voor prikken. Het ging ook vaak makkelijk bij mij. Die dag alleen niet. Blijkbaar hadden mijn aderen er ff geen zin in of wilde ze mij gewoon pesten, geen idee. De assistent probeerde in mijn rechterarm een goed vat te vinden, maar zonder succes. Ook aan de linkerkant lukte het hem niet om raak te prikken. Best jammer vond ik dat, want ondanks dat ik niet bang was voor prikken is een naald in je ader gewoon niet het fijnste gevoel dat er bestaat.
Hij besloot er iemand van de spoedeisende hulp bij te halen. Die hebben blijkbaar meer prikbevoegdheid? Terwijl ik daar lag te wachten tot iemand raak zou prikken, liep de assistent een beetje om mij heen. Hij bekeek mijn voeten – wie doet zoiets überhaupt? – en zag daar wel een mooi adertje lopen. Ik vertelde hem dat hij dat niet per se hoefde te doen, waarop hij moest lachen en zei dat hij me niet bang wilde maken, maar dat deze situatie zich nog maar één keer eerder had voorgedaan en dat ze toen uiteindelijk een ader in de hals vonden. Dat idee heb ik vriendelijk uit zijn hoofd gepraat.
De spoedeisende hulp-arts met meer prikdiploma’s was gearriveerd en probeerde doormiddel van een paar harde petsen op mijn armen mijn aderen naar boven te halen. Ik had het echt ontzettend koud, maar dat kon volgens hem niet de oorzaak zijn dat die verrekte naald niet in mijn ader ging. Hij prikte mij ook weer twee keer om er vervolgens achter te komen dat het hem ook niet ging lukken. Als laatste redmiddel moest de radioloog ingeschakeld worden om mijn aders te zoeken onder een echo. Om er indien gevonden een naald in te jassen. Ik liep de gang op richting de kamer waar het dan toch echt moest gebeuren. In een soort van gebarentaal liet ik mijn moeder weten dat ze me niet konden prikken. Tegelijkertijd kreeg ik een hoop boze blikken toegeworpen van mensen die op hun afspraak aan het wachten waren. Ik deed het uiteraard expres.
De radioloog had al snel een geschikte ader gevonden, maar het was een rollende. Uitdaginkje dus. Zoals afgesproken jaste hij er een naald in, maar ook dat ging niet helemaal goed. Bij poging twee dacht hij de naald ff door te duwen zodat ‘ie op de een of andere mysterieuze wijze wel raak zou zijn. Toen was ik er wel klaar mee, de tranen rolden inmiddels over mijn wangen. Het lukte niet en dus besloten ze het onderzoek voor te zetten zonder contrastvloeistof. Na een halfuurtje stil te hebben gelegen in die herrie makende tunnel mocht ik lekgeprikt naar huis. De onderzoeken waren voorlopig voorbij. Nu was het wachten op de uitslag.
Mijn stage was al lang en breed afgelopen en ik zou eigenlijk druk moeten zijn met afstuderen. Helaas kwam dat er niet echt van, omdat ik eerst me wilde focussen op mijn gezondheid. Ik verveelde me nogal snel en dus had ik de serie Pretty Little Liars uitgekozen als perfecte dagbesteding. Een paar dagen na mijn MRI-scan lag ik onderuit op de bank en had de hele dag al een beetje last van een stekende pijn rechtsonder in mijn buik. Een nieuwe plek, dat was spannend. Naast de pijn kwam er op een gegeven moment koorts bij en ging ik ook weer lekker kotsen. Het was weer feest.
Ik zocht er in eerste instantie niets ernstigs achter. Het zal er allemaal wel bijhoren, dacht ik. Omdat de pijn wel steeds erger werd belde ik toch maar even mijn mutti. Ik werd een beetje bang dat ik een blindedarmontsteking had, maar ach die kon er ook nog wel bij. Op advies van de huisarts moest ik toch maar even naar de huisartsenpost. Mijn moeder en mijn nicht, die altijd in zijn voor een avontuurtje, kwamen naar Tilburg gereden. Samen met hen en mijn vriend reden we langs en na wat onderzoekjes werd ik doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Daar moest er weer bloed geprikt worden. Iets wat ik ineens eng vond door het eerdere voodoo-pop-avontuur bij de MRI. Maar het ging gelukkig goed.
Ik werd naar de zoveelste ziekenhuiskamer gebracht waar ik voor de zoveelste keer op de uitslag mocht wachten. Terwijl de arts hier en daar mijn buik aan het onderzoeken was, vertelde ik over mijn onderzoeken en dat ik daar binnen enkele dagen een uitslag van zou krijgen. Een acute blindedarmontsteking werd niet uitgesloten, maar toch vond ze die uitslag erg belangrijk. Ze besloot met het ziekenhuis te bellen om te kijken of ‘ie al binnen was.
Het wachten daarop duurde lang, maar tegelijkertijd ging alles als een speer aan me voorbij. Na een tijd kwam ze terug om te bevestigen wat we met z’n allen al een aantal dagen dachten: Crohn. Ja. En toen? Geen idee. Volgens mij verblikte of verbloosde ik niet. Uiteraard omdat ik het al een tijdje dacht. Maar ik liep nog net niet lachend de spoedeisende hulp uit. Voor mij veranderde op dat moment niet zoveel had ik het idee. Misschien onwetendheid? Misschien omdat ik er al rekening mee had gehouden? Ik heb geen idee wat het was, maar at the moment leek het me helemaal niets te doen.