Een aantal dagen later moest ik terug naar mijn eigen arts om nog een keer te horen wat ik al wist en om te kijken hoe we nu verder moesten. Hij legde mij wat algemene dingen uit over de ziekte en stelde mij op de hoogte van mijn persoonlijke situatie. De pijn van de afgelopen dagen was niet alleen mijn Crohn geweest. Ik had ook nog een abces wat direct behandeld moest worden. Ik kreeg een antibioticakuur mee voor twee weken. Daarnaast werd me tien weken Prednison voorgeschreven om de ontsteking eerst eens flink af te remmen. Voordat ik aan mijn echte medicijnen kon beginnen moest het abces eerst verdwijnen, anders zou het complicaties kunnen opleveren.
Die echte medicatie zou er als volgt uitzien: om de acht weken een Infliximab-kuur (via het infuus) en een jaar lang iedere dag een tabletje Puri-Nethol. – Voor wie het echt wil weten: Infliximab is een antilichaam tegen het ontstekingseiwit tumor necrose factor (TNF) dat een rol speelt bij het ontstaan en onderhouden van de ontsteking. Het is gemaakt van gedeeltelijk menselijke en van muizen afkomstige eiwitten. Puri-Nethol onderdrukt het afweersysteem. Bij Crohn is je afweer tegen je eigen lichaamscellen gericht, dus vandaar het gebruik van deze medicatie. – Die Infliximab zou ik moeten gaan opbouwen met twee weken totdat ik uiteindelijk op acht weken zou zitten. De eerste weken zou ik iedere week moeten bloed prikken om te kijken of mijn lever en mijn nieren zouden blijven functioneren onder deze medicatie.
Maar dat abces moest dus eerst weg. Mijn tweede vakantie naar Griekenland (Samos) zat eraan te komen en daar maakte ik me nogal zorgen om. Mijn arts kon mij op dat moment nog niet vertellen of ik wel of niet op vakantie zou mogen. Als het abces er nog zou zitten, zou hij het me absoluut afraden. “Zie het als een tijdbommetje dat ieder moment kan knappen. En als dat gebeurt is de kans op buikvliesontsteking aanwezig”, zei hij. Met die gedachten ga je ook niet rustig op vakantie. Ik weet niet of jullie ooit in een Grieks ziekenhuis zijn geweest, maar dat is niet wat je wil.
Ik wilde er uiteraard alles aan doen om dat abces zo snel mogelijk te laten verdwijnen, maar meer doen dan braaf mijn pilletjes innemen kon niet. Samos is mijn tweede thuis en dat wordt niet zomaar van me afgenomen. Ik kom daar al jaren en heb daar vrienden. Het is mijn favoriete plek op aarde. Dat abces moest weg, dat was duidelijk. Na mijn antibioticakuur zou er een echo worden gemaakt om te kijken of de medicijnen waren aangeslagen. Drie dagen voor vertrek ging ik samen met mijn beste vriendinnetje naar het ziekenhuis. Er werd een echo gemaakt, maar verder niets gezegd. Dat werd aan mijn arts overgelaten.
Een dag voordat ik op vakantie zou gaan kwam ik terug bij hem. De man van mijn nicht – vaak de enige die mij tot bedaren weet te brengen als er iets is – ging met mij mee. Alsof ze het wisten. Ik ging zitten en wist gewoon hoe laat het was. Mijn vakantie ging niet door. Ik begon te brullen als een kind die geen snoep krijgt. Woedend was ik. Woedend op mezelf. Woedend op Crohn. Woedend op mijn arts. Alsof hij er wat aan kon doen. Maar ik mocht wel boos op ‘m zijn zei hij, dus ik maakte graag gebruik van die gelegenheid.
Het klinkt ontzettend verwend. Balen dat je tweede vakantie niet doorgaat. Maar zoals ik zei: Samos is mijn heiligdom. Ik was er echt kapot van. Ik zou samen met mijn beste vriendinnetje en mijn moeder een fantastische vakantie tegemoet gaan en dat ging ineens niet door. Gelukkig konden zij al snel weer lachen. We zouden eindelijk een goed excuus hebben om een paar dingen van onze bucketlist af te strepen. Zo wilde mijn beste vriendin en ik al jaren lang een keer snowboarden, dus dat gingen we dan maar doen. Uiteraard was dat een unaniem belachelijk groot succes. Samen naar de Efteling was ook iets wat we al jaren wilden doen, dus die droom hebben we ook maar verwezenlijkt.
Het ergste aan dit gesprek vond ik dat hij mij duidelijk maakte dat mijn darm bijna was dichtgegroeid en een ‘verwaarloosde Crohn’ had. Een verwaarloosde Crohn. Degene die in hun toch al drukke bestaan de tijd hebben genomen om mijn mega lange verhaal te lezen weten dat ik zo’n vijf keer naar de huisarts ben geweest met dezelfde klachten. Dat ik uiteindelijk in het ziekenhuis ben beland met enorme buikkrampen tot kotsen aan toe. Als mijn klachten eerder serieus waren genomen en ik niet met een of ander vies poedertje naar huis was gestuurd, had ik misschien al veel eerder geweten dat ik Crohn had. Hadden mijn klachten misschien niet zo erg geweest. Wie weet had ik dan andere medicijnen gekregen. Wie weet had ik gewoon af kunnen studeren op het tijdstip dat ik dat had gepland. En waarschijnlijk was ik dan ook gewoon op vakantie gegaan.
Uiteindelijk ben ik prima de zomervakantie doorgekomen, maar het was niet altijd even leuk. Ik had gehoopt dat ik even twaalf dagen in de zon kon bakken en misschien alles even een plekje kon geven. Inmiddels weet ik dat je dat lang niet in twaalf dagen kan, maar dat terzijde.