Minder is meer

Ooit van shin splints gehoord? Shin splints is een blessure door overbelasting en is een scheenbeenirritatie. Vaak voel je het net boven je enkel aan de binnenkant van je been. Het voelt alsof het echt op de zijkant van je bot zit. Super irritante pijn. De blessure wordt veroorzaakt door overbelasting door bijvoorbeeld een slechte trainingsopbouw of teveel lopen op harde ondergrond of niet de juiste schoenen. Als de blessure niet behandeld wordt en erger wordt, kan het zelfs gaan ontsteken. Moet je niet willen.

Ik was heerlijk bezig met hardlopen en ging ineens ook vooruit. Toen ik ineens 6 km kon lopen, dacht ik 8 ook wel te kunnen. Toen dat ook lukte, dacht ik dat ik de 10 ook wel zou halen. Lukte allemaal prima. Maar van normaal gesproken 5 kilometer maximaal naar 10 in ongeveer anderhalve week, is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Mijn benen waren daar simpelweg nog niet aan toe. Komt daarbij nog eens dat ik op schoenen liep die al in 2012 gemaakt waren, waarbij de demping al gehalveerd was toen ik ze aanschafte. Tja. Ik kreeg dus last.

Nadat ik twee keer bij de fysio was geweest dacht ik dat het wel weer over was. Ha, not. Na een training van 3km in de brandende zon voelde ik mijn schenen weer dus maakte ik opnieuw een afspraak bij de fysio. Deze keer bij eentje die mij ook kon adviseren met hardlopen. Toen ik daar kwam en hij deed waar ‘ie goed in is, voelde ik dat ik toch wel echt serieus beurse plekken had. Die waren de volgende dag nog een stukje meer gekneusd door de pittige massage. Ik moest nog een week rust houden en kreeg een paar rekoefeningen mee.

Een week rust is best stom als je graag wil trainen. Zeker omdat ik twee evenementen op de planning heb staan: de 1/8e marathon van Tilburg en de Marikenloop. Ik hoopte dus dat ik afgelopen maandag bij de fysio te horen zou krijgen dat ik weer mocht gaan beginnen. Heel voorzichtig vroeg ik of het wel verstandig was om zondag te gaan lopen. En ja hoooor, daar kwam het antwoord waar ik niet op hoopte. “Als ik eerlijk ben… raad ik het je af.” Hmm. Hij vroeg me welke run ik van de twee belangrijker vond. Dan toch de Marikenloop. Hij zei dat de kans groot was dat zondag toch echt te vroeg zou komen en dat ik dan twee stappen terug zou doen in plaats van één vooruit. In een georganiseerde loop ga je toch vaak boven je niveau lopen en uitstappen doe je pas als het te laat is. “Want je wilt ‘m toch uitlopen.” Ja, daar heeft ie gelijk in.

Terwijl ik daar behoorlijk lag te balen, wetende dat hij gewoon helemaal hartstikke gelijk had, kreeg ik een dry needling behandeling. Ik vond dat best spannend, maar het viel echt reuze mee. Dry needling is een behandelmethode waarbij je spieren worden aangeprikt met een heel dun naaldje. De fysiotherapeut zoekt de knooppunten in je spieren op, prikt daar een aantal seconden een dun naaldje in waardoor je kort aanspant en daarna weer ontspant. Uiteindelijk heeft het hetzelfde effect als massage alleen zijn er over het algemeen minder behandelingen nodig.

Anyway, ik wist dus best dat ik naar hem moest luisteren maar toch trok ik dat nog even in twijfel. Omdat ik gewoon eigenwijs ben. Toen van mede hardloopfanaten uit mijn familie ook nog eens bevestigd werd wat mijn fysio al zei, moest ik er toch maar aan toegeven. Ik zou zondag niet lopen.

Balen. Frustrerend ook. Bakken vol motivatie, maar als ik mijn doelen wil behalen moet ik deze 5,27 kilometer gewoon voorbij laten gaan. Het lijkt zo onzinnig he? Het is maar 5,27 kilometer dus dat kan toch wel gewoon tussendoor? Nee, want minder is meer. Als ik nu die loop ga doen, na twee weken rust en een nog niet volledig herstelde blessure, ben ik weer terug bij af. Ik ga namelijk harder lopen dan normaal, dingen forceren en kapot maken, waardoor ik er uiteindelijk niets aan overhou. Zelfs geen training. Ik word niet beter door die 5,27 kilometer en dus verspilde energie en onnodige belasting. Als ik over een half jaar 10 kilometer wil lopen in een uur en drie minuten, zal ik rust moeten houden totdat ik groen licht krijg. Als ik ooit een marathon wil lopen (ja, menseh dat wil ik echt), dan moet ik deze kleine afstand nu links laten liggen. Langetermijnplanning, dat is het. En oh ja, soms is het verdomd lastig om naar je eigen lijf (en de fysio) te luisteren. Maar het is niet anders. Focus nu dus op crossfit, fietsen, wandelen en rust.