Normaal is altijd anders

Toen ik vorige week voor mijn medicijnen moest, baalde ik als een stekker. Ik had een super leuk vriendenweekend achter de rug en moest terug naar de realiteit. Niet alleen de normale realiteit, ook de realiteit van het chronisch ziek zijn. Blijkbaar was ik zichtbaar aan het balen, omdat mijn vriend op een gegeven moment tegen mij zei dat ik wel aardig moest doen. Toen hij daaraan toevoegde dat hij begreep dat het oneerlijk was dat ik voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis moest, raakte hij een gevoelige snaar. Het is inmiddels anderhalve week geleden dat ik naar het ziekenhuis ben geweest, maar het houdt me bezig. Een flink baalgevoel omdat ik ziek ben. Altijd zal blijven. Het maakt me verdrietig en ik blijf daar dan een beetje in hangen. Dus was ik blij dat ik vanmiddag weer langs de medische psycholoog kon om te werken aan de acceptatie.

De baalgedachten die er die dag door mij heen gingen waren:
– Ik wil normaal zijn
– Waarom ik? 
– Ik wil gewoon bier kunnen drinken zonder er last van te hebben
– Ik wil geen zorgen
– Ik wil het gewoon leuk hebben!

Die laatste drie zie ik een beetje als één. Mijn psycholoog vroeg mij wat er dan zo erg is aan het niet bier kunnen drinken zonder er last van te hebben. Het is niet dat ik per se zoveel waarde hecht aan bier. Het gaat mij om het zorgeloos iets kunnen doen zonder bang te hoeven zijn de volgende dag daar last van te hebben in de vorm van buikpijn. Dat past volgens mij niet bij mijn leeftijd. Een 24-jarige hoort toch te doen waar hij of zij zin in heeft zonder consequenties? Lang leven de lol, optimaal genieten. Ik kan dat niet dus ik ben niet normaal.

Maar, en nu komt het filosofische gedeelte, definieer voor jezelf eens het begrip ‘normaal’. Wat is voor jou normaal? Voor mij is normaal iemand die niet chronisch ziek is. Een gezond iemand. Maar ook iemand die zich aan de regels houdt en zich gedraagt. Ook dat is normaal. Als je je langer gaat afvragen wat normaal zijn nou eigenlijk definieert, kom je erachter dat het een super vaag begrip is.

Als ik naar mijn vrienden kijk, wil ik zijn zoals zij. Voor mij zijn zij wat normaal definieert. Ze zijn niet ziek, kunnen doen en laten wat ze willen en dus bijvoorbeeld bier drinken zonder consequenties (behalve dan die kater). In mijn vriendengroep zie ik mijzelf dus als abnormaal. Nu is er ook een groep darmpatiënten. Als ik deel zou uitmaken van die groep, ben ik dan ook abnormaal? Nee. Volstrekt normaal zelfs. Ik beschouw mezelf in mijn vriendengroep als abnormaal omdat ik een chronische ziekte heb en daar de enige in ben. Binnen onze vriendengroep is een stel verloofd. Ze zijn de eerste van de groep en de enige. Maakt dit hen abnormaal? Zet dit stel tussen andere getrouwde of verloofde stellen. Je voelt ‘m al aankomen: dan is het ineens weer heel normaal. Omdat zij gaan trouwen, worden het niet ineens abnormale mensen. Omdat ik chronisch ziek ben, ben ik niet ineens abnormaal. Het is niet dat ik doodnormaal het ziekenhuis inliep, gediagnostiseerd werd en abnormaal het ziekenhuis uitliep. Mijn vrienden lopen niet normaal het gemeentehuis in en abnormaal het gemeentehuis weer uit.

Normaal is dus een heel erg vaag begrip. Wanneer is iets normaal? Normaal is afhankelijk van je opvoeding, je omgeving, familie en vrienden, cultuur, religie, land van herkomst. Kijk maar eens naar de verschillende tafelmanieren over de hele wereld. In sommige landen is het normaal om te slurpen of te boeren tijdens het eten, dat is zelfs respectvol. Wij zijn gewend om met mes en vork te eten, maar dat is ook lang niet in ieder land heel gewoon. Normaal is dus altijd anders. Iedereen is anders. En dat is maar goed ook. Ik word er erg filosofisch van, maar het helpt om alles in het juiste perspectief te zien.