#5 Een ode aan mijn lichaam

Over het algemeen ben ik niet per se te spreken over mijn lichaam. Het kan altijd beter, mooier, langer, dunner, strakker, sterker… blablabla. Toen ik gediagnostiseerd werd met Crohn, baalde ik ontzettend van mijn lijf. Ik baalde ineens niet meer voornamelijk van hoe het eruit zag. Wat me meer frustreerde was dat het zo zwak was. Blijkbaar zwak genoeg om chronisch ziek te worden. Te zwak om tegen pijn en vermoeidheid te vechten. Het kon niet meer fatsoenlijk zonder medicijnen functioneren.

In plaats van dat ik mijn net ziek geworden lichaam de rust gunde om te herstellen en te wennen aan medicijnen, bleef ik lekker sporten. Sterker nog, aangezien ik aan de prednison zat ging dat ook ineens super goed. Ik had toen nog een gruwelijke hekel aan hardlopen – ik deed het wel want ja, je moet wat – en ik kon op dat paardenmiddel ineens 18 minuten non stop lopen. Dat was voor mij echt een wereld van verschil. Helaas stortte dat wel weer in toen ik van de prednison af ging en aan mijn infuus begon, maar goed. Het was vanzelfsprekend dat ik in beweging bleef, vond ik. Dus mijn lichaam moest maar gewoon meewerken.

Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder en gaat het goed met mijn Crohn. Mijn ontstekingswaarden dalen, ik heb nauwelijks klachten en ik kan daarnaast prima sporten, werken en leuke dingen. En mijn lijf accepteert het allemaal maar. Bij dat laatste stond ik begin deze week heel bewust stil. Nu ik weer ‘normaal’ kan hardlopen na mijn blessure, maak ik gemiddeld drie keer per week een rondje. Daarnaast doe ik nog één keer per week CrossFit en nog één keer per week yoga, fitness of zwemmen. Tuurlijk zijn er ook weken dat ik niet alle trainingen kan afvinken, maar gemiddeld sjouw ik mijn lichaam dus 4 a 5 keer per week door een sportieve activiteit heen. En sleur ik het iedere dag nog van Den Bosch naar Amsterdam om te gaan werken. Oh ja, en af en toe gooi ik er ook nog wel eens een biertje of een wijntje in. Of Gin Tonic.

Ik ben geen topatleet wiens lichaam het nog honderd keer zwaarder te verduren heeft, maar ik ben blij met wat mijn lichaam mij allemaal laat doen zonder daar tegen te protesteren. Uiteraard zegt mijn lijf ook wel eens: nu is het genoeg. En dan luister ik. Dan ga ik niet rennen of stappen. Dan blijf ik op de bank hangen en kijk in Friends (dat vinden ik en mijn lichaam namelijk het allerleukst). Maar ik geloof dat mijn lichaam ook best tevreden is over wat ik er allemaal mee doe. Ik krijg energie van sporten en ik merk progressie. Gisteren klom ik namelijk voor het eerst in mijn leven in een touw bij CrossFit, terwijl ik maar één x per week train. Vind ik toch netjes en daar ben ik dankbaar voor.

Dus ja. Een ode aan mijn lijf. Aan hoe het – inmiddels – omgaat met Crohn en hoe het mij laat doen wat ik fijn vind. Ik vind het geen zwak lichaam meer. Integendeel. Ondanks de Crohn laat het mij hardlopen, trainen, zwemmen en werken zonder al te veel tegenwerking. En ondanks dat ik nog steeds vind dat het altijd beter, mooier, langer, dunner, strakker, sterker kan. Heb jij wel eens stilgestaan bij wat jij allemaal vraagt van je lichaam? Ook al zijn het dingen die je als vanzelfsprekend beschouwd? Doe eens.