Oh, Griekenland

Joehoe, ik ben er weer. Terug van een much needed vakantie. Het was enig, geweldig, fantastisch en meer. Maar het heeft mijn hoofd niet volledig uitgezet. Dat heb ik ook wel een beetje aan mezelf te danken moet ik zeggen.

Kijk, het zit zo. Ik ben half Grieks en mag dan ook graag in Griekenland rondhuppelen. Of eigenlijk overal waar de zon schijnt en de zee blauw is. Of eigenlijk gewoon überhaupt in het buitenland, zo lang het geen Nederland is. Maar, Griekenland geeft me altijd een speciaal gevoel. Een thuis gevoel.

Vroeger had ik altijd een antipathie tegen alles wat met Griekenland te maken had. Ik ben opgegroeid met mijn allerliefste moeder en omdat mijn vader niet in beeld was of wilde zijn op dat moment (dit verhaal heeft een hele hoop details die ik jullie bespaar), had ik het niet zo op Griekenland of Grieken. Tot ik in 2008 voor het eerst sinds ik me kan herinneren terugkeerde. Het was mijn eerste vakantie naar Samos en het gevoel wat me daar overviel had ik nog nooit eerder gehad. Ik voelde me enorm op mijn plek. De halve Griekse in mij die ik jarenlang had onderdrukt werd langzaam wakker en realiseerde zich dat dit paradijselijke stukje aarde bij haar hoorde.

Sindsdien is mijn liefde voor Griekenland en de Griekse cultuur alleen maar gegroeid. Ieder jaar keren we terug naar Samos. Ik heb er een hele hoop mensen leren kennen waarvan ik een aantal ook echt tot mijn beste vrienden beschouw, ik ken het eiland door en door en het is ieder jaar als thuiskomen. Het enige vervelende alleen is dat het ieder jaar lastiger wordt om er weer weg te moeten.

Dit jaar betrapte ik mezelf er op dat ik de eerste dag al dacht: ‘oh nee, ik moet hier ook weer weg’. Dat heb ik toch maar heel snel uit mijn hoofd gestampt want ik wilde mijn vakantie niet verpesten door negatieve gedachten. Gelukkig heb ik mijn vakantie niet verpest, maar mijn hoofd heeft niet per se stil gestaan. Ik belandde min of meer in een soort identiteitscrisis. Het gevoel wat ik heb als ik daar ben is zo sterk, daar kan ik niet omheen. Ik voel me thuis, ik voel me op mijn gemak en alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats.

In plaats van dat ik dat op dat moment dan naast me neer leg, ga ik er over denken. Mezelf een hele hoop vragen stellen waar ik het antwoord niet op weet. Waar ook geen gepast antwoord op te geven is behalve: time will tell. Maar ik en iets de tijd geven gaan niet altijd even goed samen. Ik heb weinig geduld en wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Waar ik over vijf jaar sta. Over tien jaar. Over twintig. Of mijn dromen uitkomen. Dat gaat niet, dat weet ik en dat roept frustratie en verdriet op. Bloedirritant.

De laatste avond begint het al. Tranen omdat ik weg moet. Mijn lieve vriendjes daar kennen me al langer dan vandaag, dus als ik wegloop bij het restaurant om even om een hoekje mijn tranen te drogen weten zij al hoe laat het is. We maken er uiteindelijk altijd nog een hele leuke laatste avond van. De volgende morgen daarentegen is hels. De busrit, aankomen op het vliegveld, wachten. En zodra het vliegtuig opstijgt komen the waterworks. Jullie zullen vast denken dat ik me enorm aanstel. Ik kan er niets aan doen, het gebeurt. Bij thuiskomst ebt het nog even door, maar uiteindelijk komt het wel weer goed. Uiteindelijk.

Al zo lang als ik op dat eiland rondloop heb ik een droom. Ik wil voor een aantal maanden seizoenswerk doen. Maakt me niet uit wat. Horeca bijvoorbeeld, helemaal prima. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik deze droom nou echt eens waar moet gaan maken nu het nog kan. Ik wil niet straks zestig zijn en denken ‘had ik maar’… Dat gaat niet gebeuren. Ik leef om mijn dromen waar te maken en ik heb er al een paar van mijn lijstje af kunnen strepen. Dus waarom deze niet?

Gelukkig heeft mijn vakantie me ook een hele hoop goed gedaan. Ik heb weer nieuwe energie en er zijn de afgelopen weken een aantal dingen in mijn hoofd veranderd op een positieve manier. Daarover later deze week meer.