Pas op de plaats maken

Als iemand mij vraagt hoe het gaat is het antwoord standaard: druk druk druk. Ik werk vijf dagen in de week bij Sarphati Media en daarnaast doe ik regelmatig iets voor Looopings. Om op mijn werk te komen reis ik dagelijks op en neer van Tilburg wat veel tijd in beslag neemt en dan wil ik ook nog een sociaal leven onderhouden en het leuk hebben met mijn vriendje. Druk druk druk dus.

Mijn kuur stond weer voor de deur en het was weer feestweek. Op een gegeven moment was ik zo op dat ik niet meer helder kon nadenken wat er nou eigenlijk precies aan de hand was. Ik raakte in paniek om niets. De dag voor mijn ziekenhuisbezoek had ik een gesprek met de man van mijn nicht. Ik denk dat het een van de meest confronterende gesprekken ooit was. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt. Als ik op deze manier door zou gaan, zou het niet goed komen.

Ik doe graag alles wat ik leuk vind en wil ook alles doen. Rust nemen is overrated. Om een voorbeeld te geven: het weekend van 25 en 26 maart was ik in Disneyland Parijs om twee items op te nemen voor Looopings. Tussendoor gewoon werken en een weekend later in 36 uur op en neer naar Salou om opnieuw een item op te nemen. Weer een week later ging ik op donderdagavond naar de opening van een nieuwe attractie in Walibi en die zondag een item in Plopsaland. Allemaal ontzettend leuke en gave dingen om te doen, maar het kost gewoon wel energie. Zeker als je daarnaast gewoon nog een baan hebt.

Ik kwam er in dat gesprek achter dat ik eigenlijk mijn Crohn anderhalf jaar lang heb genegeerd. Ik praatte er niet over en daarom was het er ook niet. Ik paste mijn leven niet aan naar mijn ziekte. Waarom zou ik? Ik liet me daar toch niet door uit het veld slaan?

Think again. Crohn hebben vergt langetermijnplanning. En laat dat nou net iets zijn waar ik niet zo goed in ben. Ieder weekend volplannen met leuke dingen is niet het beste. Of überhaupt altijd maar dingen willen doen. Rust nemen is nooit overrated en al helemaal niet als je Crohn hebt. Het is iets wat ik moet leren. Leren niets te doen, leren thuis te zijn. Gemak houden, niet stressen. Ik word rustig van hardlopen, maar tegelijkertijd raak ik gestresst als ik lang niet kan trainen. Ik moet zoveel van mijzelf, terwijl dat natuurlijk onzin is. Niks moet, niemand maakt me wat. Bovendien is altijd meteen ‘ja’ zeggen ook niet heel verstandig. Dan moet ik nog meer. ‘Ik ga er even over nadenken’ of ‘nee’ kunnen ook wel eens goed zijn. Dat probeer ik nu maar dat heeft even tijd nodig.

Op advies ging ik Sophie in de Mentale Kreukels kijken. Dat was zo’n groot feest der herkenning dat ik schrok van wat ik met mezelf aan het doen was. Gas terug nemen dus, maar dat is lastig. En dan ga je ook nog een blog beginnen? Ja. Omdat ik me realiseerde dat ik – door er nooit over te praten – mijn Crohn nog steeds nog niet heb geaccepteerd. Mijn verhaal er ervaringen opschrijven gaat me daar hopelijk bij helpen. Het wordt geen blog waar ik op vaste tijden iets ga posten, want dan moet ik weer iets van mezelf. Naast het vertellen over wat er allemaal bij komt kijken, wil ik natuurlijk ook gewoon leuke dingen delen. Mijn leven is niet alleen maar Crohn, mijn leven is vooral heel erg leuk!