Raceverslag Marikenloop 2018

Gisteren liep ik ‘m dan eindelijk: de Marikenloop in Nijmegen. De afgelopen dagen had ik er al heel erg naartoe geleefd. De avond van te voren sliep ik voor geen meter. Of dat te maken had met de koffie die ik om 23:00 nog naar binnen had zitten werken of met de zenuwen weet ik niet.

Er was bloedje heet weer voorspeld dus de nodige ‘kijk uit en doe voorzichtig’ appjes en telefoontjes kwamen al vroeg mijn kant op. Wel lief! Rond tien uur liep ik eens rustig naar het station waar ik me bij Veerle zou aansluiten richting Nijmegen. Eenmaal daar volgden we stoet richting het terrein. First things first: Asics-stand leegkopen, want nooit genoeg sportkleren. Ik kocht er twee shirtjes en een broekje, alles met 40% korting. Wie wordt daar nou niet blij van? We liepen verder nog wat rond, propte nog wat fruit naar binnen en wachtte tot ons metgezel Nikki zou arriveren.

Ik kreeg mijn zenuwen niet onder controle. Het was ook een hoop gezonde spanning omdat ik er gewoon super veel zin in had, maar ik maakte me ook een beetje druk. Wat nou als die schenen vervelend gaan doen? Moet ik dan stoppen? Moet ik wandelen? Uitstappen? Wat als het echt te heet is? Wat als ik te snel van start ga? Ik wilde aanvankelijk met mijn hartslagband gaan lopen om die in de gaten te houden. Toen ik die om deed terwijl we op Nikki aan het wachten waren, gaf mijn Polar onmogelijke dingen aan. Mijn hartslag ging van 133 naar 162, naar 188, terug naar 145, naar 192 en zelfs 205. Hij was dus een beetje van slag. Ik heb mijn band denk ik wel drie keer opnieuw omgedaan en geprobeerd mijn hartslag naar beneden te brengen, maar het werkte alleen maar averechts en dus besloot ik gewoon zonder band te lopen. En ik vond dat dus echt een super goede beslissing van mezelf. ?

Toen Nikki ook EINDELIJK (grapje love you Nik) aan was gekomen leverde we onze tassen in en liepen richting het opwarmingsveld. Ondanks dat dit door super enthousiaste dames werd verzorgd, keken we toe hoe de rest van het veld allemaal een opwarmingsdansje deed. Na de opwarming liepen we richting de start. Het duurde even voordat we van start mochten, maar om 13:23 waren ook wij los.

Ik had met mezelf afgesproken een pace te lopen van rond de 7 minuut/kilometer. Dit vanwege de hitte, maar ook omdat ik in de afgelopen vier weken niet tot nauwelijks heb getraind. Ik heb in aanloop van de Marikenloop twee testrondjes kunnen doen, maar dat is het dan ook. Dit tempo konden we goed aanhouden en daarbij konden we dan ook nog gewoon met elkaar kletsen. Wel zo leuk. Een PR zat er toch sowieso niet in, dus why bother?

Het parcours van de Marikenloop gaat grotendeels door het bos. Je begint een stukje in een woonwijk, maar al snel loop je door het groen. Zaaaalig. Doordat het vrij bewolkt was, vond ik de temperatuur uiteindelijk best wel meevallen. Benauwd was het wel en dat merkte ik al snel. De eerste drinkpost kwam dan ook geen meter te vroeg. Twee slokken water en de rest over mijn hoofd.

De kilometers gingen vlot voorbij. Ergens rond de drie kregen we een keus voorgeschoteld: makkelijk of moeilijk (maar wel leuk). Die keus was snel gemaakt. Hatseflats, linksaf voor moeilijk. Uiteindelijk bleek het een heuvel te zijn, wat verder niet per se heel moeilijk was maar inderdaad wel leuk. We huppelde vrolijk verder en het ging eigenlijk gewoon lekker. Tussendoor kwam er nog een verfrissend buitje langs, niets aan de hand.

Totdat ik ineens ging nadenken. Met nog een kilometer of anderhalf te gaan werd ik ineens bang. Gaan mijn schenen het volhouden? Rare vraag ook om te stellen wanneer je er al ruim zes kilometer op hebt zitten. Ik raakte in een negatieve gedachtespiraal waarin ik mezelf heb wijsgemaakt dat ik niet meer kon. Dat 7,5 kilometer te hoog gegrepen was en dat ik echt super stom ben geweest om aan die start te gaan staan. Dit resulteerde in dat ik echt twintig meter voor de finish richting een kliko moest duiken omdat ik dacht dat ik over mijn nek zou gaan. Was niet. Ik liep door, schreeuwde heel hard NEE tegen Nikki toen ze zei dat ik een sprintje moest trekken (sorry) en finishte de 7,5 kilometer in 51 minuten en 37 seconden. Drie slokken water later kon ik de wereld weer aan en had ik nog makkelijk door gekund.

Ik baalde. Ik baalde van het feit dat ik de laatste kilometer zo’n psychologisch spelletje had gespeeld. Het zit dan zo tussen mijn oren. Maar ik werd op mijn vingers getikt: “WAAG het niet om te balen! ?” En terecht ook. Ik heb me aan mijn afspraken gehouden en bijna de hele race gewoon lekker gelopen. Ik hem ‘m uitgelopen. Zonder pijn in mijn schenen en met vrijwel geen training. Daar mag ik niet om balen, daar mag ik gewoon hartstikke tevreden mee zijn. Ik ben trots dat mijn lichaam me 7,5 kilometer heeft voortgesleept.

Vanochtend was ik zachtjes aan het sterven bij de fysio tijdens de behandeling, omdat de spanning toch voelbaar was. Bepaalde plekjes waren behoorlijk gevoelig en ik voel nu meer van de dry needling behandeling dan voorheen. Maar in principe is dat ook niet zo heel gek. Goed herstellen en vervolgens weer langzaam gaan opbouwen.

Vorig jaar liep ik deze loop voor het eerst. Ik liep überhaupt voor het eerst een evenement. Ik had daar flink voor getraind en liep mijn eerste 5 kilometer met veel moeite. Onderweg naar die eerste loop ooit is het idee voor mijn blog ontstaan. We zijn nu precies een jaar verder. Mijn blog heeft me al mooie dingen gebracht, maar hardlopen ook absoluut. Bij de Marikenloop kreeg ik nog meer liefde voor het lopen en besloot ik dat ik daar beter in wilde worden. Een jaar later loop ik 2,5 kilometer en 20 minuten langer. Met een aanzienlijk betere conditie en nog veel meer hardloopliefde. ?Nikki en Veerle, bedankt voor de laatste meters. Jullie hebben me de finish over getrokken. Ik ben trots op jullie! ?