Raceverslag Vestingloop 2019

Gisteren liep ik de voor mij langverwachte Vestingloop in mijn eigen stad Den Bosch. Maanden naartoe geleefd, zo voorbij. En wat was het een feest! Ik heb genoten van iedere, toch wel zware, meter. De uren voor de race liepen helemaal niet zoals ik had gehoopt, wat voor een bak frustratie zorgde. Ik zag daarom mijn doel al helemaal in het water vallen, namelijk onder de 30 minuten finishen.
Rond een uur of 9 ’s ochtends stond ik op om te ontbijten. We zijn de tuin aan het opknappen en zaterdag begonnen met het schilderen van de muren en buitendeur. In had gehoopt dat dat in een middagje wel gefixt zou zijn, maar helaas. Ik dacht er op de een of andere, voor mij nog volstrekt onduidelijke reden goed aan te doen om voor de start van de Vestingloop de deur nog een keer in de lak te zetten. Een slechter idee heb ik zelden gehad. Ik wilde die deur zo snel mogelijk af hebben, want met m’n hoofd stond ik al in het startvak. Ik wilde een uur van te voren aanwezig zijn zodat ik zeker wist dat ik me nergens voor hoefde te haasten en alle tijd had om mijn tas nog af te geven en naar de wc te gaan. Maar uiteindelijk bleef ik te lang door kliederen in te tuin waardoor we drie kwartier van te voren pas van huis vetrokken.

Net voor 12.00u sloot ik achter in de rij aan bij de tas-inname. En die rij was vrij lang. Ik raakte er gestresst en geïrriteerd door aangezien het startschot om 12.30u zou klinken. Ik moest ook écht nog plassen, maar had de hoop op een korte rij voor de wc al stiekem laten varen. Twintig minuten later had ik mijn tas pas ingeleverd en haastte me naar het startvak. Inderdaad een mega rij voor de toiletten. Dan maar niet naar de wc. Gefrustreerd en wel voegde ik me bij Roy die achterin het achterste startvak op me stond te wachten.

Omdat we dus in het achterste startvak startte (waarschijnlijk heb ik bij het inschrijven 35 minuten ingevuld), duurde het een minuut of drie voordat wij de start over liepen. Muziek aan, verstand op nul en gaan. Roy was meteen uit het zicht. Voor me zag ik de haas van 30 minuten en besloot de eerste kilometers in de buurt te blijven, zodat ik hopelijk niet te hard van start ging. Mijn benen dachten daar anders over, want afremmen lukte niet waardoor ik de pacer redelijk snel achter me had. De eerste anderhalf tot twee kilometer was ik voornamelijk bezig met het inhalen van mensen, waardoor ik veel moest zigzaggen. Op de helft voelde ik dat ik daardoor veel energie had verloren en ook echt te hard van start was gegaan. Dat moment kwam dus vrij snel.

Tijdens trainingen van 5km drink ik nooit water, dus vond ik het aanvankelijk ook niet nodig om dat nu wel te doen. Maar ik móést, want ik ging kapot. Bij het 3km punt dronk ik het bekertje zo snel mogelijk leeg, verslikte me, hoestte de longen even uit m’n lijf, slikte ze weer in en gaf weer gas. ‘Nog maar twee kilometer. We zijn er bijna’, nam ik mezelf telkens voor. We draaide Vughterstraat in en ik voelde dat ik iets gas terug moest nemen, omdat ik anders binnen niet al te lange tijd over m’n nek zou gaan. Ik had het enorm heet en vroeg mezelf af waarom ik dit ook alweer zo leuk vond. Bij het 4km punt dacht ik: dan maar helemaal kapot. Ik gaf weer gas en dacht vooral niet na. Of ja, ik zei tegen mezelf dat ik niet moest overgeven. Vond ik nergens voor nodig.

Ik keek op mijn horloge en zag de 5km steeds dichterbij komen. Ik zocht naar een nummer dat mij richting de finish zou laten vliegen en kwam uit bij AC/DC. Met nog 700 meter te gaan knalde Thunderstruck in mijn oren. Nog geen 30 meter verder stopte mijn koptelefoon er ineens mee. Geen tijd om te fixen, doorlopen nu. De laatste bocht, we zijn er bijna. Bijna klaar. Een sprintje zat er niet meer in.

En dan die finish. Waaaaauw. Voor het eerst liep ik de Vestingloop en het is een van de vetste finishes ooit. Met nog 5 meter te gaan keek ik op mijn horloge en zag dat ik mijn doel zou bereiken. Op 29 minuut en 31 seconden stapte ik over de streep. Pijn maakte plaats voor geluk, trots en enorme blijheid. Onverwachts had ik het toch gehaald!

De ene 5km is de andere niet, dat blijkt. Ik heb nog nooit zo’n zware 5km gelopen. Desalniettemin heb ik er onwijs van genoten. In mei vorig jaar leek dit doel echt onhaalbaar. Toen was mijn plan om ‘m vooral rustig uit te lopen zonder pijn. Ongeacht welke tijd daar aan vast zou hangen. Maar na maanden van geduld, een opbouwschema en tientallen bezoekjes aan de fysio met pittige massages is het gewoon gelukt! En daar ben ik onwijs blij mee. Dus dank aan het support dat ik kreeg van medelopers, dank aan de fysio die me van mijn blessure af heeft geholpen, advies gaf en met een schema kwam, en vooral ook dank aan mijn lijf die mij van kilometer 1 tot kilometer 5 niet liet stoppen. ❤️ Op naar de volgende!