Road to self love #1: Negatief zelfbeeld

Wie is er nou nooit onzeker? Ik denk niemand. Iedereen heeft wel eens een moment van onzekerheid. Maar wat nou als onzekerheid je leven min of meer beheerst? Dat er geen dag voorbij gaat dat je niet wordt geconfronteerd met je eigen onzekerheid? Ik kan je vertellen: doodvermoeiend. Extra doodvermoeiend omdat ik me er zo bewust van ben dat het zo is, maar er niets aan kan veranderen. Hoe hard ik dat ook zelf probeer, het lukt me niet die negativiteit te doorbreken. Op een gegeven moment gaat dat zijn tol eisen. Deze week zat ik voor het eerst tegenover een psychotherapeut. Na een aantal gesprekken bij de medische psycholoog hebben we besloten het traject hier voort te zetten. En daar ben ik erg blij mee. In deze eerste blog van mij Road to self love vertel ik waarom ik precies bij de psychotherapeut loop.

Ik ga proberen dit verhaal zo kort en bondig mogelijk op te schrijven, anders ben je morgen nog niet klaar met lezen. Mijn onzekerheid zit er al ruim tien jaar en heeft vooral te maken met dat ik mijzelf te dik vind. There, I said it. Voordat je denkt: je stelt je aan, doe niet zo moeilijk, slaat nergens op en blablabla. Lees dit verhaal, ik ga uitleggen waarom. Als volgt. Voordat ik journalistiek ging studeerden, zat ik op de Havo voor Muziek en Dans in Rotterdam. Ik had daar de vooropleiding gedaan en vanuit daar ben ik doorgestroomd naar het voortgezet onderwijs. Die plek had ik verdiend, want ik heb er auditie voor moeten doen. Iedere dag dansles, naast de gewone havo-vakken. Alvast een disclaimer vooraf: ondanks de narigheid die me daar is overkomen, heb ik en fantastische tijd gehad op de HMD. Anyway, iedere dag dans dus. Dat betekent ook iedere dag in je balletpakje flaneren voor een gigantische spiegelwand. In het eerste jaar van de havo was er eigenlijk niet zo veel aan de hand. Ik deed mijn ding, had vriendinnetjes om me heen en was vooral lekker bezig met mijn droom: dansen! Helaas werd daar in het tweede jaar abrupt een einde aan gemaakt.

Ieder jaar tot en met havo drie deden wij opnieuw auditie om je plekje voor het volgende jaar zeker te stellen. Ieder jaar kregen we ook nieuwe dansdocenten. Ik weet nog als de dag van gisteren dat een van de docenten naar mij toe gelopen kwam toen ik voor mijn kluisje zat en mij de volgende vraag stelde: “Snoep jij veel?”. Het leek alsof ik vanaf dat moment in een compleet andere wereld terecht was gekomen. Een wereld vol angst en onzekerheid. Een wereld die ik voorheen niet kende. Ik was me er ineens heel erg van bewust dat ik anders was dan mijn klasgenootjes. Ik begon me continu met hen te vergelijken. Zag alles wat zij wel hadden en ik niet. Ik durfde me op een gegeven moment niet meer om te kleden in de kleedkamer en deed dat daarom maar in de wc. Alle negatieve gedachtes die ik inmiddels over mijzelf had ontwikkeld gingen van kwaad tot erger. Haar waarheid werd mijn waarheid. Ik was te dik, vond ikzelf. De verwoede pogingen tot afvallen konden beginnen.

Ik was dertien. Dertien. Hoe kwetsbaar ben je dan? Heel. Die gedachtes gingen mee naar havo drie, vier en vijf. In ieder nieuw jaar ging ik wel een gesprek aan met de nieuwe docent. Vertelde mijn verhaal en liet weten dat ik wilde dat er gekeken werd naar mijn kwaliteiten als danseres, niet naar hoe mijn lichaam anders was dan die van andere. Het plezier in dansen was helaas na havo twee wel een eind verdwenen. Het continu bezig zijn met hoe ik eruit zag was mijn dagtaak en werd een obsessie. Honderd verschillende dingen geprobeerd maar echt afvallen lukte niet. Daardoor werd de confrontatie met die spiegelwand en dat balletpakje telkens frustrerender en frustrerender. Goddank dat het bij een obsessie is gebleven en ik er nooit in door ben geslagen.

Ik heb de HMD wel afgemaakt, omdat ik enorme bewijsdrang voelde en inmiddels ook enorm veel discipline had ontwikkeld. En niet te vergeten: ik had die plek op die school gewoon verdiend, want ik had mijn audities gehaald. En ondanks dat ik een hele leuke tijd heb gehad op de havo, is het wel iets wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds bij me draag. Na de havo zou ik auditie doen voor de hbo-opleiding. Twee weken voordat die auditie zou plaatsvinden, heb ik besloten er mee te kappen. Ik had geen zin meer om nog vier jaar lang met mezelf en docenten in de knoop te liggen over hoe ik eruit zag. Ik ging journalistiek studeren en dat is nog steeds een van de beste beslissingen uit mijn leven geweest.

Het ging toen ook een tijdje goed. Er viel een last van mijn schouders af, ik hoefde niet meer dagelijks in dat balletpakje te staan en naar mezelf te kijken in de spiegel. Maar heel lang heeft dat gevoel van opluchting niet geduurd. Ik vond al snel genoeg nieuwe mensen waarmee ik me kon vergelijken. Ondanks dat het obsessieve minder leek, heeft het er altijd nog ingezeten. Voornamelijk de laatste maanden is het weer ontzettend aanwezig. Toen ik bij de medische psycholoog bezig was met het bewust worden van mijn gedachten, kwam het allemaal weer naar buiten. Ik kan er dagen down door zijn. Moe van worden. Hoofdpijn van krijgen. En er is niet veel voor nodig. Een foto is al voldoende. Op de ene foto heb ik een te dikke kont, op de andere te dikke benen, op de andere weer te dikke bovenarmen… Eén foto kan dagen voor mij verpesten. Laten huilen.

Een negatief zelfbeeld is iets heel raars. Ik denk deze dingen namelijk echt alleen over mijzelf. Als ik iemand zie die er precies zoals ik uitzie, denk ik dat helemaal niet. Diegene ziet er gewoon goed uit. Ik weet ook heel goed dat ik deze gedachtes heb. Sterker nog, soms weet ik ook wel dat het onzin is. Maar dan val ik alsnog terug in het negatieve patroon. Het maakt niet uit of iemand honderd keer tegen mij zegt dat ik mooi ben of slank. Het gaat er niet in. Ik geloof het niet. Mensen zeggen dat gewoon om me gerust te stellen.

Dat moet stoppen. Het moet niet meer mijn leven beheersen. Ik moet niet zo negatief over mijzelf denken. Ik moet van mezelf leren houden. Trost op mezelf leren zijn en mezelf mooi kunnen vinden. Complimenten van mensen leren aannemen en geloven. Maar goed, dat heb ik dus jarenlang geprobeerd maar dat lukte niet zo goed. Dus nu krijg ik daar hulp bij en daar ben ik blij mee. Afgelopen dinsdag had ik een intake gesprek en alleen al van dat gesprek kreeg ik veel hoop. Mijn psychotherapeut stelde een aantal dingen waarvan ik meteen dacht: ok, jij weet welke kant we op moeten. Dat is fijn. Binnen nu en drie gesprekken gaan we kijken hoe lang het traject ongeveer zou moeten duren. Ook wordt de diagnose dan vastgesteld, zodat ze weet welke therapie ze kan gaan toepassen. Ik vind het heel erg spannend en het zal misschien ook wel heel heftig worden. Maar na slechte tijden komen goede tijden toch?

Ik wil dit verhaal delen, omdat ik het zelf fijn vind om het op te schrijven zodat ik mijn eigen progressie kan zien. Maar ook vooral omdat er misschien wel mensen zijn die zich in dit verhaal herkennen maar te bang zijn om hulp te zoeken of er niet over willen praten. Ik hoop dat ik die mensen kan bereiken en er wellicht van kan overtuigen dat je dit niet alleen hoeft te doen. Of misschien wel gewoon kan bijbrengen hoe je van jezelf kan leren houden. Want dat is wat ik ga doen, van mezelf leren houden. Dat duurt misschien nog wel even, maar ik kom er wel. Want Mama RuPaul altijd zegt: if you can’t love yourself, how the hell you gonna love somebody else?