Road to selflove #4: RuPaul als inspiratiebron en opnieuw EMDR

Sinds een aantal maanden staan alle seizoenen van RuPaul’s Drage Race op Netflix and honey I’m here for it. Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb: RuPaul’s Drage Race is eigenlijk America’s Next Top Model, maar dan voor dragqueens. Een aantal kandidaten strijden om de titel America’s Next Drag Superstar. Nu zijn er natuurlijk genoeg mensen die zich afvragen waarom je in hemelsnaam naar een stel mannen zou kijken die zich verkleden en opmaken als vrouw. De reden daarvoor is omdat het veel meer is dan een verkleedpartijtje met een stel sassy gays. Buiten het feit dat die sassy gays wel ontzettend grappig zijn, zijn ze ontzettend creatief en maken ze heel veel kleding zelf. Daarnaast is het, vind ik, een prachtig programma waarin selflove, geloven in jezelf en zelfvertrouwen centraal staan. Het geloven in je eigen persoon, je eigen kunnen, je creativiteit en vooral jezelf liefhebben zijn belangrijke thema’s die aan bod komen in de show en deze thema’s zijn niet alleen toepasbaar zijn op de dragqueen- of gay-community. In mijn eerste blog in deze rubriek kwam RuPaul ook al voorbij. De quote waarmee hij iedere aflevering afsluit luidt: ‘If you can’t love yourself, how in the hell you going to love somebody else?’. Iets waar ik heilig in geloof.

Nu ik dus alle seizoenen aan het bingewatchen ben, kom ik andere inspirerende momenten tegen. Momenten waarvan ik denk: daar kan ik nog veel van leren. Zo keek ik naar de laatste aflevering van het eerste seizoen. Een reünie-aflevering waarin er wordt teruggeblikt op memorabele momenten en waar irritaties en ruzies worden uitgesproken. Of niet. Anyway, een aantal deelnemers voelde zich onnodig tekort gedaan door de jury. Ze vonden dat er teveel negativiteit op hen werd afgevuurd waardoor ze zich een loser voelde en dit wilde ze bespreekbaar maken. De reactie van RuPaul daarop vond ik inspirerend. Ik heb het filmpje opgezocht.

Hoewel zijn woorden bedoeld zijn voor de drag-community, zijn ze natuurlijk toepasbaar op een ieder die zich teveel aantrekt van wat een ander van hem of haar vindt. Dat probleem heb ik zelf ook. En hoewel ik de negativiteit nog niet zo earn als hij adviseert, hoop ik dat wel ooit te leren. Leren om te gaan met kritiek van anderen, leren jezelf steeds sneller te herpakken na een opmerking, gebeurtenis of wat dan ook wat jou negatief over jezelf laat denken. Uiteindelijk dus leren om van jezelf te houden, ongeacht wat andere van je vinden en zonder jezelf te vergelijken en te meten aan anderen. Dat is exact wat ik teveel doe. Of teveel, wat ik gewoon dag in dag uit doe. En dat is doodvermoeiend kan ik je vertellen.

In een gesprek met mijn psycholoog afgelopen maandag hebben we dit vergelijken met andere eens bestudeerd. Wanneer is het vergelijken begonnen? Wat doet het met je? En vooral met wie vergelijk je je?
Wanneer het vergelijken is begonnen is niet zo’n moeilijke vraag. Ook dat kun je lezen in de eerste blog in deze rubriek, namelijk tijdens mijn middelbare school. Iedere dag vergeleek ik me met klasgenootjes. Het maakte me onzeker, zij waren beter dan ik. Zij verdiende hun plek op de academie meer dan ik. Toen ik na de middelbare journalistiek ging studeren, werd het vergelijken minder. Ik was er meer op mijn gemak en werd minder geconfronteerd met mijn ’tekortkomingen’. Dit ging een tijd goed, maar niet voor lang. Ik vond snel genoeg een nieuwe reden om me te vergelijken op obsessieve manieren. Toen ik gediagnosticeerd werd met crohn werd het alleen nog maar erger. Zelf denk ik dat dit komt omdat ik vanaf dat moment weer heel erg bezig ben geweest met mijn mentale gesteldheid. Je wereld staat gewoon even op zijn kop en ik denk dat bewust of onbewust oude gedachten weer naar boven zijn komen drijven waardoor ik deze onzekerheid weer zo heftig ervaar als vroeger.

Social media is natuurlijk een vreselijke plek als je zoveel vergelijkt want iedereens leven ziet er online beter uit. Daarom heb ik laatst veel mensen ontvolgd op Instagram. Mensen die me niet motiveerde of inspireerde, maar alleen maar jaloezie of irritatie opwekte, heb ik eraf gegooid. Vond ik al een prima stap van mezelf. Het probleem echter is dat het vergelijken met mensen op social media mij minder verdriet doet dan het vergelijken met mensen die dichtbij me staan. Hoe verder weg de persoon van me is, hoe minder het me doet. Mezelf vergelijken met mijn vriendinnetjes, dat is hetgeen wat me het meest onzeker maakt. Hoe veel complimentjes die vriendinnetjes me ook geven. Het is een gebed zonder eind en ik weet niet hoe ik het kan stoppen. Bijna een jaar geleden schreef ik de eerste blog in Road to selflove en zoals je ziet is er dus nog niet zoveel veranderd. Het is een tijdje iets beter gegaan, maar inmiddels merk ik dat ik dat niet heb kunnen vasthouden. Dus gaan we weer aan de bak. Opnieuw aan de slag met dat zelfbeeld en zelfvertrouwen.

Opnieuw EMDR
Voor mijn middelbare school-debacle heb ik EMDR therapie gehad. Op zich een effectieve manier om beter naar de situatie te leren kijken, maar het heeft me niet aan een beter zelfbeeld geholpen. Waar het volgens de psycholoog wel bij zou kunnen helpen is de acceptatie van mijn ziekte. Want ondanks dat ik er in mijn ogen vrij goed mee om kan gaan, blijft het toch een dingetje. Zoals ik al zei: je wereld staat even op zijn kop. Ik doe wel alles wat ik wil, ik kan een hele hoop en leef mijn leven als ieder ander, maar voor mijn gevoel ben ik toch ‘anders’. Soms heb ik het idee dat ik bepaalde dingen niet kan doen of bereiken vanwege crohn, die een ander wel zou kunnen. Ik heb altijd iets waar ik rekening mee moet houden. Ik heb moeten vechten voor mijn eigen diagnose, omdat mijn klachten niet serieus werden genomen door huisartsen en in eerste instantie ook niet door mijn MDL-arts. Toen ik hier over vertelde tijdens de sessie emotioneerde het me. Voor het eerst sinds dat ik de ziekte heb. Het stukje vergelijken doe ik dus min of meer ook met crohn. Het niet serieus genomen voelen door mensen met gezag, komt ook tijdens mijn diagnose weer naar voren. De angst en het onbegrip wat ik voelde tijdens mijn middelbare school, kwam ik tien jaar later weer tegen tijdens mijn diagnose. Weliswaar in een andere vorm, maar het was er wel. Wellicht kan opnieuw EMDR mij helpen om dit stukje te verwerken en vervolgens slagen te kunnen maken op het gebied van zelfliefde en onzekerheid.

Liefs