Twee weken terug schreef ik over hoe onze reis naar Amerika mij fysiek afging. In deze blog vertel ik wat het mentaal voor mij deed. Ik verklapte het al een beetje in de vorige blog: ik heb me lange tijd niet zo fijn gevoeld als in Amerika. Ik was van te voren heel erg bang dat ik de stress van het verbouwen en verhuizen niet los kon laten en het mijn vakantie zou verpesten. Maar niets was minder waar. De avond voor vertrek begon de ontspanning al met een avondje theater. Samen met mijn moeder ging ik naar De Lama’s. Na 9 jaar was het zo ver. Ruben, Ruben, Tijl, Jeroen en Patrick stonden weer met z’n allen moppen te tappen op het podium. Ik heb een aantal keren zo hard gelachen dat ik naar adem moest snakken. Buiten dat het een heerlijke nostalgische avond was, was ik dolgelukkig. Zo voelde ik me echt: dolgelukkig. Ontspannen, happy, vrolijk, stressloos. Wat een opluchting. Gelukkig voelde ik me de volgende morgen nog zo. Niets of niemand kon me wat maken. Ik had een fantastische avond achter de rug en bovendien gingen we naar Amerika.
We hadden afgesproken dat ons huis een verboden onderwerp was tijdens de vakantie. Gek genoeg heb ik er ook nauwelijks bij stil gestaan. Zeker de eerste paar dagen niet. Ik was in extase door alles wat we zagen en deden. Graceland was de aftrap, voor mij een droom die uitkwam en dus iets waar ik ontzettend gelukkig van werd. Ik had helemaal geen tijd om stil te staan bij ons huis en de verbouwing. Ik had het namelijk veel te druk met me te verwonderen over het land en alles wat we tegenkwamen. Het ging dus eigenlijk heel erg goed. In New York hebben we het verboden onderwerp wel een aantal keer besproken, maar dat was soms onvermijdelijk. Je gaat immers bijna naar huis dus sommige dingen vergen wat voorbereiding. Ook als we het over het huis hadden, zorgde het niet voor stress. Winning.
Maar dan. De laatste avond in New York. We zitten te eten bij een Italiaan in Greenwich Village (omg, loveeee deze wijk) en ploep: sad. Deels omdat we weggaan uit de stad waar ik ontzettend veel van hou, maar dat was niet de belangrijkste reden. Ik weet toch wel dat ik nog vaker in New York ga komen. Ik werd verdrietig omdat ik bang was dat ik zou terugvallen. Dat ik meteen weer somber zou worden en stress zou krijgen. Bang dat ik in een gat zou vallen. Ik voelde me zo goed op vakantie, dat gevoel wilde ik mee naar huis nemen. Helaas ging dat niet helemaal goed. Bij thuiskomst stond het hele huis binnen no time op zijn kop omdat we meteen verhuisdozen gingen uitpakken. Perrrrrniek. Ook was ik ontzettend vermoeid natuurlijk, want in het vliegtuig heb ik slechts een half uur super charming met open mond geslapen. Ik was bang dat dit negatieve gevoel nu zou blijven en dat ik weer terug bij af zou zijn.
Gelukkig valt het mee. Heel erg mee zelfs. Het gaat een stukje beter. Ik heb minder stress, ben minder in paniek en heb meer rust in mijn hoofd. Er zijn nog steeds dingen waar ik aan moet werken en hard ook. Het huis is af, dus dat die stress weg is is best logisch. Maar er is nog een reden waardoor het beter gaat. Mijn katten. Laugh all you want, maar die beesten brengen mij echt ontspanning en vrolijkheid. Bijna therapeutisch. Lekker op de bank zitten ’s avonds en knuffelen. ’s Ochtends mijn bed uit komen en begroet worden door die twee kleine monsters. Ik kom er echt makkelijker mijn bed door uit. Hoe fijn? Zeg nou zelf, van die koppies word je toch gelukkig?
