Vakantie modus uit: aftellen naar operatie

Begin september vloog ik naar Samos om een paar weken te genieten van de zon, de zee, het eten en de mensen. Ik was er aan toe, gezien de periode voorafgaand aan m’n vakantie op het gebied van Crohn vrij onrustig is geweest met veel doktersafspraken en veel overwegingen. Even alles verwerken en loslaten. Tot het moment dat ik weer terugvloog, want met het eindigen van de vakantie, eindigde ook het negeren van wat er komen gaat: een operatie.

Het is niet de meest heftige ingreep aller tijden, laat dat duidelijk zijn. Maar voor mij wel de heftigste die ik ooit ben ondergaan, dus desalniettemin vind ik het erg spannend. Op 14 oktober staat mijn ileocoecaal resectie op de planning. Een ingreep van zo’n anderhalf uur waar twintig centimeter van mijn darm zal worden verwijderd: het laatste stuk van mijn dunne darm, een klein stukje van de dikke darm en de blinde darm. Het gebeurt via een kijkoperatie en na afloop zal ik zo’n 3-4 dagen in het ziekenhuis blijven.

Waarom een operatie?

De operatie is nodig omdat ik resistent ben geworden voor de Infliximab. Mijn medicatie doet niets of niet genoeg meer om mijn ontstekingswaarde onder controle te houden. Er zijn nog andere medicijnen die ik zou kunnen proberen, maar de kans dat die aanslaan is in alle gevallen zo’n 40%. Daarnaast is de kans dat ik binnen nu en twintig jaar deze operatie alsnog moet ondergaan ongeveer 100%. Ik heb dus zelf gekozen voor een operatie, omdat de kans van slagen in mijn ogen het beste is.

Voor de ingreep zelf ben ik niet zo angstig, daar voel ik namelijk niets van aangezien ik onder algehele narcose zal gaan. Het is met name het herstelproces waar ik zenuwachtig voor ben. Ik heb me goed laten inlichten en ik heb verschillende mensen gesproken die hetzelfde hebben ondergaan, maar ik kan totaal niet inschatten hoe mijn lichaam gaat reageren en herstellen of hoeveel pijn ik na de operatie zal hebben. Uiteraard probeer ik me er niet teveel mee bezig te houden en het allemaal op me af te laten komen, maar soms is dat best een uitdaging.

Vakantie en mentale knop

Tijdens mijn vakantie heb ik veel kunnen nadenken over de ingreep en de tijd daarna. Ik sta volledig achter mijn keuze en ik denk ook echt dat het de juiste is. Als het allemaal goed verloopt en mijn herstel ook goed gaat, ben ik na de operatie veel minder gebonden aan periodieke controles of ziekenhuisafspraken en daar kijk ik toch wel heel erg naar uit. Zeker omdat het, zoals ik in een eerder blogje al beschreef, het mij kansen biedt om ooit naar het buitenland te gaan voor een langere periode.

Wat ik ook heel erg merkte is dat het lijkt alsof er een in de afgelopen maanden tijdens al die overpeinzingen een knop om is gegaan. Misschien hangt het wel samen met dat ik met de neus op de feiten ben gedrukt en me heb gerealiseerd dat gezondheid echt geen vanzelfsprekendheid is. Dat klinkt misschien raar voor iemand met een chronische ziekte, maar tot dit jaar ben ik eigenlijk fluitend door het leven gegaan ondanks Crohn. Ik hoefde niets te laten en kon alles doen, moest alleen af en toe even goed op mijn energie letten. Nu ondervind ik aan den lijve hoe het is als dat ineens verandert.

En als dat verandert, veranderen ook je prioriteiten. Net als bij kersverse ouders. Voor hen is er ineens iets in hun leven gekomen wat belangrijker is dan wat dan ook: een kindje. Zo zag ik mijn gezondheid de afgelopen maanden. Mijn gezondheid was en is niet vanzelfsprekend, maar wel het allerbelangrijkst. Met die realisatie werden dingen die voorheen voor mij prioriteit hadden ineens een stuk minder belangrijk. Zoals presteren. Altijd maar de allerbeste ergens in willen zijn, terwijl ik daar diep van binnen niet per se gelukkig van word. Sterker nog, het geeft stress. Ambitie en de wil om te presteren is niet fout en zal ook altijd in mij blijven zitten, maar ik bereik regelmatig het punt dat het mij alleen maar in de weg zit.

Focus op herstel

Waar ik normaal dag in dag uit bezig ben met vragen als: ‘Waar ben ik over een jaar?’, ‘Wat wordt de volgende stap in mijn carrière?’ en ‘Hoe kan ik nog beter presteren?’, ben ik nu vooral bezig met de komende twee maanden. Rustig de operatie in gaan en er vooral ook rustig uitkomen. Focus op spoedig maar niet een overhaast herstel. Mijn Crohn en mijn lijf opnieuw leren kennen. Ik ga de tijd nemen om tijdens mijn herstelperiode op te laden en als een soort van nieuwe Zoë er straks weer met frisse moed tegenaan te gaan.

Ondanks dat ik het dus echt wel spannend vind, kijk ik er ook naar uit. Natuurlijk niet naar de operatie zelf of de periode daarna, maar wel naar wat het mij kan brengen. Als het allemaal goed gaat natuurlijk. Het voelt als een nieuw begin en dat wil ik goed benutten.