[VIDEO] Interview met de Volkskrant

“Misschien moet jij wat afvallen, dan gaat het net allemaal iets makkelijker.” Een zin die letterlijk tegen mij gezegd is toen ik als dertienjarig meisje op de Havo voor Muziek en Dans rondhobbelde. “Dan kunnen je benen hoger en spring je misschien ook hoger.” Voor mij een gebeurtenis die me nog steeds bezighoudt en onzeker maakt. Ik heb daar al eens eerder een blog of twee over geschreven en telkens kreeg ik reacties van oude schoolgenootjes die zich in het verhaal herkende. Niet dat zij ook op hun gewicht waren aangesproken, maar zij herkende de struggles die er mentaal bij komen kijken wanneer je een dansopleiding volgt.

Een tijd terug kwam ik een van die oude schoolgenootjes tegen op station Utrecht Centraal. Emma zat op de havo een jaar onder mij en was na de middelbare school ook journalistiek gaan studeren. Inmiddels liep ze stage bij de Volkskrant. We raakten aan de praat over die goeie (en soms minder goeie) ouwe tijd en ze vertelde me dat ook zij zich herkende in mijn blogs. Vooral de struggles die na de opleiding om de hoek komen kijken en het wegvallen van een bepaalde passie of droom waren voor haar erg herkenbaar. De heimwee naar de dans, maar tegelijkertijd blij zijn er vanaf te zijn. Het idee ontstond om hier iets journalistieks mee te doen zodat ze haar twee passies, dans en journalistiek, kon combineren.

Ze besloot een aantal oud-leerlingen te bellen en zo kwam ze er achter dat heel veel mensen deze ervaring deelde. Allemaal hadden ze iets moois meegenomen vanuit hun tijd op de opleiding, maar ze worstelden ook. Of het nou was om een langdurige blessure die een droom verwoestte of andere redenen, iedereen had een eigen verhaal. Emma werkte haar idee uit en niet veel later belde ze me terug met de vraag of ik mijn verhaal wilde vertellen voor haar videoproductie. Oudschoolgenootjes Adinda en Stijn werden ook geïnterviewd.

Ik ben Emma heel dankbaar dat ik mijn verhaal heb mogen vertellen, omdat ik het een heel belangrijk onderwerp vind. Zeker omdat het mij nog steeds bezighoudt. Die ene opmerking werd mijn waarheid. Ik was inderdaad te dik, vond ik zelf. Vind ik af en toe nog steeds. Inmiddels heb ik EMDR-therapie gehad om deze gebeurtenis wat draaglijker te maken in mijn hoofd. Dat wanneer ik er aan terug denk niet in tranen uitbarst. Maar ik heb nog steeds de grote moeite om positief over mezelf te denken. Neem niet weg dat ik het iedere dag probeer, en soms lukt het gelukkig ook wel. Maar dat zit ‘m dan bijvoorbeeld in trotsheid op de hardloopprestaties die ik doe. Verder heb ik voor mijn gevoel soms nog een lange weg te gaan. Maar ik zal er heus wel komen. Natuurlijk heb ook ik er mooie dingen aan overgehouden zoals discipline en doorzettingsvermogen. En natuurlijk kijk ik ook met plezier terug op de havo. Maar dit is iets wat altijd onderdeel van mij zal blijven. Thanks Emma voor het luisteren naar onze verhalen. En bedankt voor de mooie productie die je ervan hebt gemaakt.