Waarom ik weer naar de psycholoog ga

Wie mij al wat langer volgt, weet dat ik al eerder bij een psycholoog ben geweest voor cognitieve gedragstherapie en EMDR. Aan het begin van de coronacrisis had ik mijn laatste gesprek. Hoewel we veel gesprekken hebben gehad, kwamen we niet verder. Ze raadde mij daarom aan om schematherapie te gaan volgen. De therapeut die zij daarvoor in gedachten had, had helaas geen plek op de momenten dat het mij het beste uitkwam. En omdat het ook iets beter leek te gaan, liet ik het even links liggen.

Aanvankelijk dacht ik dat ik best wel wat had geleerd tijdens de therapie die ik bij haar heb gehad. Maar door het thuiswerken, het gebrek aan structuur, sociale contacten en uitlaatklep, viel ik terug in oude patronen. Ik herkende ze, maar betrapte mezelf er op dat ik geen idee had hoe ik moest handelen.

Winter

Ik stuurde daarom een mailtje naar de schematherapeut met de vraag of zij inmiddels wel plek had, maar helaas. Ook had ik mijn psycholoog een paar keer een mailtje gestuurd met de vraag of ze binnen diezelfde organisatie geen schematherapeut hadden. Daar kreeg ik geen antwoord op en intussen ging het alleen maar slechter.

De dagen werden korter en de winter stond voor de deur. Voor mij sowieso psychisch al een moeilijke tijd omdat ik erg last heb van een winterdip. Ik voelde dat mijn hoofd langzaam maar zeker voller werd en ik niet meer wist hoe ik het kon opruimen, dus besloot zelf een therapeut te mailen van dezelfde organisatie die volgens de website ook schematherapie aanbood. Ze mailde vrij snel terug dat ze mijn aanvraag zou bespreken met mijn vorige psycholoog en dat ze eventueel plek zou hebben. Vandaag had ik mijn eerste intake en die kwam geen moment te vroeg.

Nieuwe baan

Vorige week had ik een week vakantie. Die week werd afgetrapt met de aankondiging van de nieuwe lockdown en dat heeft me niet veel goeds gedaan. In plaats van dat ik een week lang ontspande, raakte ik eigenlijk alleen maar meer in de stress en somberheid. Alsof mijn hoofd het een perfect moment vond om alle zorgen, angsten en onzekerheden tegelijkertijd binnen te laten stromen. En dat bleek teveel.

Sinds februari werk ik bij Radio 1. Dat is eigenlijk al best een tijdje, maar door het thuiswerken heb ik veel collega’s niet goed leren kennen waardoor ik me nog steeds die nieuweling voel. Daarnaast heb ik er sinds deze maand een nieuwe functie bij. Dat is ontzettend leuk, maar ik vind het ook heel spannend omdat ik het meteen goed wil doen. Na mijn eerste dienst reed ik met migraine naar huis, omdat ik mezelf zo druk had gemaakt. Doe ik het wel goed? Ben ik überhaupt goed genoeg? Het kan toch altijd beter? Het zijn vragen die meer mensen zich wel zullen stellen, maar als het antwoord je consequent naar beneden haalt is dat niet meer ok. ‘Je bijt dan continu in je eigen staart’, zei mijn nieuwe psycholoog. Dat klopt.

Onzekerheid en angst

Dat doe ik continu. Ik heb grote dromen die ik wil waarmaken, maar vertel mezelf continu dat mij dat toch niet gaat lukken. Omdat ik het niet kan, niet er toe in staat ben, niet goed genoeg ben. Dat soort dingen. Ondanks dat mijn contract is verlengd, wat gewoon letterlijk een teken is van het feit dat je het goed doet, trek ik mijn eigen kwaliteiten keer op keer in twijfel. En op die manier kan ik mezelf dus erg makkelijk vertellen dat ik die dromen nooit laat uitkomen. Onzekerheid neemt vaker wel dan niet de overhand en daar ben ik klaar mee.

Daarnaast heb ik er dit jaar ook een paar angsten bijgekregen. Angsten die me flink van m’n stuk kunnen brengen. Zo ben ik geregeld bang dat mensen waarvan ik hou iets overkomt, of dat mijn Crohn op een gegeven moment zo heftig wordt dat ik er niet meer door kan functioneren. Voor beide angsten zijn er geen reden om aan te nemen dat het gaat gebeuren, maar ja. Ze zijn er toch.

Dit in combinatie met een aankomende verhuizing zorgt voor een continu stresslevel en daar worden zowel mijn hoofd als lijf niet vrolijk van. Ik heb veel spanning in mijn lijf, slaap slecht, heb veel hoofdpijn en kan moeilijk ontspannen. Ik kan dan ook niet wachten tot ik straks in ons nieuwe huis in bad kan, met bruisballen en een boek. Hopelijk brengt dat wat zen.

Grammofoonplaat

Nou, goed. Vanochtend had ik dus het eerste intakegesprek en dat was pittig. Zo’n eerste gesprek is altijd vreemd, je kan niet in drie kwartier meteen tot de kern komen. Maar, ik deed mijn verhaal en de psycholoog luisterde. Met mijn vorige psycholoog had ik een heel goede klik en ik weet dat dat niet altijd vanzelfsprekend is. Ik kan ook niet al na één gesprek zeggen of ik wel of geen klik heb met deze nieuwe psycholoog. Wat ik wel weet, is dat ze een totaal andere aanpak heeft.

Ze vergeleek mijn situatie met een grammofoonplaat die blijft hangen. ‘Je zit op die plaat en die draait rondjes. En je gaat er niet vanaf’, zei ze. ‘En ik ga niet meer op die grammofoonplaat.’ In eerste instantie schrok ik van die zin, op de een of andere manier kwam het hard binnen. Hoezo ga je niet mee op mijn grammofoonplaat? Je hebt er toch voor geleerd om mij te helpen? Maar, hoe langer ik naar haar heldere uitleg luisterde, hoe meer ik er van overtuigd raakte dat ik deze aanpak misschien wel nodig heb. Niet lullen, maar poetsen. Leren om van een afstand naar dingen te kijken. Stilstaan en relativeren. Het verschil leren tussen ‘zijn’ en ‘voelen’. Je bent niet je verdriet, je voelt je verdrietig. Je bent niet je onzekerheid, een deel van jou is onzeker.

Ik schrijf het nu op en hoewel het nog niet zo voelt, denk ik wel dat ik het bij haar kan leren. Het zullen geen lichte gesprekken worden, want het was 45 minuten lang stoeien. Maar dat vind ik ook een uitdaging. Ik hoop zij ook.