Wat is jouw veilige plek?

Hallo, daar ben ik weer! Het is maar liefst drie maanden geleden sinds mijn laatste blog, dus hoogtijd voor een update. Ik praat je bij over mijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. En ik vertel je over het bewust herbeleven van reismomenten. Lees je mee?

Allereerst een korte Crohn-update. Zoals je misschien op mijn Instagram voorbij hebt zien komen, zijn mijn ontstekingswaarde wederom verhoogd. Vorig jaar zomer was dit ook het geval, terwijl ik geen klachten had. Ik onderging een darmonderzoek en slikte uiteindelijk drie maanden Entocort om de ontsteking onder controle te krijgen. Dit leek te lukken, want mijn ontstekingswaarde daalde. Maar helaas is afgelopen maand gebleken dat mijn waarde weer aan het stijgen zijn. Wederom heb ik geen klachten. Dat is natuurlijk fijn, maar ook frustrerend omdat mijn resultaten niet representatief zijn aan hoe ik mij voel.

Hoe nu verder?

Mijn medicatiedosis is verdubbeld, in de hoop de ontsteking te onderdrukken. Dit is om een mogelijke prednisonkuur te kunnen voorkomen. Twee weken voor mijn komende infuus moet ik opnieuw mijn waarde laten checken, in de hoop een positief resultaat te krijgen. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, omdat het me alleen maar stress oplevert. Het is dus even afwachten wat de dubbele dosis medicatie gaat doen.

De reden dat ik er niet over heb geblogd is voornamelijk omdat ik er even geen behoefte aan had. Daarnaast kon ik ook de tijd en rust er niet voor vinden. De afgelopen maanden waren best hectisch. We zijn begin januari verhuisd en hebben sindsdien ieder weekend wel mensen over de vloer gehad. Wat natuurlijk super gezellig is, maar ook tijdrovend. Maar! Here I am.

Mentale gezondheid

In mijn laatste blog kon je lezen waarom ik weer in gesprek ben met een psycholoog. Ik heb elke week een gesprek en ik vind het echt pittig. Naar een psycholoog gaan is min of meer een zelfstudie. En zelfstudies vergen enorm veel discipline, tijd en motivatie. Daar moet ik nog aan wennen, maar het gaat steeds beter.

Ik volg schematherapie en de afgelopen weken hebben voornamelijk in het teken gestaan van het leren begrijpen en ontdekken van je eigen valkuilen. Dit doe je door schema’s in te vullen over bepaalde gebeurtenissen die jou bijvoorbeeld onzeker, verdrietig of angstig lieten voelen. Ik moet drie zogeheten 5G-schema’s per week maken waarin ik opschrijf wat de gebeurtenis is, mijn gedachten bij die gebeurtenis, mijn gevoelens, mijn gedrag en het gevolg. Vervolgens zoek ik op bij welke valkuil dat past. Die valkuilen worden ook wel modi genoemd. Verschillende modi zijn bijvoorbeeld:

• Veeleisende ouder: wanneer je vindt dat de ‘juiste’ manier om te zijn gekenmerkt wordt door perfectie, het bereiken van een doel op heel hoog niveau, het streven naar een hoge status, bescheiden zijn, andermans behoeften boven die van zichzelf te plaatsen.
• Willoze inschikkelijke: je gedragen op een passieve, dienende, onderdanige, goedkeuring-zoekende, zelfkritische manier in de buurt van anderen als gevolg van angst of conflict of afwijzing.
• Meedogenloze normen: de onderliggende overtuiging dat je ernaar moet streven om aan zeer hoge normen voor gedrag en functioneren te voldoen, om kritiek te voorkomen. Je voelt je onder druk staan of hebt moeite om kalmer aan te doen. Je bent overdreven kritisch naar je zelf. Doet aanzienlijk afbreuk aan genieten, ontspanning, gezondheid, zelfrespect, bevredigende relaties of het gevoel iets bereikt te hebben. Drukt zich uit in: perfectionisme, ongewone aandacht voor details.
• Mislukking: je bent overtuigd dat je in verhouding tot je leeftijdsgenoten mislukt bent, onvermijdelijk zult mislukken of absoluut onvoldoende presteert op school, sport, of werk. Je hebt de overtuiging dat je dom, onbeholpen en onwetend bent, geen talent hebt en minder status en succes dan anderen.

Er zijn nog veel meer modi, maar op deze scoor ik het hoogst. Ik moet nog enorm veel leren, maar ik merk dat ik het prettig vind dat ik de verschillende modi bij mezelf leer herkennen en dus kan beredeneren waarom ik in bepaalde situaties reageer zoals ik doe. Het geeft inzicht, wat nodig is om het te kunnen veranderen.

Dat veranderen ben ik nog niet zo goed in, maar ik ben aan het oefenen. Uiteindelijk is het de taak van de modi ‘gezonde volwassene’ om je te helpen. En die gezonde volwassene is bij mij nog niet zo groot.

Veilige plek

Tijdens mijn laatste gesprek met de psycholoog, werd mij gevraagd naar mijn veilige plek. Hoe ziet die eruit? Waar is het, hoe voelt het? Waar voel jij je veilig? In eerste instantie leek voor mij die plek in de hoek van de bank, onder een dekentje, met mijn katten op schoot. Gewoon alleen, in stilte. Daar hoef ik niets en heeft niemand een oordeel. Hoef ik nergens aan te voldoen, behalve aan het niets. Maar toen ik dat beschreef, voelde het confronterend. Is dat echt mijn veilige plek? Of ben ik alleen maar aan het ontwijken? Hoe langer ik er over nadacht, hoe kleiner en kwetsbaarder ik me ging voelen in die hoek op de bank.

Mijn psycholoog daagde me uit om eens verder te denken. Wanneer voel ik mij het veiligst? En dan niet alleen in de zin van dat er geen gevaar om me heen is. Ook veilig in mijn eigen lijf en hoofd. Ontspannen, rustig en fijn. Het eerst dat in mij op kwam was op reis. Op reis voel ik mij het prettigst. ‘Ja, logisch, je hebt vakantie’, zul je denken. Maar daar gaat het niet alleen om. Op reis kom ik niet alleen tot rust, ik ben ook vooral veel rustiger. Ik kan meer genieten van kleine dingen en daarnaast lijk ik op reis ook wat liever voor mezelf.

Mijn psycholoog vroeg me om de plekken op te noemen die in mij opkwamen. Dat was geen moeilijke opgave: Samos, New York en de Great Smoky Mountains in Tennessee. Toen mijn psycholoog vroeg om er slechts ééntje uit te kiezen waar ik me het allerprettigst heb gevoeld, moest ik wat langer nadenken. Mijn antwoord verbaasde me.

Geen negatieve associaties

Ik koos voor The Smokies. Niet mijn geliefde Samos of mijn favoriete New York. Maar waarom niet? Dit zijn toch de plekken waar ik van droom? Waar ik zo graag voor langere tijd zou willen wonen? Dit zijn toch mijn lievelings? Ja, absoluut. Alleen ergens in mijn achterhoofd komt er ook de negatieve gedachte: maar dat gaat toch nooit lukken. Van die gedachte moet ik af, I know, working on it. Maar daardoor koos ik dus niet voor deze twee.

Bij de Great Smoky Mountains voel ik alleen rust. Ok, en een herinnering aan een vrij heftige migraine aanval na uren hiken. Maar die neem ik voor lief. Rust dus. In mijn hoofd en in mijn lijf. Ik moest mijn ogen dicht doen en terug gaan naar die plek. Terwijl mijn psycholoog vragen stelde, visualiseerde ik de omgeving van toen in gedachte. Ik zag de bomen, het bospad, het beekje, een bruggetje, een rotswand, eekhoorntjes, Roy, het zonlicht dat door de bomen scheen. Ik hoorde het beekje stromen, voelde de grond onder mijn voeten en kon de natuur bijna ruiken. Voor even was ik weer even in Tennessee.

Mijn hartslag daalde en ik merkte dat ik rustig werd. Het voelde mediterend. Ik was weer even samen met Roy op de Alumn Cave Trail. Even in dat moment. Dat moment waarop ik gelukzalig over de boomtoppen van The Smokies keek. Eindeloos uitzicht. Ik voelde me een heel klein mensje vergeleken met de grootsheid van de natuur. Maar tegelijkertijd voelde ik me ook onoverwinnelijk. Daar stond ik dan: middenin een gigantisch National Park met overweldigend uitzicht. Als klein meisje (letterlijk, 1 meter 68, I mean) in het grote Amerika. Zonder negatieve gedachte. Met trots.

Ik had mijn safe space gevonden.

Reishonger

Ik ben dus in staat om in gedachte naar deze plek te gaan, heel concreet. En daar moet ik gebruik van leren te maken. Als ik angst heb, onzekerheid, verdriet. Even terug naar dat moment. Het is prettig om die mogelijkheid te hebben. Tegelijkertijd laat het me ook enorm terug verlangen naar het reizen. Nieuwe plekken ontdekken, of plekken herbezoeken. Nieuwe avonturen beleven en waardevolle herinneringen maken. Er staan nog een paar mooie reizen in de planning die maar niet tot uitvoering kunnen worden gebracht door The Rona. Dat is frustrerend, maar hopelijk geniet ik daardoor straks extra veel wanneer die plannen wel uitgevoerd kunnen worden.

Tot die tijd ga ik in mijn hoofd maar terug naar Tennesse, naar The Smokies, mijn veilige plek. Heel toevallig (of misschien ook niet?) groeide mijn favo country-icoon Dolly Parton daar op. En als ik zin heb, breng ik in mijn hoofd toch ook maar even een bezoekje aan Samos of New York.

Liefs.